Έχεις δική σου άποψη;

Εγώ θα σου πω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Εγώ που ξέρω και σε καταλαβαίνω. Ξέρω τι πρέπει να σκέφτεσαι και σου το επιβάλλω πριν προλάβεις εσύ να το σκεφτείς. Έτσι νομίζεις πως μεταφέρω τη δική σου σκέψη και λες «ναι αυτό είναι».

 

Από παλιά οι δημαγωγοί, οι ηγέτες, οι εξουσιαστές μιλούσαν εν ονόματι του κοινού τους, του λαού, με άλλα λόγια των πολλών, προλαμβάνοντας κάθε διαφορετική σκέψη. Τα λόγια τους αντιλαλούσαν μοναχά μες στην αρένα, χωρίς αντίλογο, χωρίς κάποιος να μπορεί να τα κρίνει ή  να τα επεξεργαστεί, εφόσον πρόκειται φυσικά για μονόλογο και όχι για δημιουργικό διάλογο.

Αυτή η συνύπαρξη μπορεί να υφίσταται μόνο με έναν τρόπο. Με την απόλυτη πίστη και το φανατισμό. Υπάρχει και μία δεύτερη εκδοχή: η έμμεση αδιαφορία για τα κοινά και η αποποίηση των ευθυνών που συνεπάγονται.

Για να μπορέσει να συντηρηθεί αυτή η βολική κατάσταση για τους δυνάστες μας , η εφαρμογή της ξεκινά από την παιδική ηλικία. Με την επιβολή της γνώμης των γονιών σου με τη χαρακτηριστική φράση "γιατί το λέω εγώ" και  μίας αυταρχικής και παραπλανητικής εκπαίδευσης.

 Όταν λέω αυταρχικής δεν εννοώ το «ξύλο», αλλά μίας στρατιωτικού τύπου εκπαίδευσης που καθηλώνει μαθητές σε θρανία για ώρες, που δεν πρέπει να μιλάνε , να γελάνε και να ασχολούνται με τίποτα άλλο παρά τις ξένες προς αυτούς πληροφορίες που μεταφέρει με άχαρο τρόπο κάποιος δάσκαλος –αυθεντία, ο οποίος κατά τα άλλα έχει έδρα και όχι ένα θρανίο όπως όλοι οι μαθητές και φουσκωτή καρεκλίτσα για να μην πιάνεται ο ... ενώ έχει δικαίωμα να σηκώνεται σε αντίθεση με τους μαθητές που πρέπει να κάθονται  μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι και σαν τον σκύλο του Pavlov να τρέξουν να προλάβουν να φάνε και να παίξουν για να ξεπιαστούν  πριν ξεκινήσει πάλι το μαρτύριο.

Όλα αυτά αποτελούν την προπαρασκευή για τους μετέπειτα «πολίτες» μίας δημοκρατικής και ευνομούμενης κοινωνίας όπως τους μαθαίνουν.

Όταν έχεις μάθει τόσο καιρό να υπακούς κάποιους από πάνω που υποτίθεται ξέρουν τι τους γίνεται και σε καθοδηγούν σωστά, δε θα τους αναζητήσεις και στη συνέχεια της ζωής σου;

Έρχονται λοιπόν και σου παρουσιάζουν ότι θέλουν σαν τετελεσμένο γεγονός.

Από τη μία οι πολιτικοί που σου λένε (κατά πρόσωπο, αλλά που να καταλάβεις γιατί): 

"Ο λαός θέλει σταθερότητα και εμείς του την προσφέρουμε."

Κι εσύ λες ναι, σταθερότητα θέλω, που να έχω τώρα ντράβαλα με διαφοροποιήσεις και επαναστάσεις (το πήγα λίγο μακριά). 

Όλα θα πάνε καλά, υπάρχει ελπίδα (η λεγόμενη απέλπιδα).

Ύστερα έρχονται οι δημοσιογράφοι, να ερμηνεύσουν τα ανερμήνευτα , να σου πουν όποια είδηση τους συμφέρει με τον τρόπο που τους συμφέρει και να κάνουν και το καθιερωμένο κουτσομπολιό  στα παράθυρα, εκφράζοντας  «τη γνώμη τους» που δε μπορεί , θα γίνει και δική σου.

Αλλά το πιο ξεχωριστό  όπλο τους σε κάθε περίπτωση είναι η δική σου (;) άποψη, κομμένη και ραμμένη πάνω στις δικές τους ερωτήσεις: οι δημοσκοπήσεις.

 Είναι η μεγαλύτερη απάτη και μπλόφα όλων των εποχών! Παρερμηνεύουν και κατευθύνουν τις απαντήσεις (των δήθεν και πόσων και ποιών  και ποιας ηλικίας; κλπ),  κάνοντας σχόλια του τύπου « οι πολίτες μας λένε ξεκάθαρα αυτό ή εκείνο, θέλουν αυτό αλλά κι αυτό».

 Εδώ υποθάλπεται η επιβολή της κοινής γνώμης , της δικής τους όμως γνώμης που έχουν το θράσος να παρουσιάζουν σαν δική σου, δική μας.

 Λες και υπάρχει κοινή γνώμη, κοινός άνθρωπος, κοινή ζωή...

Πάντα τίθεται το ερώτημα ακόμα και  στον πιο ελεύθερο και ανεξάρτητο νου:

Η άποψη που έχω είναι δική μου ή μου έχει εντυπωθεί και επιβληθεί χωρίς να το καταλάβω;

Είναι μία αξιοπρόσεκτη απορία.

Το θέμα είναι να μη σταματήσεις  ποτέ να την επαναλαμβάνεις.

Τότε υπάρχει η πιθανότητα να πάρεις και την απάντηση.

 νάμα