Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από πάσης φύσεως "ειδικούς" αλλά από τα "φόβητρά της"!

" Οι κανόνες της κοινωνίας" Αυτές οι περίφημες δικλείδες ασφαλείας της. Ασφάλεια όμως για ποιους πραγματικά;
Και ποιος τους θέτει; Κι αν εξυπηρετούν την κοινωνική ευημερία, γιατί αυτή έχει τέτοια χάλια; Κι όχι μόνο στη χώρα αυτή. Πώς τέτοιες άνισες εικόνες, εκτυφλωτικού πλούτου και ανομοιόμορφης ισχύος με αιμόφυρτο φόντο διαρκώς συσσωρευμένης κοινωνικής ένδειας, έφτασαν να ορίζουν το πολιτικά και κοινωνικά ορθό;
Κι αν τελικά ο Θορώ είχε δίκιο όταν έλεγε πως: "η φυλακή είναι το μόνο κτήριο όπου ένας ελεύθερος άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία σκλάβων μπορεί να κατοικήσει αξιοπρεπώς", κατά πόσο μια τέτοια διαπίστωση κολακεύει τον κατ'ευφημισμό ανθρώπινο πολιτισμό;

Δεν μ'απασχολεί αν έχει ακόμα βρεθεί και τεκμηριωθεί η πολυπόθητη επιστημονική Θεωρία των Πάντων. Θεωρώ ελάσσονος σημασίας αν π.χ. το μεγαλύτερο μυστικό όλων των εποχών, όπως υποστηρίζουν -και όχι ίσως άνεϋ σοβαρών στοιχείων- κάποιες θεωρίες πως η γη, όπως κι όλοι οι πλανήτες, είναι τελικά κούφια. Αντίθετα θεωρώ μείζονος σημασίας το γεγονός του κούφιου εσωτερικού κόσμου πάρα πολλών ανθρώπων που οδηγεί στη συναισθηματική αναπηρία και ψυχική ανωριμότητα πάνω στην οποία χτίζουν οι εκάστοτε εξουσίες. Θεωρώ μείζονος σημασίας την αναγκαιότητα της επίγειας πραγματικότητας για απελευθέρωση του ατόμου απ'όλες εκείνες τις φοβίες και τις αγκυλώσεις που το υποτάσσουν στη μιζέρια, την εθελοδουλία και το συμβιβασμό. Στην κανονικότητα της υποταγής και της ενσωμάτωσης. Γιατί αν η ενσωμάτωση σημαίνει: αποδοχή των "νόμων" που κάποιοι άλλοι δημιουργούν για λογαριασμό σου, στο είδος του αέρα που αναπνέεις και της τροφής που καταναλώνεις, στα όρια που οι δυνατότητές σου δεν πρέπει να ξεπερνούν σε τομείς στοχασμού, έρευνας κι επιστήμης αλλά και πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης κι αυτοδιαχείρισης..Τότε σαφώς και δεν είναι ορθό και φυσιολογικό να μην αρρωσταίνει κι επαναστατεί ένας υγιής ψυχικά άνθρωπος. Καταφεύγοντας ακόμα και σε συγκρουσιακές καταστάσεις προκειμένου να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην αυτοέκφραση κι αυτοπροσδιορισμό μέσα σε αγέλες υποταχτικών και σέχτες πλαστού κύρους "ειδικών" που νομιμοποιούν τα αφεντικά της "στάνης".

Κι αν δεν έχεις βρει μια "καλή δουλειά" και σύζυγο με συμφεροντολογικά συχνά κριτήρια για "να νοικοκυρευτείς" -δηλ.ένα θύλακα που λαδώνει τα γρανάζια του Συστήματος για να τον ταΐζεις με την ενέργειά σου ως το θάνατο και μια "νορμάλ" προβλέψιμη "νοικοκυρεμένη" ανία για να θάψεις ό,τι σου απομένει- και δεν αντλείς "δημιουργική ικανοποίηση" ή "οικογενειακή θαλπωρή" απ'αυτό; Τότε αναλαμβάνουν οι ψυχολόγοι! Είτε αυτοί με πτυχίο σχολής είτε οι πολλοί περισσότεροι με το γενικό προσδιορισμό "περίγυρος" και με "πτυχίο ζωής". Αυτοί οι κομιστές φαντασιώσεων και δίχως ψυχικής ουσίας τύπων που προβάλλονται ως αδιαμφισβήτητες επιστημονικές και κοινωνικές αλήθειες. Και καταδικάζουν συλλήβδην:

• Τον ανήσυχο κι αηδιασμένο από την υποκρισία και δουλικότητα της οικογένειάς του και του κοινωνικού περιβάλλοντος έφηβο και νέο ως προβληματικό και διαταραγμένο. Και με την επινόηση αστήριχτων επιστημονικά τσαρλατανίστικων ορολογιών όπως "ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα - ΔΕΠΥ", για να δικαιολογήσουν την αδιαφορία και αντίδραση απέναντι σ'ένα στείρο βιωματικά, ψυχοφθόρο και στερούμενο κάθε γοητείας εκπαιδευτικό σύστημα.

• Τον αντισυμβατικό ενήλικα που επιζητά μια ζωή με τους δικούς του όρους και με κύριο μέλημα την κοινωνικο-πολιτική έκφραση του ανθρωπισμού και την ελεύθερη ολοκλήρωση της προσωπικότητας της δικής του και των γύρω, ως "ανώριμο", ως "εξωπραγματικό" και συχνά "προκλητικό". Κι όταν αντιδράει δυναμικά - και δεν εννοώ μόνο με τη βία ως γνήσια νόμιμη άμυνα- με την ασυμβίβαστα γενναία κι ακέραια στάση ζωής του απέναντι στην καθημερινά εξελισσόμενη ψυχολογική και υλική βία των κρατούντων; Αναλαμβάνει ο συνήθης μηχανισμός δημιουργίας και κυνηγιού μάγων και μαγισσών: καταδικάζεται από ανεπίσημα λαϊκά και τηλεοπτικά και κρατικά ποινικά δικαστήρια ως "ταραχοποιός", ως επικίνδυνος περιθωριακός για τους "αλέκιαστους" μακάριους νοικοκυραίους, μέχρι και ως "τρομοκράτης"..

Μακάριοι νοικοκυραίοι, ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ όπως εσείς να κάτσουν στα αυγά των σαθρών μικρόκοσμών τους μέσα σε οπισθοδρομικά παγιωμένους μακρόκοσμους! Είναι αυτοί που δίνουν την απαραίτητη ώθηση στην Ιστορία για την εξέλιξη του είδους, είναι αυτοί που σας τραβάνε έξω από τα προϊστορικά σπήλαια, είναι αυτοί που γίνονται δημιουργικοί κοινωνικά, καλλιτεχνικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά, κόντρα στις πρέπουσες τάσεις, συμπεριφορές και προβλέψεις. Είναι αυτοί που αποτελούν το φόβητρο του εξιδανικευμένου "ώριμου" και φιλήσυχου προτύπου των ψυχολόγων και ψυχιάτρων και πάσης φύσεως στρατευμένων υπηρετών μιας ψυχικά ομοιόμορφης και νεκρής κουλτούρας.
 Είναι αυτοί που συχνά αυτοενοχοποιούνται, απογοητεύονται και σβήνουν σαν πεφταστέρια μέσα στη σκοτεινιά. Είναι κι αυτοί, οι τόσοι και τόσοι ανώνυμοι θαρραλέοι και αξιοθαύμαστοι άνθρωποι, που δεν τα παρατούν ως το τέλος. Είναι αυτοί που ο παραιτημένος μισεί. Αλλά και λατρεύει συγχρόνως!

Ο Ένοικος...