Ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα του σαλονιού και μπήκε μέσα ο πιτσιρικάς που ως τότε έκανε τα σχολικά του μαθήματα στο δωμάτιό του. Κι εμφανίστηκε μ'ένα περίεργα σοβαρό ύφος για την ηλικία του.
" Συγγνώμη που σας διακόπτω -η ευγένειά του σε αφόπλιζε- αλλά.."
" Έλα Νικόλα, τι θέλεις;" τον ρώτησε με χαμόγελο ο πατέρας του.
" Να, δεν φταίω εγώ, μιλάγατε δυνατά κι άκουσα αυτά που λέγατε πριν για τον κόσμο που πεινάει, και τέτοια."
" Συγγνώμη αν σε ενοχλήσαμε, υπόσχομαι να μιλάμε πιο σιγά" του είπα εγώ με απολογητικό ύφος.
" Όχι, δεν πειράζει. Αλλά ήθελα να πω κάτι στον μπαμπά και τη μαμά από καιρό και.." έμοιαζε να θέλει να δηλώσει πως είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή γι'αυτό.
" Και τι ήθελες να μας πεις; Γιατί αν είναι μυστικό, μας το λες αφού φύγει ο επισκέπτης μας", παρενέβη η μητέρα μπαίνοντας μέσα και κρατώντας τους κατάλληλους ουζομεζέδες.
" Δεν πειράζει, θέλω να το πω τώρα, επέμεινε ο μικρός. Θέλω από αύριο να μου βάζετε αν μπορείτε δύο κρουασάν ή δύο τοστάκια στην τσάντα μου για το σχολειό"
"Και γιατί αυτό; Δεν σου φτάνει το ένα; Μήπως δεν χορταίνεις; Αφού όταν σε παίρνει η μάνα σου το μεσημέρι κι έρχεσαι σπίτι με το ζόρι τρως το φαγητό που σε περιμένει πάντα", επεσήμανε σωστά ο πατέρας.
" Δεν είναι αυτό. Θέλω το δεύτερο να το δίνω στην Ελενίτσα"
"Γιατί καλέ μου; Δεν έχει κάτι να φάει η Ελενίτσα;" ρώτησε με ενδιαφέρον η μητέρα.
" Όχι! Τις δίνουν λίγο από το δικό τους μερικές φορές τα άλλα παιδιά, όχι όμως πάντα. Και χτες που δεν έβρισκα το τοστ μου μού είπε ο Σταμάτης ότι.. -εδώ δαγκώθηκε για λίγο- την είδε να μου το παίρνει κάτω απ' το θρανίο που το' χα και να το τρώει στο διάλειμμα. Όμως εγώ του είπα να μη το πει σε κανέναν άλλο. Δεν με νοιάζει, δεν θέλω να τη μαλώσει κανείς. Οι γονείς της δεν έχουν δουλειά όπως εσύ μαμά".
Για λίγο απλώθηκε μια αμήχανη σιωπή στο δωμάτιο. Ο πατέρας του τον κοίταζε συγκινημένος, ενώ η μητέρα του είχε κατεβάσει το κεφάλι κι ο μικρός εξακολουθούσε να έχει αυτό το σοβαρό ύφος που δεν θύμιζε 8χρονο παιδάκι. Αποφάσισα να μιλήσω εγώ:
" Δεν μου λες Νικόλα, μήπως να το πεις στη δασκάλα σου; Όχι για να μαλώσει βέβαια την Ελενίτσα, αλλά ίσως μπορέσει να βοηθήσει το σχολείο με κάποιο τρόπο και.."
" Και ποιον να βοηθήσει πρώτα το σχολείο; Αφού υπάρχουν τόσα παιδάκια που οι γονείς τους δεν έχουν δουλειά και το ξέρω! Μήπως το σχολείο θα πάρει καινούργια φόρμα και στον Τζουλιάνο;"
Το ύφος του είχε γίνει ακόμα πιο καθηλωτικά σοβαρό! Δεν ήξερα τι να αντιτάξω απέναντι σε τέτοια επιχειρήματα. Τότε, καθώς πατέρας του ανέλαβε να μου εξηγήσει στο αυτί ότι ο Τζουλιάνο ήταν ένα αξιαγάπητο αλβανάκι που έκανε στενή παρέα με το Νικόλα, η μητέρα του τον ρωτούσε:
" Τι εννοείς αγάπη μου για τη φόρμα του Τζουλιάνο;"
"Να, πριν...ε δεν θυμάμαι ποια μέρα, αλλά κάναμε γυμναστική και φορούσαμε όλοι τις φόρμες μας, γιατί η κυρία Μαρία δεν μας αφήνει να κάνουμε γυμναστική με τα κανονικά μας ρούχα για να μη τα χαλάσουμε και για να κάνουμε καλύτερα τις ασκήσεις και τα παιχνίδια. Τότε ο Τζουλιάνο πάτησε την μπάλα κι έπεσε κάτω και μετά άρχισε να κλαίει, να κλαίει και να μη σταματάει σου λέω"
" Χτύπησε πολύ;" ρώτησα εγώ.
"Όχι, μια γρατζουνίτσα στο γόνατο αλλά εμείς τρομάξαμε στην αρχή γιατί αυτός δεν κλαίει συχνά κι ας χτυπά. Στο τέλος, που επέμενε και η κ.Μαρία, μας είπε ότι έκλαιγε επειδή σκίστηκε η φόρμα του από το πέσιμο και..-δαγκώθηκε πάλι- η μαμά του δεν έχει λεφτά να του πάρει άλλη και τότε πώς θα ξανάκανε γυμναστική που του αρέσει; Αν και η κ.Μαρία του είπε να μη στενοχωριέται και θα μπορούσε να κάνει και με το παντελόνι, αλλά εκείνος φοβόταν μην τον μαλώσει η μαμά του και .."
"Και;" ρώτησα ανυπόμονος κι εντυπωσιασμένος από το καθαρό μυαλό και την ψυχή του μικρούλη.
" Ε δεν θέλει να τη στεναχωρεί γιατί από τότε που πέθανε ο μπαμπάς του, η μαμά του καθαρίζει όλη μέρα σπίτια και κάτι γραφεία γι'αυτόν και την αδελφούλα του.."
Και πάλι αυτή η καταραμένη αμήχανη βουβαμάρα απλώθηκε για ένα λεπτό στο σαλόνι μέχρι που ανέλαβε ο ίδιος ο Νικόλας να τη σπάσει, δίνοντάς μας "τη χαριστική βολή" με τα αλάνθαστα, ενστικτώδη, παιδικά αισθητήριά του:
" Και μαμά, μπαμπά. Δεν θέλω να μου πάρετε κανένα δώρο τώρα τα χριστούγεννα. Ξέρω από καιρό πώς δεν υπάρχει άγιος βασίλης αλλά δεν σας το'λεγα για να μη σας στεναχωρήσω, επειδή σας άρεσε να το πιστεύω. Γιατί αν υπήρχε ο άγιος βασίλης θα'πρεπε να φέρνει δώρα σε όοολα -το τόνισε με έμφαση- τα παιδάκια του κόσμου! Όμως υπάρχουν τόσα παιδάκια που πεινάνε και οι γονείς τους δεν μπορούν να τα ταΐσουν! Γιατί;"
Και σαν πύραυλος έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά του πατέρα του, που φαινόταν ότι το περίμενε αυτό.
"Γιατί;" Αχ βρε Νικόλα! Οι απαντήσεις στη λογικότατη ερώτησή σου γκρεμίζουν όλα τα κάστρα και τα μαγεμένα δάση με τις νεράιδες, τους πρίγκιπες και τις βασιλοπούλες και τους καλούς που θριαμβεύουν στο τέλος και δίνουν μια παραμυθένια διάσταση, έτσι όπως πρέπει να είναι, στην παιδική σου ηλικία. Στην πολύτιμα αθώα παιδική ηλικία τόσων πολλών παιδιών που τη χάνουν με τόσο άδικους, βάναυσους και "ρεαλιστικούς" τρόπους. Για να βυθιστούν μέσα στη φρίκη και τα σκατά των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου.
Ο Ένοικος...
Διαβάστε κι από τον ανιχνευτή: Η αφήγηση του παγκοσμιοποιημένου "παραμυθιού" μας πρέπει να λάβει τέλος, έτσι όπως την κατάντησαν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου