Ο Μαλατέστα, ο αναρχοσυνδικαλισμός και η βαθιά ριζωμένη στο λαϊκό υποσυνείδητο απήχηση της αναρχίας ως βασικό (κι απαραίτητο) συστατικό μιας πραγματικής επανάστασης

Στις μέρες της λυσσαλέας και ολομέτωπης καπιταλιστικής (ή όπως αλλιώς θέλει ο καθένας να την ονοματίσει) επίθεσης ενάντια σε κάθε έννοια σχετική με λαϊκά κεκτημένα, δικαιώματα και προοπτικές λαϊκής ευημερίας...
 ...Και με τους εγχώριους πολιτικούς άρχοντες-"μάνατζερ" στο τοπικό παραμάγαζο των διεθνών τυράννων και τους άθλιους κόλακες και γλείφτες κι εκτελεστικά όργανα όλων αυτών και γύρω από αυτούς... Ν'αποδεικνύουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ με τη στάση τους ότι ΜΙΣΟΥΝ κι ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ ΣΦΟΔΡΑ τον απλό κόσμο, τον πληθυσμό που με την ύπαρξή του κι όποια δυνητική κι απρόβλεπτη απόπειρα αντίδρασής του μπορεί να τους εμποδίσει (ή καθυστερήσει) τα σχέδια μαζικής απαλλοτροίωσης και ξεπουλήματος ΟΛΩΝ των υποδομών και περιουσιακών στοιχείων ετούτης  χώρας (κι έρχεται η σειρά και πολλών άλλων)...Οδηγώντας τελείως κυνικά στον αφανισμό, την απόλυτη δυστυχία και στο θάνατο τους κατοίκους...

...Τότε τα παρακάτω αποκτούν ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο ιστορικά (όσον αφορά τον αναρχισμό) αλλά και πρακτικά, ως πολύτιμες παρακαταθήκες του παρελθόντος για την ΑΝΑΓΚΑΙΑ όσο ποτέ ίσως αντίσταση του παρόντος και μέλλοντος και την οργάνωση ενός μαζικού λαϊκού και γνήσια ανατρεπτικού κινήματος από τα κάτω.

ανιχνευτής

" ...οι προυντονικοί είναι αναρχικοί αλλά δεν είναι κομμουνιστές. Οι μπακουνικοί είναι και αναρχικοί και κομμουνιστές αλλά δεν είναι μαρξιστές. Οι μαρξικοί είναι κομμουνιστές διαρκώς κι αναρχικοί μακροπροθέσμως. Και στα τρία ρεύματα ο αναρχισμός είναι η κοινή συνιστώσα....

 Ο αναρχομαρξισμός τονίζει τον ενυπάρχοντα στο μαρξισμό αναρχισμό για να παραπέμψει στο τελικό ζητούμενο που είναι η αταξική κοινωνία (σχόλιο δικό μας: βέβαια, κατά τον Μαρξ, η έλευση της αταξικής κοινωνίας προϋποθέτει αυστηρά την αόριστη χρονικά-ή τελοσπάντων όσο χρειαστεί και κριθεί κι από τους "συντρόφους" γραμματείς και κομισάριους της πλέον αποκρουστικής γραφειοκρατίας και κρατικού συγκεντρωτισμού- δικτατορία του προλεταριάτου. Που τιμώντας και τη λέξη "δικτατορία" εφαρμόστηκε με τα γνωστά αποτελέσματα στην ΕΣΣΔ και τα προτεκτοράτα της). Οι κομμουνιστές-μαρξιστές συχνά ξεχνούν αυτό το ιδανικό, οπότε ο αγώνας τους μοιάζει με τον αστικό αγώνα για την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας, ενώ το τελικό ζητούμενο στο μαρξισμό είναι η κατάργηση της εξουσίας, δηλ. ο αναρχισμός. Που υπάρχει σαν πρώτο και κύριο συστατικό σε κάθε ανατρεπτικό κίνημα, ειρηνικό ή βίαιο.

 Το 1876, χρονιά του θανάτου του Μπακούνιν, ο Ιταλός αναρχικός Ενρίκο Μαλατέστα θα δημιουργήσει μια καινούργια παραλλαγή του αναρχισμού. Αφού οι προυντονιστές, οι μπακουνιστές και οι μαρξιστές δεν μπορούν να τα βρουν και να δράσουν συντονισμένα, καλό είναι να μη σταματήσουμε να ενεργούμε ένας ένας ή σε μικρές ομάδες. Αυτή τη μορφή δράσης ο Μαλατέστα την ονομάζει "έμπρακτη προπαγάνδα". Χρειάζεται, λέει ο Μαλατέστα, η έμπρακτη προπαγάνδα για να διατηρείται υψηλό το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή της επανάστασης, όποτε κι αν έρθει.

 Η άποψη του Μαλατέστα θα βρει μια απροσδόκητα μεγάλη απήχηση.
Ανταποκρίνεται θαυμάσια στον κοινωνικό ατομικισμό του αναρχισμού (διαβάστε και το θαυμάσιο κείμενο του Emile Armand κλικάροντας στο σύνδεσμο που παραθέτουμε περί αναρχικού ατομικισμού) και ξεπερνάει τη μεγάλη δυσκολία του αναρχικού κινήματος για μαζική οργάνωση και δράση.

 Ο Μαλατέστα συνέλαβε το κοινωνικό νόημα του φιλοσοφικού Κυνισμού των αρχαίων Ελλήνων: κάθε τόσο πρέπει να παρενοχλείς τους κατέχοντες την εξουσία με διακεκομμένα χτυπήματα. Και με μια αυτόματη αλλαγή βάρδιας μετατρέπεις τον βίαιο, τον μπακουνικό αναρχισμό σε μια κατάσταση διιστορική. Αυτό ακριβώς είναι το μπακουνικής κι όχι μαρξικής καταγωγής σημερινό αναρχικό κίνημα, που ποτέ δεν είχε την επιδοκιμασία των κομμουνιστικών κομμάτων. Αλλά πάντα έβρισκε κρυφή κι ανομολόγητη αποδοχή από τη λαϊκή συνείδηση. Ο ταλαιπωρημένος ανθρωπάκος, με το χωροφύλακα, το δικαστή και το φορατζή συνεχώς πάνω απ'το κεφάλι του, γνωρίζει καλά τι σημαίνει εξουσία.

Μόνο σε μια ειδική περίπτωση ο αναρχισμός θα γίνει μαζικό λαϊκό κίνημα (σχόλιο δικό μας: στις σημερινές μέρες που βιώνουμε την πρωτοφανώς προκλητική αναλγησία της εξουσίας, οι συνθήκες για να ξανασυμβεί αυτό είναι πολύ ευνοϊκές, αν και οι χειρισμοί είναι κατάλληλοι κι ενωτικοί). Ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι ένα από τα πιο έξυπνα και τα πιο τίμια λαϊκά κινήματα που εμφανίστηκαν ποτέ. Το 1895 μια ομάδα Γάλλων αναρχικών ιδρύουν μια νέας μορφής εργατική ομοσπονδία, όχι χωρισμένη σε κλάδους ανάλογα με τη μορφή της εργασίας, αλλά μαζική και συμπαγή. Όχι, ας πούμε, εργάτες χάλυβα απ'τη μια, εργάτες Τύπου απ'την άλλη (που έχουν γράψει ιστορία στο αναρχικό κίνημα) αλλά εργάτες σκέτα! Μόνο έτσι θα ξεπεραστεί η λογική κατά τα άλλα τάση για υπεράσπιση των κλαδικών συμφερόντων και θα τονιστεί ο μαζικός και ταξικός χαρακτήρας του συνδικαλισμού.

 Κύριος σκοπός αυτών των σωματείων δεν είναι οι οικονομικές διεκδικήσεις, που μπαίνουν πάντα σε δεύτερο πλάνο, αλλά η οργάνωση γενικών απεργιών με απώτερο στόχο την παράλυση και την κατάρρευση του καπιταλιστικού κράτους και την ανάληψη της εξουσίας απευθείας από τα συνδικάτα. Στη διάρκεια των μεγάλων απεργιών οι απεργοί και οι οικογένειές τους συντηρούνται από ένα καλά οργανωμένο ταμείο απεργιακής αρωγής.

 Το πανίσχυρο αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα ήταν η πρώτη πολιτική δύναμη στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Όμως ήταν πολύ ισχυρό από πολύ νωρίτερα, από το τέλος του 19ου αιώνα. Αν στον εμφύλιο πόλεμο είχε την υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος, θα μπορούσε ίσως να καταλάβει την εξουσία πολύ άνετα όταν δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες...

Είναι βέβαιο πως η αναρχία έχει βαθιές και δυνατές ρίζες στη μάζα. Αυτό το ήξερε καλά και ο αναρχικός παρά κομμουνιστής κατ'ουσίαν Άρης Βελουχιώτης, όταν μάζευε γύρω του ένα πλήθος "παρανόμων". Ο Φραντς Φανόν, ο θεωρητικός της αλγερινής επανάστασης στο βιβλίο του "Της Γης οι κολασμένοι" δεν αναφέρεται στους κολασμένους του Κομμουνιστικού Μανιφέστου αλλά στην αναρχική διάθεση που κρύβουν μέσα τους οι λούμπεν, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν επαναστατικά με έξυπνους χειρισμούς.

 Όλοι οι ριψοκίνδυνοι χρειάζονται σε μια επανάσταση όταν έχει ήδη ξεσπάσει. Δεν είναι εύκολο πράγμα η εξόντωση του ταξικού εχθρού, που έχει στη διάθεσή του τις πολύ ισχυρές δυνάμεις καταστολής, τους άνδρες των οποίων χρησιμοποιεί το σύστημα βαναύσως εκμεταλλευτικά, έναντι πινακίου ολοένα και περισσότερο δυσεύρετης φακής.

 Με λούμπεν κάνουν εκείνοι τη δουλειά τους; Με λούμπεν θα κάνουμε κι εμείς τη δική μας. Αν είχαμε προλετάριους , θα την κάναμε με προλετάριους (σχόλιο δικό μας: στις μέρες ετούτες άραγε δεν αφθονούν οι...προλετάριοι;) Αυτό που σίγουρα έχουμε σε αφθονία είναι η αναρχική διάθεση. Όλοι οι νορμάλ άνθρωποι κρύβουν μέσα τους έναν αναρχικό! Ακόμα και οι άνδρες των ΜΑΤ. Προς το παρόν μας λιανίζουν αφού γι'αυτό πληρώνονται (και πάλι σχόλιο: και κάπου σε μια ακρούλα του μυαλού τους φωλιάζει σκιαγμένο ένα ίχνος...ταξικής συνείδησης; και συνειδητοποίησης της φύσης της "εργασίας" τους; Λέτε;) Αλλά νομίζετε πως δεν έχουν συνείδηση της βαραβαρότητας του συστήματος που τους χρησιμοποιεί εκμεταλλευόμενο την ανάγκη για επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων; "

(τελευταίο σχόλιο: εδώ θα αντιτάξω, στον σπουδαίο κι εξόχως οξυδερκή συγγραφέα-ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης είναι από τους αγαπημένους μας- ότι σημασία ΔΕΝ ΕΧΕΙ τι έχουν ή όχι στη συνείδησή τους όλοι οι ματατζήδες του κόσμου και αν έχουν κάτι το πότε θα το συνειδητοποιήσουν, αλλά ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ στον κόσμο: τον λιανίζουν, τον σακατεύουν, τον συλαμβάνουν αναίτια πολλές φορές, τον τρομοκρατούν ώστε να μη σηκώνει κεφάλι σε αυτούς που τους πληρώνουν. Βέβαια, ο Ραφαηλίδης πέθανε το 2000 και δεν πρόλαβε να "καμαρώσει" τα καμώματα της εγχώριας και παγκόσμιας εξουσίας σε βάρος των λαών και τα σούπερ νέα κατορθώματα των ματατζήδων κι άλλων "φρουρών της τάξης" σε βάρος της σωματικής και ψυχικής υγείας των διαδηλωτών...)


Τα παραπάνω ήταν αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη "Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ", Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου