Περί οράσεως (φυλακισμένης)

  Όλες οι εγωτικές και ομαδικές περιφρουρήσεις κάθε ιδεολογικο-δογματικού ψιμύθιου και κάθε ψιττακισμού, δεν είναι παρά μια αλυσίδα επαναλαμβανόμενων δεινών.

Και ίσως όλοι οι αντίλογοι και οι λυσσαλέες αντιδράσεις και συγκρούσεις μέσα στο αχανές θέατρο αμοιβαίου παραλογισμού και αστείρευτης χολής μίσους, δεν είναι παρά μια ανόητη σπατάλη ενέργειας. Ή ακόμη χειρότερα: τόσες θέσεις, αταίριαστες με την τρελαμένη μαζική συναίνεση και τολμηρές δράσεις που αγνοήθηκαν ή προσπεράστηκαν και ίσως να μετέφεραν στη ροή τους γενναία πακέτα αληθειών, σπαταλήθηκαν χωρίς σύνεση και λογική(=η αντίθεση στη τρέλα της μαζικής πραγματικότητας).
 Κάτω από τη μαύρη βρικολακιασμένη σκιά επιβλέποντων δεσμοφυλάκων, λογοδοτούντων σε αρχιδιευθυντάδες πίσω από την ομίχλη στα μάτια των τροφίμων.

Και

όλα τα δάκρυα, οι πόνοι, οι χαρές και οι προσδοκίες για "άπιαστες" ουτοπίες

όλες οι πλάνες και οι νοητικές μετατοπίσεις, όλες οι εκθαμβωτικές, προφητικές συλλήψεις

όλα τα εκτρώματα του φόβου και τα ακριβοθώρητα τέκνα της ελπίδας

όλοι οι πόθοι οι μελλούμενοι και οι αλλοτινοί

τα πάντα που έγιναν ή όχι αντιληπτά και όσα είναι να κατανοηθούν...

Όλα λαμβάνουν χώρα ΤΩΡΑ! Σε τούτο τον άτμητο, άχρονο ορίζοντα. Κι όλα δανείζονται για να επιστραφούν πάλι πίσω στην αέναη συλλογική δεξαμενή. Την ίδια, πέρα από την ανυπαρξία του χρόνου, στιγμή.

Μπροστά στα μάτια μας! Και η όρασή μας να παραπαίει μονίμως λιπόψυχη, καταδικαστικά στρεβλή.

Η τυποποιημένη μαζοποίηση μέσα στις λουκεταρισμένες φάμπρικες των ανθρωποτροφείων και το ανακάτεμά μας με ψυχρόαιμες έχιδνες και ψυχοπαθείς και η εξάρτησή μας απ'αυτούς, ήτανε πάντοτε η θανατική μας ποινή...

Ο Ένοικος...