Mια "βροχή" από... ποιήματα

(Αυτή η ανάρτηση περιέχει συγκεντρωμένα αρκετά ποιήματά μου, που υπήρχαν στην πρώην σελίδα του μπλογκ, με τίτλο " My poems " )

• Μερικές ποιητικές απόπειρες του ανιχνευτή...

...που αποτελούν ανάγκη, εκτόνωση, έμπνευση, πνοή, φυγή και επιστροφή συνάμα...

Aς ξεκινήσουμε με τις "απαραίτητες" συστάσεις:

>Ποιος είμαι

Είμαι αυτός που οφείλει "να ρέει" ακολουθώντας "τη ροή των πάντων".

Είμαι αυτός που "δεν είναι ταιριαστό να μπαίνει δυο φορές στο ίδιο ποτάμι" γιατί αυτό οδηγεί σε μεγάλα δεινά και οδύνες.

Είμαι αυτός που μπορεί να θεραπεύσει και ν αυτοθεραπευτεί.

Είμαι αυτός που με μια ΛΕΞΗ ή μια ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ μπορεί να ερεθίσει τα δαιμόνια ή να αναδείξει το ΘΕΙΟ.

Στα καλύτερά μου είμαι το ΧΑΟΣ που με τη ζωοδότρα πνοή του φέρνει την Αρμονία και Ευρυθμία μέσα στην παγωμένη ακινησία της τάξης (τους).

Είμαι ΟΜΩΣ αυτός που συνήθως δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω (γιατί ίσως και να μη τα γνωρίζει ή να αδιαφορεί) εκτός από τον ερεθισμό των δαιμονίων.

Όμως είμαι αυτός που την ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ μέσα του μετατρέπει σε στάχτες και αποκαΐδια.

Είμαι κι αυτός που θέτει λάθος ερωτήσεις για να εισπράξει ακόμα πιο λάθος απαντήσεις που τις ονομάζει σοφία...

Είμαι αυτός που τη στασιμότητα βαφτίζει πορεία.

Είμαι αυτός που βελάζει μέσα στην αγέλη ακόμα (αν και έχει ονειρευτεί ή και κρυφοκοιτάξει το ελεύθερο βλέμμα των λύκων)

Είμαι το ΟΝΕΙΡΟ μέσα στο ΟΝΕΙΡΟ κάποιου που ΜΕ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ.

Είμαι σκιά εκεί που θα'πρεπε να διαχέεται άπλετο ΦΩΣ.

Είμαι ο δολοφόνος, το θύμα και ο μπάτσος μαζί.

Είμαι το μέρος του Όντος που έπεσε και ξέπεσε μέσα στον ανήλιαγο βούρκο.

....και ξέχασε...

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ!

 κι εσύ;

(ο όποιος θεός και θεΐσκος, σωτήρας, ηγήτορας και αρχηγίσκος,
καθώς και ο πιο σοφός οδηγός, είναι τυφλοί μέσα στο κομμάτι του
λαγουμιού που αντιστοιχεί αποκλειστικά σε μένα
και μόνο σε μένα…Κι αν δεν είμαι σε θέση να αγαπήσω και να βοηθήσω, πρώτα απ'όλα, ο ίδιος τον εαυτό μου, τότε δε θα'μαι ποτέ σε θέση ν'αγαπήσω και να βοηθήσω πραγματικά οποιονδήποτε...)

.........................


Τα επόμενα δυο ποιήματα είναι αρκετά παλιότερα. Η μυστικιστική χροιά τους είναι κάτι σαν φόρος τιμής στους μεγάλους συγγραφείς του φανταστικού, όπως ο Πόε, ο λόρδος Ντάνσανυ, ο Άρθουρ Μάχεν...

                                      >ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Μια χειμωνιάτικη την πρόσεξε νυχτιά

καθώς ν’ ανοίξει πάσχιζε τα λαβωμένα της φτερά.

Οι διαβάτες γύρω της βιαστικοί την προσπερνούσαν,

να νιώσουν την απρόσκλητή της παρουσία δεν μπορούσαν.

Τα δάκρυά της ψιλές έσταζαν  σταγονίτσες βροχής

που έλιωναν κάτω το χιόνι.

Το κλάμα δεν της κάλυπτε όμως την ομορφιά.

Κάποιας εμπνευσμένης δημιουργικής πνοής

φεγγοβολούσε σαν το αιθέριο όραμα

που τις γήινες αισθήσεις ναρκώνει.

      Μόλις τον ένιωσε

φοβισμένη ρώτησε τι γύρευε αυτός εδώ!

  Κι εκείνος απαλά αποκρίθηκε

πως απ’ το καθαρτήριο των άστρων

κατάφερε να δραπετεύσει από μια σχισμή.

Ελεύθερος για λίγο μοναχά

στης υλικής πλάνης την όχθη να περιπλανηθεί ξανά.

Τη ρώτησε από πού αυτή ερχόταν.

Πάνω στις ζαβολιές της αποκρίθηκε κομπιάζοντας

σκαρώνοντας παιχνίδια στων θνητών τις μοίρες

απρόσεχτα εδώ χάμου έπεσε

από των συννέφων της το βασίλειο.

      

      Τότε εκείνος υποσχέθηκε

να της φροντίσει την πληγή στοργικά.

Αρκεί κι αυτή υπόσχεση να δώσει ακριβή

πριν πετάξει πίσω στη μακρινή της θαλπωρή

κι αυτός στα πνιγηρά του επιστρέψει κάτεργα.

         Και την ικέτεψε:

Την Ακτινοβολία αν αυτή έχει γνωρίσει

για λιγάκι να τον βοηθήσει κι αυτός ν’αντικρίσει!

 Με τη στυγνή του κάποτε υλική

 και πλέον άυλη μοναξιά

και τη θεϊκή της χάρη αδελφωμένες,

να τον πάρει άφοβα από το χέρι.

Και να του δείξει!

Κι εκείνη μ΄ένα κοριτσίστικο χαμόγελο

του έτεινε το λεπτό της άσπρο χέρι…

 

         Κι εγώ

λίγο πριν από μπρος μου χαθούν για τα καλά

 σκιρτούσα από μια πρωτόγνωρη δόνηση.

Έτσι όπως κρυμμένος τις θολές τους μορφές

θωρούσα από τη δική μου μυστική γωνιά.

> ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ

Θυμάμαι μ’επισκέφτηκε με την ορμή

του απρόσκλητου εισβολέα!

Μου είπε πως με ήξερε από πολύ παλιά.

Σε τούτη την πλευρά πριν καν αναστηθώ.

Ψιθύρισε

πως δύναμαι να γίνω κάποιος άλλος

εάν σφόδρα το επιθυμώ.

Κάποιος

που θα μου ταίριαζε πραγματικά.

Πως θα με μάθαινε να αναπνέω

δίχως να βαριανασαίνω.

Πως θα με δίδασκε

την ξεχασμένη αιτία της παρουσίας μου εδώ

μήτε να προσβάλλω μήτε ν’αγνοώ.

Κι όταν ταραγμένα τον ρώτησα

πώς θα μπορούσε να συμβεί

μου χαμογέλασε απλά

με όλη τη συμπάθεια του κόσμου.

Και με ορμήνεψε

απ’ το φλύαρο κεφάλι μου να βγω

για να ακούσω επιτέλους τη Φωνή!

Για να συντονιστώ

με τη φωνή έξω από μένα

που γνώριζε τα πάντα

που μιλούσε όλες τις γλώσσες της Βαβέλ

που αναπολούσε τη ζεστασιά της Εδέμ

που αφουγκραζόταν την ανάσα των άστρων.

Κι ας αναπαυόταν μέσα σ’εμένα.

Και μου δήλωσε πως αυτός

δεν ήταν παρά ο αγγελιοφόρος της!

Κι ενώ όπως εγώ

είχα παγώσει σαστισμένος,

με ένα τίναγμα αυτός

βγήκε απ΄τον καθρέφτη μου αντίκρυ

για να βουτήξει μέσα σ’εμένα…

.........................

(Και κάτι από παλιές εποχές...Δεν θέλω να γίνω κοινότυπος αλλά... ναι! Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό..!)

 > "Ο,ΤΙ ΕΧΩ"

Άσπλαχνε καθρέφτη μου

σπασμένο καθρεφτάκι μου

σφύριξέ μου λίγο απ το τραγούδι του χαμού κι απόψε

χάρισέ μου ένα κομμάτι απ το θάρρος των γενναίων

πούλησέ μου λίγο απ το θράσος των δειλών

μα ποτέ τη γνώση μη μου αμφισβητήσεις

των ερωτευμένων με σκιές ονείρων σχιζοφρενών!



Ό,τι έχω

μια έντονα βαμμένη

πικρή ερωμένη

ξελογιάστρα ανατολή.

Ό,τι μου απομένει

σκόρπια απομεινάρια

από ρακένδυτα πάθη

και μία ζωηρή σαν πιτσιρίκι
φευγαλέα στιγμή...

 .........................

> Στο βασίλειο των κλώνων

Χιλιομπαλωμένες διάτρητες ατάκες
τυπωμένες στο καρμπόν της κλωνοποίησης.

Και οι τραγελαφικοί κλώνοι τις ανασύρουν
σαν βγαίνουν έξω με περισπούδαστα προσωπεία,
συνευρίσκονται, αλληλοεξαπατώνται, θορυβούν,
όταν στα λόγια τους η επανάσταση ανάβει,
όταν μονίμως επιδίδονται σε κριτική,
σαν φιλοσοφούν με μπόλικη γαρνιτούρα,
καθώς καταναλώνουν και καταναλώνονται,
όταν πρόσωπα ή ιδέες λεν πως ερωτεύονται
και κατ'εξακολούθηση ασχημονούν.

Πίσω από τα λογής μασκαρέματα
καραδοκεί η οσμή πτωμαΐνης
και στην καλύτερη των περιπτώσεων
η αυτάρεσκη μετριότητα των μικρών.

Όμως, πάνω απ'όλα
χώνονται στην ασφάλεια κάποιου μαντριού
που το καθένα του κατέχει κι από μια λύση
που οδηγεί έξω από το λάκκο της κλωνοποίησης.
Κι έτσι λεν πως θα ξυπνήσουν οι άλλοι κλώνοι
μπας κι ελεύθεροι γενούνε άνθρωποι!
Για τους ίδιους δεν τίθεται θέμα!

Μα όταν τα βρίσκουνε σκούρα
αναθεματίζουν τύχες, θεούς και δαιμόνους
που δεν λένε να βάλουν ένα χεράκι
για να ξελασπώσουν τους ευσεβείς δούλους τους.
Ακόμα κι αν είναι
να εγκαταλειφθούν όλοι οι υπόλοιποι...

Πού και πού ωστόσο
μπορεί να τους ταράξει μια ύποπτη αίσθηση
ότι μπορεί κι αυτοί και οι περισσότεροι γύρω τους
να είναι κλώνοι τελικά...

...πρόβατα που συντηρούνται για μαζική σφαγή,
πίθηκοι θλιβεροί που πάνω κάτω χοροπηδούν
πασχίζοντας τα πρότυπα καμώματα να μιμηθούν,
σερνάμενα ψυχρόαιμα καταγής ερπετά,
ή κι όλα αυτά τα θαυμαστά μαζί!

Αλλά ταχέως σπεύδουν να αυτοδιαψευσθούν!

Γιατί τ' απομεινάρια λογικής φωνάζουν
πως πίσω απ'τη διαδικασία αέναης κλωνοποίησης
παραμονεύει ένα κοινό καλούπι
και κάποιοι επιτήδειοι σχεδιαστές.
Με τις δικές τους τις ανεξιχνίαστες βλέψεις.

Μα ποιοι να σπαταλούνται σε συνωμοσίες;
Άλλωστε πάντα οι βασιλιάδες σε τούτα τα βασίλεια
να κάνουν δεν μπορούσαν χωρίς τους υπήκοους..!

...............................

Σφαίρα!

>

Σφυρίζοντας άγρια και θριαμβευτικά
τρύπωσε ανάμεσα στους μισοπεθαμένους φαντάρους
τα σωθικά για να γευτεί του μικροκαμωμένου οπλίτη
που σήμερα γινόταν άντρας: ολόκληρα δεκαοχτώ.
Και το κρανίο για να διαλύσει του σημαιοφόρου
και  της πατρίδας το ένδοξο πανί άδοξα να σωριάσει
κάτω στην ποτισμένη από σάρκες κι αίμα γη.
Μα κανείς απ΄τους εναπομείναντες συντρόφους του
δεν γύρεψε να το υψώσει πάλι.

Κι έφυγε κι από κει φουριόζα
για να χυθεί σε άλλα μέρη βολικά!

Πέρασε πάνω από λουλουδιασμένους κάμπους
κι από χιονοσκέπαστα  δάση πυκνά,
καθώς όμως ανθρώπινη τροφή δεν απαντούσε πουθενά
αρκέστηκε να ξαπλώσει χάμω το ελαφάκι μαζί με τη μάνα.

Ώσπου συνάντησε μεγάλες πολιτείες με δίκαια ξεχειλωμένα,
που δονούνταν από ιαχές, μπουμπουνητά, κλαγγές:
ο Αίολος είχε ανοίξει τους ασκούς της επανάστασης.
 Και τότε ήξερε πως έκανε στο στόχο της διάνα!
 Κι εδώ λοιπόν θα πέρναγε καλά!

Κι αφού στη σκόνη με μανία σώριασε
πλήθος από πιότερο νεανικά κορμιά
(ήταν πάντα η αγαπημένη της προτίμηση)
αφού έκαψε στήθη, τρύπησε κεφάλια,
έκοψε χέρια και πόδια, χάραξε σημάδια,
αφού ξέσκισε πανό, σημάδεψε συνθήματα
και στο έδαφος έριξε μέχρι και γυναίκες με παιδιά

πέταξε πάντα πεινασμένη στον ορίζοντα ψηλά.

Πού τραβάει τώρα; για πού το'βαλε;
Οι πιθανότητες μονίμως αφθονες.
Όσο υπάρχουνε διαταγές πίσω από διαταγές,
που απ'το φως του ήλιου τρέμουνε μην αποτεφρωθούν.
Μα και τα όπλα δεν είναι  άδεια ποτέ.
Ακόμη κι αν φυλάνε όπως λένε την ειρήνη...

> Ο ήχος!

...αφιερωμένο σε όλα τα επώνυμα κι ανώνυμα αδέλφια μου, τα οποία δεν γνώρισα ποτέ, που διέσχισαν τους πολύπαθους ωκεανούς του χρόνου πάνω στα δικά τους πειρατικά σκαριά (αποκηρυγμένα στις πολιτείες των αρχόντων και των υποτελών τους) και συκοφαντήθηκαν, αλυσοδέθηκαν, διαπομπεύθηκαν, βασανίστηκαν. Για να σβήσουν τελικά στα χέρια της μνησικακίας ενάντια στη ζωή, του σκοταδισμού, του μίσους, της φαυλοκρατίας, της τυραννίας, της ιδεολογικής νοσηρότητας...

Ο ήχος!

Ο ήχος!

Το κορμί μου κτήμα των βασανιστών μου.

Εκείνος όμως μέσα στο μυαλό μου βρήκε χώρο

και τη δική του έστησε σωτήρια κατάληψη.

Το μίσος τους ανήμπορο πια να με βλάψει.

Αυτός ο ήχος!

Μέσα σ'ένα κύκλο μαρτυρίου και παραφροσύνης

στο ρυθμό του με κρατάει ακόμα ζωντανό.

Το σολάρισμα!

Λες και μου μιλάει, κάτι να πασχίζει να μου πει.

Έτσι άγριο που χύνεται,

χείμαρρος ασυγκράτητος,

κλειδί ελευθερίας από το υγρό μου κελί.

Ο μακρόσυρτος αυτός ματωμένος σκοπός!

Σ'ένα τρυφερό, ανώδυνο τραγούδι μεταλάσσεται.

Και το ξέρω πια!

Κι εγώ τώρα κομμάτι του

μαζί γινόμαστ' ένα.

Κούτσουρο που πλέει γαληνεμένο

σε ποτάμι ονειρικό,

με μια αδιατάραχτη ακολουθία από νότες φτιαγμένο...

που μου ψιθυρίζουν απαλά

πως δεν έχω να φοβάμαι πια.

Γιατί σύντομα και πάλι

μ'ένα απτόητο νέο παράστημα,

με αρυτίδωτη θωριά και φλεγόμενη λαλιά,

με νέες απερίφραχτες ιστορίες να διηγηθώ,

με νέα ρεσάλτα

να κουρσέψω τις απαίσιες γαλέρες τους ...

...θα είμαι πάλι εδώ!

  

>Διαρκής ηλεκτρική εκκένωση

Πόσες υπέρ πάντων μάχες έχεις να δώσεις
ενάντια στις πολυμήχανες αντανακλάσεις σου;
Πόσοι συναγερμοί θα πρέπει να χτυπήσουν
για να σου γίνει αισθητή η ανάγκη;
Πόσες φορές σου ξεγλίστρησε απ'το κεφάλι
η υποψία ότι μπορεί και όλα να'ναι λάθος;
Πόσοι γενναίοι είναι να έρθουν ακόμη
με όπλο πότε τη φωτιά πότε τη γνώση τους
για να υποφέρουν προσφέροντάς σου λύτρωση;
Πόσα ενδύματα θα προβάρεις με ζήλο
για να μάθεις ότι ο βασιλιάς παραμένει πάντα γυμνός;
Πόσες καλοκουρδισμένες στρώσεις θα αποβάλλεις
για να χαρείς το κάλλος της γύμνιας σου;
Πόσα ξεβολέματα χρειάζεται να περάσεις
για να διδαχτείς τις αρετές της Κίνησης;
Πόσους μικρούς προσωπικούς θανάτους θα περάσεις
για να φυτρώσει μέσα σου το άνθος της Κατανόησης;
Πόσο βαθιά δύνασαι μέσα να βουτήξεις
στη δαιδαλώδη άβυσσο των εγώ σου;

Πώς θα διαχειριστείς τη Γνώση που θ'ανακαλύψεις
για να λάμψει όλη η μοναδική φύση σου;

Πόση Ελευθερία αντέχεις να εισπνεύσεις
για να τη φυσήξεις σε ολάκερο το σύμπαν;

Και άραγε:

άραγε
πόσο υπέροχος
πόσο ευθυτενής
πόσο ευγνώμων
πόσο ακέραιος

θα'σαι τη στιγμή εκείνη
που θ'αποβάλλεις το σαρκίο σου;

........................

> Μόνος με συντροφιά...

Δύσμοιρα πλάσματα χθες βράδυ

χώθηκαν στην κάμαρά του.

Δραπέτες από ιστορίες χιλιοειπωμένες.

Και είχαν όψη θλιβερή

τον οίκτο τού ξυπνούσαν!

Έτσι βουβά κι έρημα όπως στέκονταν

μαζεμένα γύρω του σα να τον πολιορκούσαν.

Τι διάβολο γύρευαν;

Συμπόνοια; Παρηγοριά;

Κάποια λυτρωτική απάντηση;

Τι;

Η κοκκινοσκουφίτσα απ'το λύκο βιασμένη.

Ο δον Κιχώτης ράκος από του ονείρου το ναυάγιο.

Ο Ορφέας τρέμοντας δίχως την Ευριδίκη.

Κι ο Κύκλωπας με το μοναδικό του μάτι βάναυσα βγαλμένο.

Μα πιο τραγική η φιγούρα του Χριστού

με το σταυρό αβάσταγο στις πλάτες

αλλά υποχρεωτικό υπό την πίεση ανώτερων επιταγών βάρος.

Ναι!

ήτανε όλοι μαζεμένοι εκεί!

Γεμίζανε ασφυχτικά τη μικρή ανήλιαγη κάμαρά του.

Ώσπου ένιωσε πως πνίγεται

κάτω απ'την καταλυτική δύναμη της παρουσίας τους.

Μα ήξερε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει

καθώς τη φλέβα η βελόνα τρυπούσε αδηφάγα...

 ..........................

>Δουλεία!

Στις φάρμες εκτροφής των ανθρώπων

οι μεγαλοϊδιοκτήτες τσεκάρουν τεφτέρια και καταμετρούν.

Μαρκάρουν τα ζώα τους με οικόσημα.

Τα σιτίζουν για να παίρνουνε το γάλα τους.

Τα υποσιτίζουν για να μη γυρέψουνε ποτέ μερτικό.

Τα προορίζουνε για  άρμεγμα, για μάδημα, για μακέλεμα.

Η δουλεία που τα σκεπάζει σαν ασάλευτο πέπλο

πότε βελούδινη στο περιτύλιγμα

πότε σαν της Ιεράς Εξέτασης ανήλιαγο κελί.

Η δουλεία όμως για να ευδοκιμήσει

και προπάντων ν'αυγατίσει

θέλει συνεργούς ζώα-υποταχτικούς

σε βαθμίδες και πόστα ελέγχου των άλλων ζώων

(και συνάμα του ενός στον άλλο).

Στα ψηλά καμαρώνουν σαν κοκότες ακριβές

οι διευθυντάδες, τα στελέχη, οι πολιτικάντηδες.

Οι βαρώνοι, οι μαφιόζοι και οι στρατηγοί.

Παρέα τους καρδιακή

αγιογδύτες και καλοταϊσμένοι  ιερείς.

Από κοντά σε θέση περίοπτη

της επιστήμης οι ξεπουλημένοι ειδικοί.

Και της μαζικής στράβωσης οι κουρδιστοί προαγωγοί

για μια φθηνά εκπορνευμένη κοινή γνώμη.

Για να παρελάσουν στη σειρά με βάδισμα χήνας

τα ένστολα ζωντανά και της νεκρικής τάξης τα σκυλιά.

Γύρω τους στη βάση συνωστίζονται πολλοί.

Οι καριερίστες της διανόησης.

Οι "αυτοδημιούργητοι" μεγαλέμποροι.

Οι καταδότες της πόρτας της διπλανής.

Οι θρασύδειλοι αστικοί εαυτούληδες.

Οι φιλήσυχα ευνουχισμένοι νοικοκύρηδες.

Οι πάσης φύσεως θλιβεροί οπαδοί.

Α! η δουλεία καλά κρατεί!

Για να δραπετεύσεις από δαύτην

πρέπει πρώτα να τα βρεις με τον πόνο

που απλόχερα κερνάει η θωριά της αλήθειας!

Και μετά ν'αποκηρύξεις

όλα τα τερτίπια και τις εμφυτεύσεις

που σ'έκαναν μονάχο σου να παραδώσεις το κλειδί.

Κι αν εσύ πίσω δεν θα το πάρεις

τότε στο αυτί ψιθύρισέ το

σ'εκείνον που'ρχεται μετά από σένα

δούλος κι αυτός να γεννηθεί...

>Και σβήνουμε...

Κάποτε υπήρξαμε παιδιά.
Δεν αμφιβάλλουμε και γι'αυτό!
Υπήρχαν εποχές που  το κουκί γυρεύαμε και τ' αδράχτι.
Τις αναπολούμε με θλίψη.
Συχνά και με νοσταλγία.
Γιατί η ενηλικίωση δεν μας ξεγέλασε.
Γευτήκαμε τα δώρα της:
συμβάσεις, αλυσίδες, τείχη.
Και στρέψαμε με σιχαμάρα το κεφάλι.


Και τώρα;

Για τους τυχοδιώκτες
στο κατόπι μιας τρελαμένης χίμαιρας
ο μίτος της Αριάδνης μπλέκεται άσχημα
και πνίγεται κι ολοένα μαραζώνει πιο πολύ
μέσα σε άσκοπες, σε άστοχες περιπλανήσεις.
Τουλάχιστον είναι σε κίνηση.
(Οι ασάλευτοι και φοβισμένοι
 έχουν εξασφαλίσει από την αρχή
μία γωνιά στη νεκρική την κλίνη).

Όσο για εμάς τους πειρατές
τις πιο πολλές φορές μας τη δίνει
και καβαλάμε συχνά ολομόναχοι ή έστω σκόρπιοι
μια ιδέα, μια σφαίρα, μια οβίδα
καιόμενοι ωστόσο πριν φτάσουμε κι αδράξουμε το στόχο.
Παρασυρμένοι από την παρόρμηση,
τυφλωμένοι από πάθος.
Ευάλωττοι...

Συχνά που συνευρισκόμαστε
ξορκίζουμε με δικαιολογίες,
με υποσχέσεις, με σχέδια,
με γρυλλίσματα ή ουρλιαχτά
όλες εκείνες τις αιτίες και κατάρες
που μας καθηλώνουν στις δαγκάνες του γραμμικού χρόνου
και στα πνιγηρά κελιά των κλειδοκράτορων.

Και διάβολε
ολόγυρά μας οι ανάσες βρωμοκοπάνε
απ'την κακοσμία της γούρνας με τα στάσιμα νερά,
απ'την μπόχα του βολέματος,
από εκατομμύρια ρεψίματα υποκρισίας.
(Καθόλου σπάνια και τα δικά μας!)

Φτωχέ Μπωντλέρ!
Ίσως δεν μάθαμε ακόμη όπως πρότεινες
να μεθάμε απτόητοι ως το τέλος
είτε από ποίηση,
είτε από αρετή,
είτε από κρασί.

Και σβήνουμε...

Σβήνουμε!
Σβήνουμε!
Στεγνοί.
Διψασμένοι.
Άγνωστοι μέσα σε αγνώστους.
Κατηφείς.
Συκοφαντημένοι.
Ανολοκλήρωτοι.
Αιμόφυρτοι.
Ξεχασμένοι.

Αλλά η δικιά μας η "κατάρα"
είναι πώς δεν βάζουμε μυαλό...

...γιατί ποτέ δεν το χάσαμε!

>Σκόρπια και ...ξενυχτισμένα

Οι φοβισμένοι χρειάζονται σωτήρες.
Οι μέτριοι χρειάζονται ήρωες.
Οι άπληστοι χρειάζονται νόμους.
Οι ελεύθεροι...χώρο!

.........................

Συνήθειες κι εμμονές που σε κατέχουν:
συμμορίες μοχθηρών κουκλοπαιχτών
με μία μόνο κούκλα για τις παραστάσεις τους.
Εσένα.
Κόβεις τα σχοινιά με το να τις ξεφορτωθείς...

........................

Της πρώτης νιότης μου τα γερά πιώματα,
τα ξέμπαρκα ξενύχτια με αδέσποτες σαν σφαίρες κουβέντες,
η ανταλλαγή πολύτιμων φλυαριών με τους δίπλα στη μπάρα
και τα βολικά, σχεδόν γοητευτικά, στον ίδιο μου τον εαυτό ψέματα...
Τώρα που κάπως γκρίζαρα και κάποτε τ'ανακαλώ
μήτε νοσταλγώ, μήτε λυπάμαι, μήτε και μετανοώ.
Κυρίως το τελευταίο!
Διαφορετικά θα μου άξιζε ίσως καριέρα πολιτικού.
Μέχρι και προέδρου της Αμερικής!

(σημείωση: κάτι, ας πούμε, σαν τον  πρώην άσωτο και αργότερα μετανοημένο κι ευσεβή χριστιανό Τζορτζ Μπους το νεώτερο).

.........................

> Δημοφιλή συνθήματα των καιρών!

(ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΧΤΙΖΟΥΝ (ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ) ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ , Η ΛΕΞΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ (ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ Μ 'ΑΥΤΗ) ΕΧΕΙ ΑΠΩΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΜΙΑ ΒΟΛΙΚΗ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΝΟΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜE ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΑΝ ΑΡΧΙΚΑ...ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ή ΟΧΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗ ΠΕΦΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ, ΠΑΡΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΥΘΥΤΕΝΕΙΣ!)

Όταν σου φωνάζουν "σήκω!" εννοούν άλλαξε στάση καναπέ.

Όταν τους ακούς να λένε ¨ξύπνα!" πειραματίζονται απλώς με καινούργια υπωτικά.

Όταν συμβουλεύουν για "ωριμότητα!" προσδοκούν να παψεις ν'αναπτύσσεσαι
και σε μια προβλέψιμη να κρυσταλλωθείς νεκρή κουλτούρα.

Όταν σου μιλούν για "ευθύνες" τότε αναζητούν πειθήνια  υποζύγια.

Όταν κόβονται για "αγώνες!"  μία ακόμη προδοσία έχει υφανθεί.

Όταν σου δηλώνουν πως οφείλεις "να οργανωθείς"
μιας πολιτικής στημένης χρεοκοπίας γυαλίζουνε τη μηχανή του κιμά.

Όταν ουρλιάζουνε "περί τάξης!" τρέμουνε πραγματικά
τη μεγαλοσύνη του Χάους στην Ύπαρξη
που πορεύεται αδελφωμένο με την Τάξη.

Όταν πια διακηρύττουνε το "δίκαιο!"
πιστωτές και νεκροθάφτες κάνουνε χρυσές δουλειές.

Κι όταν βγάζουνε φωτιές για "ελευθερία!"
αυξάνονται οι υψίστης ασφαλείας φυλακές.

Καλώς ήλθες σ'έναν κόσμο που δεν πλάστηκε από αγγέλους.
Σ'ένα σύστημα που σε μετρά ως ένα ασήμαντο αριθμό.

Όμως στο χέρι σου είναι να τ'αλλάξεις όλα αδέλφι μου...

...και στο δικό μου!

........................

> Ετούτη η πόλη

...για ετούτη δω τη μεγάλη πόλη με τη μικρότερη "στας πολιτισμένας Ευρώπας" αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο, αλλά και το "αίμα που βράζει" και μεταφέρει σε όλο τον οργανισμό της μηνύματα μεταμορφωτικά και αποδομητικά για τις χρόνιες ασθένειές της...
...για τα στέκια της τα "περίεργα" (περίεργα για όσους τρέφονται με κακής ποιότητας παραμύθια και εκπαιδεύονται με τηλε-φόλες), για τις εναλλακτικές όψεις της, για τους χώρους με ιδιαίτερη αισθητική και στίγμα, για τις γεμάτες ανησυχία και κίνηση μαζώξεις της, για τις γεμάτες ενέργεια και απόψεις μουσικές της, για τις υπόγειες και μη ιδέες της, για την ελεύθερη κυκλοφορία στοχασμών που τραντάζουν υπνωτισμένες συνειδήσεις, για τις απλές βόλτες και φιλικές συνευρέσεις σε φιλόξενες οάσεις της...

Ετούτη η πόλη

Τα ένστικτα αυτής εδώ της πόλης
συχνά με φοβίζουν αλλά δε με τρομάζουν.

Με πεισμώνουν!

Μ'αρέσει να τη φλερτάρω,

να τη γεύομαι 

σε κάθε της σκονισμένο σοκάκι,

να κουρνιάζω

σε κάθε φιλικό ησυχαστήριο,

να βουτάω 

σε κάθε φασαριόζικη άκρη.

Να συνευρίσκομαι 

και να συνδιαλλέγομαι

σε κάθε ελεύθερο βήμα της,

να αποεκπαιδευτώ

με τη ροή στοχασμών και κρίσεων

απ'όλη την παρεχόμενη εκπαίδευση

της υποταγής συνειδήσεων.

Ετούτη δω η πόλη

ένας αλλοπρόσαλλος οργανισμός

που τραντάζεται από μεταπτώσεις.

Αν θες κι εσύ βάλε ένα χεράκι

να βγάλουμε τα χρώματα

απ'την εσώτερη φαρέτρα μας

για να μπογιατίσουμε ζωηρόχρωμα

κι από άκρη σε άκρη
την γκρίζα την ασχήμια της
κι ολάκερη τη μιζέρια της.

Και να εξορίσουμε στην πιο μακρινή λήθη

όλα τα τρωκτικά που μολύνουν το σώμα της

και ροκανίζουν ύπουλα το πνεύμα της.

.........................



Όταν τα ερεθίσματα γύρω σου (απ'όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη) είναι καταιγιστικά, οι εντυπώσεις που σου ανακατεύουν τα σωθικά από αυτό το παγκόσμιο "εργαστήρι υποκρισίας, φρίκης και παραλογισμού" (το οποίο εχθρεύεται κάθε ένοια ανθρωπισμού, αρμονίας και ομορφιάς), μπορεί να βρουν διέξοδο, έστω και προσωρινά, σε κάτι τέτοιους στίχους:

>Ανάμεσά σας


Έφηβο μέλος συμμοριών
στους δρόμους του Λος Άντζελες πυροβολήθηκα θανάσιμα
θέλοντας και μη μπλεγμένος σ'ένα δίχως τέλος σπαραγμό.
Άραβας νεαρός, άνεργος και πεινασμένος
στα σκοτεινά γκέτο της Πόλης του Φωτός
από ρατσιστές της έννομης τάξης δάρθηκα μέχρι θανάτου.
Από ανήλικους ένστολους δολοφόνους
κάπου στην Αφρική κατακρεουργήθηκα
σ'ένα εμφύλιο μίσος παγιδευμένος.
Πολιτικός αντιφρονούντας στην Κίνα εξαφανίστηκα
ή ψηλά μήπως στη Σιβηρία
ήταν που δια παντός χαθήκανε τα ίχνη μου;
Στο θεοκρατικό Αφγανιστάν ή το Σουδάν
ήμουν γυναίκα όταν ομαδικά βιάστηκα
και σε πολλά μέρη παιδί όταν απάχθηκα.
Σε κάποια χούντα νοτιοαμερικάνικη
εν ψυχρώ με τους συντρόφους μου εκτελέστηκα
και σε μια τρύπα του Γκουαντανάμο
για προληπτικούς λόγους πετάχτηκα.
Ήταν πολλές φορές που άγρια απειλήθηκα
γιατί δικαιοσύνη και ισότητα απαίτησα.
Ακόμα περισσότερες φορές που απολύθηκα
γιατί η εταιρεία μ'έκρινε ως ασύμφορο.
Συχνά στην οικογένειά μου άγρια ξέσπασα
και τράβηξα πολλούς μαζί μου στον κατήφορο.
Μέλος παραθρησκευτικής ομάδας αυτοκτόνησα
γιατί έτσι ο παράδεισος θα μου ανοιγότανε.

Κι έκλεψα, ψευδορκίστηκα, πρόδωσα, εξαπάτησα,
ακόμα και τα παιδιά μου κακοποίησα και τρομοκράτησα.

Τις περισσότερες φορές δεν πιάστηκα.

Κι αν κυκλοφορούμε ανάμεσά σας
εγώ κι όλοι όσοι με δολοφόνησαν,
και δεν παύουνε στιγμή να με δολοφονούν,
είναι γιατί πολλά ονόματα μας έδωσαν
μα στα κατώγια μέσα του μυαλού τους μας απώθησαν...

.........................

 

>Σιδερένια Φυλακή

(για όλους τους σκλάβους, παλιούς και σύγχρονους, που ονειρεύτηκαν κάποτε ότι είναι ελεύθεροι και δεν θέλησαν να ξυπνήσουν!)

όταν σε εκστάσεις κι αρχέγονες χαρές
θέτουνε απαγορεύσεις και κανόνες

όταν στο κοσμικό πάνω το θάμα της Αγάπης
μονίμως ασελγούν στυγνοί απατεώνες

όταν στης καρδιάς τη λαχτάρα-δώρο της Φύσης
τα φράγματα της άκαμπτης θωράκισής τους να γκρεμίσει

έντρομοι ενισχύουνε τα τείχη
με περισσής κανονικότητας μπετόν

μη τυχόν και το κλουβί τους ραγίσει

κι όταν από τα σπάργανα αρρώστια σε μπολιάζουν
πως μέγιστη η συσσώρευση είν'αξία
και η ασφάλεια η πιο καλότυχη ευτυχία

κόβοντας εισιτήρια στο κεφάλι σου να μπαίνουν
και μάλιστα με τη συναίνεσή σου πληρωμένα

αν όμως κάποια αδέσποτη μέρα ξυπνήσεις
απ'το ονείρεμα της μαύρης πνοής τους

φυλάξου μην και σ'έβρει ξέπνοο φτωχέ μου
και ούτε αυτό βρίσκεις το μονοπάτι
στη σιδερένια να γυρίσεις πίσω φυλακή τους!


........................



> Φτερωτό άλογο

 To παρακάτω ποίημα το'χα γράψει το καλοκαίρι του '08, πριν η ζωή της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε τούτη τη θλιβερή χώρα της αναξιοκρατίας, της υποκρισίας, του παράλογου που περνιέται για κανονικό, του ραγιαδισμού (πόσο θα ήθελα να διαψευστώ σ'αυτό!), του χλευασμού της διαφορετικότητας, της μετριοκρατίας και φαυλοκρατίας, περάσει στη "νέα" πραγματικότητα, ή καλύτερα στη μη πραγματικότητα που στοιχειώνει το παρόν και ακυρώνει το όποιο μέλλον...
Σε μια πραγματικότητα εφιαλτικής επιβίωσης και όχι ζωής, που γίνεται ακόμη πιο ξένη για "αταίριαστες σκιές".
 Τελοσπάντων, το αφιερώνω σε όσους δεν κάνουν "εκπτώσεις" στη φύση τους, υιοθετώντας μια μίζερη "αντικειμενική δημόσια ταυτότητα" για να γίνουν αποδεκτοί στους κύκλους που συνήθως κινούνται. Σε όσους δεν σφραγίζουν τ'αυτιά στα εσώτερα "σκιρτήματα", δεν παύουν να εμπνέονται από την ανάσα του Απείρου, να "βλέπουν εικόνες κρυμμένες πίσω από εικόνες", που τα μυστήρια αυτού του ανεξερεύνητου (στην ουσία του) κόσμου τούς κάνουν πιο απλούς...Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πατούν γερά και στη γη και κλείνουν τα μάτια στη "σφαγή της καθημερινότητας". Ο άνθρωπος δεν είναι μονοδιάστατο ον, έχει πολλές πτυχές και είναι στο χέρι του να τις ξεδιπλώσει όλες στο μονοπάτι της εξέλιξής του.

Φτερωτό άλογο

Το φτερωτό μου άλογο

έχει πορφυρή χαίτη

και μεταξένια φτερά.

Μου επιτρέπει να το καβαλικεύω

μόνο όταν είμαι ξύπνιος πραγματικά.

Δηλαδή στα όνειρά μου.

Μου επιτρέπει να του μιλάω

μόνο όταν αισθάνομαι αληθινά.

Δηλαδή στην πολύτιμη τη μοναξιά μου.

Μου μιλάει για κόσμους συχνά

απίθανους και μαγικούς

που γλιστράνε ανάμεσα σε πολυκατοικίες

και υλοποιούνται για λίγο μοναχά

πάνω από ταράτσες κοιμισμένων ενοίκων,

πάνω από κεραίες υπνωτικών συχνοτήτων.

Και του λέω με νοσταλγία

για αγαπημένες μνήμες

που με συνοδεύουν πριν από τη θαλπωρή της μήτρας,

που με συντροφεύουν μέσα στη σιωπή της νύχτας.

Την ευλογημένη σιωπή!

Κι αυτό χλιμιντρίζει περήφανα

διότι ξέρει πως δεν θα το προδώσω ποτέ.

Γιατί είμαστε

δυο φευγαλέες παιχνιδιάρικες σκιές

που σμίγουν πάνω σε λεκιασμένους τοίχους

μιας καχύποπτης πόλης.

Μία φιλύποπτη σαν δεσμοφύλακας πόλη

για κάθε λογής αταίριαστες σκιές,

φτερωτά πλάσματα

και λυτρωτικές σιωπές.

.........................

> Φλυαρία και σιωπή...

Μη με ρωτάς

αν το είδος ετούτο χρήζει σωτηρίας.

Τι να σου πω κι εγώ;

Μα εσύ συνεχίζεις!

Και τα συμπτώματα μού απαριθμείς:

Για το ευμετάβλητο του θυμικού του.

Για την παθολογική αμνησία του.

Για το ανεπούλωτο των πληγών του.

Για το περιγέλαστο της βοσκής του.

Για την τραγωδία της υποδούλωσης.

Για την αρρώστια του κατακερματισμού.

Για το αναπόφευκτο του πρώιμου θανάτου.

Και το ξέρω!

Ετοιμάζεσαι να μου τρίξεις τα δόντια

πως είμαι χρεωμένος στην πτώση κι εγώ.

Όμως σώπα και άκου! Άκου!

Καθώς μια πλέον ταλαντούχα κι ανεμπόδιστη ίριδα

πέρα ως πέρα μπογιατίζει τον ορίζοντα

με νιόβγαλτα χρώματα αβάσταχτης ομορφιάς,

κάποιες  σταγονίτσες πιτσιλούν και χρωματίζουν

και τη δική μου στεγνή καρδιά.

Και περιχαρής σωπαίνω

για ν'ακούσω τον χτύπο των φτερών.

Σσσστ!

Είναι η ώρα που κοιμούνται με ροχαλητά

όλοι οι αφέντες και οι σκλάβοι!

Και ίσως συνενοχικά

ένας διωγμένος από κολάσεις και παραδείσους άγγελος

    χαμογελάει με νόημα πάνω από το κεφάλι..!

.................................