ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ"

"Μύθοι και παραδόσεις όλων των λαών μιλούν για μυστικές πύλες και περάσματα, που οδηγούν σε κόσμους όπου υπάρχουν όντα μιας άλλης πραγματικότητας. Η παρουσία τους μοιάζει να μαγνητίζει τον ανθρώπινο νου, να τον μαγεύει και να τον εισάγει σε νέες διαστάσεις, πέρα από το χώρο και το χρόνο, πέρα από κάθε λογική.

Στα βάθη κάθε ανθρώπινης ύπαρξης λέγεται πως υπάρχουν εκείνες οι κρυμμένες δυνατότητες που ανοίγουν τις «πύλες» προς αυτούς τους κόσμους. Πύλες που δημιουργούν μονοπάτια επικοινωνίας των κόσμων, ώστε να ρέει ο ένας μέσα στον άλλο, αμβλύνοντας τα στενά όρια της ύλης. Αποκαλύπτοντας αυτά τα αόρατα μυστικά μονοπάτια οδηγούμαστε σε μια γοητευτική «χώρα», που έχει κάτι από τη φευγαλέα φύση, το απόκοσμο άγγιγμα και τη μαγεία ενός ονείρου. Έναν κόσμο που είναι συνώνυμος με την ομορφιά, τη δημιουργία, τη χαρά για τη ζωή και την αιώνια νεότητα. Έναν ξωτικόκοσμο του οποίου οι κάτοικοι συχνά επισκέπτονται το δικό μας κόσμο, όταν τα «πέπλα» της ύλης λεπταίνουν και επιτρέπουν αυτή την επαφή."

Tα παραπάνω πάρθηκαν από το e-zine.gr

To παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στα γεμάτα γοητεία λαογραφικά στοιχεία, τους σφύζοντες από μυστήρια, συμβολισμούς και μαγεία μύθους, τις μυστικές παραδόσεις και το παγανιστικό παρελθόν των λαών. Στοιχεία που δεν έπαψαν να υπάρχουν ακόμα, έστω και συγκαλυμμένα πίσω από εθιμικές συνήθειες και δραστηριότητες και θρησκευτικές γιορτές...

Αλλά κυρίως είναι αφιερωμένο στη "Μεγάλη Μητέρα"! Τη Φύση, τα θαύματα και τα μυστικά της ("στη φύση αρέσει να κρύβεται", που έλεγε και ο Ηράκλειτος), τις ομορφιές της και τις δοξασίες, θρύλους και "στοιχειωμένα γοητευτικές ιστορίες" γύρω από τη μαγευτική υφή και χροιά της. Που τόσο μας συνάρπαζαν μικρούς, αν είχαμε την τύχη να διαθέτουμε μια γιαγιά (ή κι ένα παππού) που γνώριζε αυτή την "ιδιαίτερη γλώσσα" και δεν βαριόταν να μας "μιλάει με αυτήν". Με αφηγήσεις που μας καθήλωναν, συχνά μας τρόμαζαν, αλλά σίγουρα μας δίδασκαν πράγματα με το μοναδικό αρχετυπικό τους τρόπο και μας ταξίδευαν, σε περιπέτειες που συνδέονταν και με τις ίδιες τις αψηλάφιστες εσώτερες πτυχές μας. Τις τόσο διαβρωμένες από τα "σίδερα" του αφύσικου, πλαστικού και ανηλεώς τεχνοκρατικού πολιτισμού. Ενός "πολιτισμού" που σε συνέργεια με τις καταπιεστικές και γεμάτες ενοχικά σύνδρομα θρησκείες του δαιμονοποίησαν τη Φύση, τη συκοφάντησαν και τη σύλλησαν, κι ακόμα ασελγούν με ωμότητα κι απερισκεψία σε βάρος της. Στερώντας από τον άνθρωπο εκείνη την ιδιαίτερη και τόσο παλιά μαγεία, όσο και η παρουσία του στη γη. Εκείνο το δέος κυρίως για το θαύμα της ύπαρξης, της ίδιας της ζωής! Κι εκείνη τη "μαγική περιέργεια" και λαχτάρα για εξερεύνηση κι αποκρυπτογράφηση του ίδιου του κόσμου που τον περιβάλλει.

Μια τόσο οικείας στους κατοίκους της υπαίθρου μαγείας (και ειδικά εκείνους των αλλοτινών εποχών), που γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με χρώματα, αισθήσεις αρμονικές με τη φυσική πνοή του κόσμου του και ιδιαίτερες σημασίες, σε μια ρευστή πραγματικότητα που ανακαλύπτει και πάλι η Επιστήμη μέσω τομέων όπως η κβαντική φυσική ή "νέα Αλχημεία". Όπου υλικό κι ενεργειακό, πραγματικό κι εξωπραγματικό συναντιούνται και αλληλεπιδρούν συνωμοτικά!

ανιχνευτής 

                                   ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ "ΑΛΛΩΝ"

                                    (...και του ανιχνευτή)

Είμαστε η πρωινή αύρα που πάνω στα νερά του ποταμού γλιστράει.
Είμαστε το ανάλαφρο περπάτημα που ανατριχιάζει το δέρμα της λίμνης.
Είμαστε ο αόρατος χορός
που τη σκόνη σηκώνει στις όχθες και ολόγυρα τη σκορπάει.
Αέρινα είμαστε παιχνιδιάρικα χάδια που καλοπιάνουν τις φυλλωσιές.
Είμαστε του δάσους τα ύποπτα σουρσίματα
και τα απότομα από το πουθενά τριξίματα
που προειδοποιούν τους καταπατητές.
Είμαστε οι φύλακες των ανθέων και οι ένοικοι των κορμών.
Της πληρότητας και της πολυχρωμίας είμαστε οι τιμητές
και οι αέναοι ψίθυροι των μύθων.
Άλλοτε οι φιλήσυχοι και κάποτε ζαβολιάρηδες γείτονες
κι άλλοτε της ασέβειας οι οργισμένοι τιμωροί.
Τα θαυμαστά είμαστε παιδιά της Μεγάλης Μητέρας.
Που θρηνούν με λυγμούς
για το βιασμό και τις χαρακιές πάνω στο σώμα της
για τη χυμένη τοξική χολή μέσα στο αίμα της
για τα δηλητήρια που την ανάσα της βαραίνουν.

Είμαστε αυτοί που για τη χαμένη ισορροπία πενθούν...