Η σιωπή που ακολουθεί

Μετά το τέλος των διακοπών και την επιστροφή μου από το αγαπημένο μου νησί, αυτό το ποίημα με άγγιξε... Το μόνο που λείπει  είναι..
η σιωπή που ακολουθεί
όταν το πλοίο απομακρύνεται από το λιμάνι
και μένεις να το κοιτάς σκυμμένος στην κουπαστή
(τα μαλλιά μου ανεμίζουν στον αέρα και  ποτίζονται από  υποσχέσεις δακρύων για την επιστροφή στην "Ιθάκη"  μου...)
νάμα



Η ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Όχι μόνο τ' αθώα παράπονα,
που αναποδογυρίζουνε με μια κλωτσιά στο στήθος,
όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες,
όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί.
Πιο δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει
η σιωπή που ακολουθεί,
η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών,
η σιωπή των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο,
η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία,
η σιωπή του δάσους,
η σιωπή του αλόγου δίπλα στο ποτάμι,
η σιωπή ανάμεσα σε δυο στόματα, που δεν μπορούν να φιληθούν,
κι εκείνη η «ενός λεπτού σιγή»,
που παρατείνεται και γιγαντώνεται
μες στις καρδιές, μες στους αιώνες,
η σιωπή που αποφασίζει
τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.


Βύρων Λεοντάρης

Από την ποιητική συλλογή »Ψυχοστασία» (1949-1976), Εκδόσεις Ύψιλον (2006)

το ποίημα το διαβάσαμε εδώ