"Σαν να με είχε χαστουκίσει!"

Η βία από τον άνθρωπο ενάντια στον άνθρωπο ενδύεται διάφορες μορφές, σωματικές ή λεκτικές, με αντίκτυπο κατευθείαν στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Που είτε είναι νεαρής ηλικίας (κάτι που κάνει τα πράγματα σαφώς χειρότερα) είτε μεγαλύτερης κι ανάλογα με τις ευαισθησίες που το διακατέχουν, μπορεί να μεταφράζεται και σε καταστροφικές συνέπειες. Ικανές να ακολουθούν τον άνθρωπο σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του, σημαδεύοντάς τον ή έστω λειτουργώντας (κι ανάλογα με τα ερεθίσματα που προσλαμβάνει) σαν παρασιτικό αγριόχορτο, σαν ενοχλητικό αγκάθι. Μάλιστα, μερικές φορές, αυτό που σ'εσένα μπορεί να μοιάζει ανεπαίσθητο σα θρόισμα φύλλου για τον άλλο μπορεί να εξελίσσεται σε ενοχλητικό ή ύπουλο σαράκι, που τις ίνες του εαυτού τσιμπολογάει ή κατατρώει. Και μου έκανε πάντα εντύπωση το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται καλύτερα ή πιο έντονα τις δυσάρεστες κι αρνητικές εμπειρίες που είχαν βιώσει, ακόμη κι από την πρώιμη παιδική ηλικία που οι μνήμες είναι πολύ αμυδρές και με δυσκολία μεγάλη ανασύρονται.

Πριν λίγες μέρες είχα επισκεφτεί μια παλιά μου φίλη και είχα πιάσει και την κουβέντα με την κόρη της που την ήξερα από κοριτσάκι του δημοτικού. Τώρα είναι μια έξυπνη κι όμορφη κοπελίτσα, πάνω από 20 χρονών, η οποία έχει καταφέρει να μην απολέσει την παιδικότητα και τον αυθορμητισμό των παιδικών της χρόνων. Δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μη σχολιάσουμε και τα πολύ θλιβερά γεγονότα γύρω από την υπόθεση του εξαφανισμένου παλικαριού απ'την Κρήτη.
Οπότε κάποια στιγμή με κοίταξε μελαγχολικά και μου είπε:"Ξέρεις, όταν ήμουν στο γυμνάσιο είχα κι εγώ κάποια προβλήματα". "Δηλαδή τι εννοείς;" "Να! με κορόιδευαν τα παιδιά. Δεν ξέρω ακριβώς το λόγο, αν και δεν έχει σημασία πια. Ίσως γιατί δεν συμμετείχα στις κλίκες που υπήρχαν. Τι να πω..." "΄Ωστε έτσι;" "Ναι. Τώρα να σου πω ότι δεν με πείραζε αυτό, θα είναι ψέμα. Αλλά από εκείνη την περίοδο, ένα άλλο πράγμα μου έχει μείνει στο μυαλό και δεν μπορω να το ξεχάσω με τίποτα". "Θες να μου πεις;" "Αλλιώς δεν θα στο ανέφερα. Θυμάμαι, είχα μια συμμαθήτρια που ήταν τυφλή και δεν είχε παρέες γενικά. Όμως εγώ την έκανα παρέα και μου άρεσε αυτό. Μια μέρα που είχαμε γυμναστική και ο γυμναστής μας μοίραζε μπάλες για να παίξουμε ένα ομαδικό παιχνίδι, όταν του ζήτησα κι εγώ, τι νομίζεις ότι μου είπε;" "Τι;" "Μου είπε και το θυμάμαι σα να ήταν χθες, ότι τι να την κάνω εγώ την μπάλα αφού κάνω μόνο για... συνοδός τυφλών!" Για λίγο έμεινα άφωνος. Εκείνη με κοίταξε χαμογελώντας πικρά και συνέχισε: "Αργότερα μου είπε ότι μου έκανε πλάκα! Ωραία πλάκα, έτσι; Εγώ όμως...ένιωσα σα να μου είχε φερθεί πώς να το πω...βίαια! Σαν να με είχε χαστουκίσει!"

Ναι! Την είχε πραγματικά χαστουκίσει! Και τέτοια χαστούκια ανεγκεφαλιάς, κακότητας και καθημερινής ανοησίας βρίσκονται δυστυχώς σε αφθονία μέσα στο "πρόγραμμα" της περατζάδας που λέγεται ζωή. Πολύ ωφέλιμο θα ήταν, αν δεν έχουμε το σθένος ή την ετοιμολογία να αντιδράσουμε άμεσα, χωρίς όμως να γινόμαστε σαν τα μούτρα τους (κι όχι να γυρνάμε και το άλλο μαγουλάκι σαν καλοί δουλοπρεπείς χριστιανοί), τουλάχιστον να βρίσκουμε το σθένος και να έχουμε την ευφυία να τα αφήνουμε πίσω μας, χωρίς να μας ακουμπάνε και να μας παίρνει από κάτω. Ξέρω, δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά τη σκατοψυχιά και τη μαλακία θα τη συναντάμε θέλουμε και όχι στο διάβα μας. Τουλάχιστον, αν ξέρουμε τι γυρεύουμε, ας μην επιτρέπουμε να αφήνει πάνω μας ίχνη από τα...σκατά της. Δεν αξίζει...

ανιχνευτής