Επιτύμβιο μπαχαλάκια εις την νεκρόπολη των Αθηνών

 (του Αντώνη Αντωνάκου)

Υπήρξα βέβηλος αστός

-παιδί της πράξης-

οι αριστεροί με λέγαν μπαχαλάκια

οι δεξιοί αρτίστα της καταστροφής

Ως να ξεσπάσει ο λοιμός της θεωρίας

ροχάλες έριχνα στα θέατρα στα σινεμά

ουρούσα στα παρτέρια των παρθένων

Εις τα καφέ Σκουφά Κολωνακίου και Ερπετών

ζητιάνευα μπισκότο

ναφθαλίνη για το ποίημα

Ο Δήμος Αθηναίων με επικήρυξε

με είπε αριβίστα και όνειδος των δρόμων

μουνόδουλο

ερωτικό καρκίνωμα

στο στρείδι μιας Σβετλάνας

Όμως εγώ υπήρξα βέβηλος αστός

-παιδί της πράξης-

με ζέσταιναν

τα δακρυγόνα

οι βρισιές

η ηχώ των βογκητών

και η λύσσα των σπερμάτων

Έβλεπα στα υπερώα του πύργου Αθηνών

τα γκόλντεν μπόιζ

να αποταμιεύουνε

αβνανισμό σε παγοκύστες

Έβλεπα να χαϊδολογούν σεισμούς

οι υπουργοί

να βάζουν δάχτυλα σε τρυφερά γυφτάκια

συνταξιούχοι δάσκαλοι

να κάνουν το πεντάευρω μασούρι

για να χωρέσει στη σχισμή

Έβλεπα τη σοκολάτα

να γυρνά από χέρι σε χέρι

για να γλυκάνει τη μαστούρα

Εγώ ο βέβηλος αστός

που κείτομαι εδώ νεκρός και νεκραναστημένος

Αποκηρύσσω τα διυλιστήρια Ασπροπύργου

Αποκηρύσσω τον λιμένα Πειραιώς

Αποκηρύσσω την εθνική οικονομία

Την αμερικάνικη πρεσβεία

Τον κινέζικο ιμπεριαλισμό

Αποκηρύσσω τα τσιμέντα και τις πίσσες

Σκάβω με το λοστό βαθειά

να βρω νερό

να βρω ξανά εσένα χώμα γη υπερφίαλο σύμπαν

να φιλήσω το αιδοίο σου στο στόμα

τη δροσερή εφηβεία σου Βία

να πιω

δανεισμένο από ΕΔΩ