Επίκαιρος όσο ποτέ...

Επίκαιρος όσο ποτέ, σατιρικός, διαχρονικός... Ο λόγος για το σπουδαίο ποιητή Γεώργιο Σουρή (1853-1919). Κι αν οι στίχοι του μας φαίνονται σαν να έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια, σατυρίζοντας συγκεκριμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες που διαπερνούν οριζόντια και κάθετα τον κοινωνικό ιστό και την πολιτική εξουσία αυτής της χώρας, οφείλεται προφανώς στο ότι σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει σ'αυτούς τους δυο καθοριστικούς τομείς εδώ και πολλά-μα πολλά χρόνια φαυλοκρατίας!

Κάτι που κάνει τον επαναπροσδιορισμό (αν ποτέ υπήρξαν αληθινά) βασικών κοινωνικών και ηθικών αξιών, επιτακτικό όσο ποτέ άλλοτε..!

Τώρα, ειδικά, που η χώρα φαίνεται εγκλωβισμένη στο λαοκτόνο δόκανο της τραπεζοκρατούμενης ευρωζώνης, με στόχο μισθούς Βουλγαρίας και τιμές προϊόντων Ελβετίας, ανεργία και εξαθλίωση σε πρωτοφανή ύψη, φεουδαρχικό μεσαίωνα χωρίς ίχνος κοινωνικού συμβολαίου στην εργασία, υγεία τριτοκοσμικής χώρας, προκλητικότατη ατιμωρησία και ξένη αποικιοκρατική επικυριαρχία, μπορεί να τεθεί και το εξής (υποθετικά μιλώντας) ερώτημα:

 αν κάποια στιγμή, με ένα βολικό τρόπο, η χώρα απαγκιστρωνόταν από την τοκογλυφική ευρωζώνη και από το ΔΝΤ, μπαίνοντας και σε μια ικανοποιητική πορεία παραγωγικότητας και σταδιακής οικονομικής ανάπτυξης, σε πόσο καιρό (ένα; δύο; τρία  τέσσερα το πολύ χρόνια;) θα ξανακαταλήγαμε στο ίδιο με πριν, ίσως και χειρότερο σημείο; Λόγω της κουτοπόνηρης και θρασύτατης συνάμα νοοτροπίας (όπου ο ατομικισμός, η ιδιωτεία και η εκμετάλλευση κι εξαπάτηση του διπλανού ή ενός ολόκληρου λαού, επισκιάζουν κάθε ίχνος συλλογικής συνείδησης και οράματος), έτσι όπως πολύ εύστοχα τη σατυρίζει και ο Σουρής στους παρακάτω στίχους:

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

* * * * * *

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.

* * * * * *

Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.