Το σκοτεινό χωριό και η κατάρα που στοιχειώνει τους χωρικούς του...

 

Τι θα λέγατε να σας πω μια "διδακτική ιστορία", μια μικρή ας πούμε παραβολή. Όχι, δεν είμαι ο Ναζωραίος παραμυθάς, απλά ένας μερικές φορές (πιο) φαφλατάς, που του αρέσει να αφηγείται ιστορίες...

Ένας χωρικός, κουρασμένος από τον ολοένα πιο σκληρό καθημερινό κάματο για να τα φέρει βόλτα, σκύβει διψασμένος να ξεδιψάσει από τα τρεχούμενα νερά του ποταμού που διασχίζει το χωριό ή από το κελαρυστό νερό μιας κοντινής δεντροσκέπαστης πηγής. Ξαφνικά, κάποιοι γραβατωμένοι τύποι με εκφράσεις που θυμίζουν εντομοαπωθητικά, εμφανίζονται και του φωνάζουν "περίμενε! τι νομίζεις ότι κάνεις;"

Αυτός αναγνωρίζει στα πρόσωπά τους τις κεφαλές του χωριού, που πρόσφατα δήλωσαν στους χωρικούς ότι αν και πολύ πλούσιο σε πόρους το χωριό, κάποιοι καλικάντζαροι ή στοιχειά του σκοτεινού δάσους ροκάνισαν όλα τα αποθέματα τροφής και τις οικονομίες των χωρικών και αναγκάστηκαν να δανειστούν λεφτά από τα κεφαλοχώρια της περιοχής για να ξαναστήσουν το χωριό, έστω κι αν χρειαστεί να γκρεμίσουν ή να κατάσχουν τα περισσότερα από τα σπίτια των χωρικών, για να τα πουλήσουν και να ξεπληρώσουν τα δανεικά...Κι άσχετα αν το φιλικό σε κάθε είδους καλλιέργειες έδαφος του χωριού θα μπορούσε να τους θρέψει όλους, αν καλλιεργούνταν υπέρ τους και χωρίς να χρειαστεί να δανειστούν, όπως δανείστηκαν τόσες και τόσες φορές κι από παλιά, όπου, παραδόξως, τα σπίτια των "κεφαλών" του χωριού γίνονταν όλο και πιο πολυτελή και οι κήποι και τα μποστάνια τους όλο και πιο ανθηρά. Αλλά φταίνε αυτοί οι άτιμοι πειναλέοι καλικάντζαροι και τα στοιχειά που έχουν βάλει στο μάτι το καημένο το χωριό και κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι κι από πού έχονται κάθε φορά! Μα τώρα το κακό χτυπά σαν κατάρα το χωριό και τους χωρικούς και οι "κεφαλές" κάνουν ότι μπορούν...

Οι γραβατωμένοι τύποι, λοιπόν, κρατάνε χαρτοφύλακες και συνοδεύονται από κάτι "μπούληδες" με στολή, ρόπαλα και απλανές βλέμμα- οι φύλακες του πολύπαθου χωριού-και κάτι απίθανα υποκείμενα που τους τρέχουν τα σάλια καθώς κοιτούν σαν πιστά σκυλιά τις "κεφαλές" και κρατάνε κάτι σημειωματάρια που καταγράφουν τις παρατηρήσεις και τα σχόλια από τα έργα και τις ημέρες της τοπικής κοινωνίας του χωριού: οι τελάληδες που ενημερώνουν τους χωρικούς για τα τεκταινόμενα...

Οι τύποι απαιτούν λοιπόν από το φουκαρά διψασμένο χωρικό να τους πληρώσει ένα τσουχτερό εισιτήριο για να μπορέσει να ξεδιψάσει, γιατί πλέον τα νερά και τα δέντρα και όλη η χλωρίδα και πανίδα γενικά της περιοχής ή έχει υποθηκευτεί ή έχει ήδη πουληθεί στους επενδυτές των κεφαλοχωρίων ή στους προύχοντες του τοπικού χωριού. Και πλέον θεωρείται ιδιωτική.

Γεμάτος οργή ο χωρικός λέει σε αυτούς με το απλωμένο χέρι ότι δεν έχει αρκετά χρήματα να πληρώσει, γιατί τα έχει ήδη ακουμπήσει στους φοροεισπράχτορες-"χαρατζίδες" αλλιώς του χωριού- που απαιτούν πια και κεφαλικό φόρο για να κατοικεί με το κεφάλι ακόμα στον ώμο στη γη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Εκείνοι τότε του λένε να τους αφήσει ενέχυρο τα ρούχα του, εκτός από τη χωριάτικη σωβράκα του κι ότι πολύτιμο έχει πάνω του: ρολόι, χρυσό δόντι, αλυσίδα ή ό,τι άλλο... "Και πρόσεχε!" τον νουθετούν!
"Την επόμενη φορά που θα τολμήσεις να πιεις ή να συλλέξεις για τις ανάγκες σου βρόχινο νερό χωρίς πληρωμή ή να φυτέψεις ζαρζαβατικά στον κήπο σου χωρίς άδεια από εμάς- για να σου πουλήσουμε σαν χρυσάφι τους σπόρους της "Ο Φρανκενστάιν στο πιάτο σας", ξακουστής σε όλη την επαρχία φάμπρικας του μεγαλύτερου κεφαλοχωρίου -θα σε συλλάβουμε και θα έχεις να κάνεις μ'εμάς!" Και του δείχνουν τους μπούληδες με τη στολή που παίζουν με τα ρόπαλα και χαμογελούν χαιρέκακα...

 " Και αυτό θα μαθευτεί παντού για ν'αποτελέσει παράδειγμα για όλους!" Και του δείχνουν τους σκυφτούς λιγούρηδες με τα σημειωματάρια, που χαμογελούν μοχθηρά...

Τότε με ξέχειλη την οργή ο χωρικός μας μοιράζει δεξιά κι αριστερά αιφνιδιαστικές μπουνιές και κλωτσιές και μέσα στον πανικό το βάζει στα πόδια με ένα μεγάλο καρούμπαλο από μια ροπαλιά που άρπαξε. Κι όπου φύγει φύγει...Ακούγοντας από πίσω του απειλητικές και γεμάτες μίσος κραυγές: "όπου κι αν πας σκουλήκι που νομίζεις ότι είσαι κι άνθρωπος εμείς θα σε βρούμε! Οι κάμποι, τα βουνά, τα νησιά, οι πεδιάδες, τα χωριά κι οι χωρικοί τους, είναι όλα δικά μας ή ανήκουν σε συνεταίρους που δίνουν λόγο στα αφεντικά μας! Κι αυτά δεν αστειεύονται! Έχουν τα μέσα να σε βρουν όπου κι αν κρυφτείς! Κατάλαβέ το παλιοχωριάτη που νομίζεις ότι έγινες κι αντάρτης: Δεν υπάρχει ησυχαστήριο ή καταφύγιο για το συνάφι σας πουθενά..."

Εκείνη τη στιγμή ο τρεχάτος χωρικός ήδη φέρνει στο μυαλό του μια ανάλογη σχεδόν σκηνή με αυτή που έζησε πριν λίγο ο ίδιος. Με πρωταγωνιστή ένα συγχωριανό του που του έπαιρναν το φτωχικό σπίτι οι φοροεισπράχτορες, πετώντας τον με τις κλωτσιές στο δρόμο. Κι ενώ τα παιδιά και η γυναίκα του έκλαιγαν, αυτόν τον τραβούσαν από τα μαλλιά οι μπούληδες με τη στολή στα τοπικά μπουντρούμια, επειδή τόλμησε να ξεστομίσει κατάρες κατά των "κεφαλών του χωριού"...Και ο νυν δραπέτης χωρικός, που δεν πρόλαβε να ξεδιψάσει, καθώς και άλλοι συγχωριανοί, κάθονταν αμμέτοχοι και τα χάζευαν όλα αυτά με ένα μείγμα φόβου και μυξοκλαίουσας ελπίδας πως δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο σε αυτούς...

Ο Ένοικος...

Νόμος θα πει θέληση των δυνατών και αδυναμία των άβουλων
Βάρναλης