Παράξενη Έκσταση!

(Αναδημοσίευση λίγο παλιότερου κειμένου, ελαφρώς εμπλουτισμένου και με διάχυτη ποιητική διάθεση...) 

Δεν είμαστε ούτε εργατικά σκλαβωμένα μηρμυγκάκια στην υπηρεσία κάποιας σκοταδόψυχης αποικίας, ούτε λιπόσαρκα αδέσποτα που περιφέρουν τα κουφάρια τους  δίπλα σε κάποτε φωτεινές βιτρίνες και πλέον σε αποστειρωμένους έρημους δρόμους με κατ' οίκον φυλακισμένους να καταριούνται τη μοίρα τους. Ούτε  βελάζοντα τετράποδα ζωντανά είμαστε, όσο κι αν το επιθυμούν διακαώς οι "ποιμένες", μαντρωμένα στη στάνη και στα πνιγηρά κουτιά κατακερματισμένων, "πειραγμένων" αληθειών κάποιων γραμματέων και φαρισαίων, σε συνέργεια με φαφλατάδες καθοδηγητές και φρανκενσταϊνικούς πειραματιστές. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ. Ικανά όχι μόνο για το χειρότερο αλλά και για το καλύτερο, το θαυμαστότερο, το συναρπαστικότερο, το μαγικότερο όλων! Δεν πρέπει σε κανέναν να επιτρέπουμε να ευτελίζει την αίσθηση σκοπού και να ποδοπατά πάνω στην αίσθηση Ελευθερίας και την απελευθέρωση της ανθρώπινης ψυχής και της Γνώσης. Και ο πιο ισχυρός δυνάστης είναι ανίσχυρος μπροστά στην πιο τρελή μας μέθη!

Δεν πιστεύουμε στη "μοίρα", γιατί αυτή είναι εμείς που συμβαίνουμε σε...εμάς!

Ο δικός μας χορός

Ο γέροντας που βρήκε καταφύγιο στο κακοτράχαλο βουνό, απ'το παραθύρι της μοναχικής καλύβας, εκπέμπει κύματα ευγνωμοσύνης στο ατίθασο συννεφάκι που στον ορίζοντα λικνίζεται με αιώνια χαρά. Το βοσκόπουλο αφήνει ελεύθερο να σκορπίσει το κοπάδι του αφεντικού και ροβολάει την πλαγιά με κάτι εκστασιασμένες κραυγές, έχοντας κοινωνήσει με τους χυμούς της άμπελου του Διονύσου. Στη ρεματιά ο κυνηγός παρατάει τα πυρομαχικά του για ν'ακολουθήσει η καρδιά του το φτερούγισμα του σμήνους, παρασυρμένος κι αυτός σ'έναν ανείπωτο ρυθμό. Που ο άνεμος απλώνει παντού σαν ψέκασμα της πιο λιγωτικής ελευθερίας. Οι εργάτες στη φάμπρικα, που φαίνεται όλο και πιο πολύ να προτιμάει τα ρομπότ από τον άνθρωπο, παρατάνε τα μασίνια να σκουριάσουν και παίρνουν στο κυνήγι τα αφεντικά, αυτά που γαβγίζουν για μπόλιασμα ως προϋπόθεση να βγάλεις το ψωμί σου. Οι χαρτογιακάδες βάζουνε φωτιά στα κελιά των γραφείων και οθόνων με τις εξ αποστάσεως πλέον μπίζνες. Οι οπαδοί εγκαταλείπουν τις εξέδρες των γηπεδικών εκτροφείων συνειδήσεων, που δέχονται πια μόνο μπολιασμένα ανθρωπάκια. Και τα μαθητούδια πηδάνε έξω απ'τα κάγκελα των σχολικών φυλακών της βιωματικής εμπειρίας και της διδασκαλίας αυτοματισμών, τις "φάμπρικες κατασκευής υπηκόων" και των αντιερωτικών διαδικασιών και τώρα και της δυσκολίας στην αναπνοή.

Για να σμίξουν στις πλατείες και στα πάρκα, να πλημμυρίσουν την αδειοσύνη της αποκαρδιωτικής "νέας κανονικότητας" του Αφύσικου, μαγεμένοι απ' τον πιο επικηρυγμένο σκοπό:

Αεεεέ! Αοοοό! Σήμερα οι κατασκευασμένες λύπες δεν χωράνε στο εγερτήριο αυτό!

Αϊεεεέ! Αϊοοοό! Τίποτα δεν είναι αποκομμένο απ΄τη Σύνδεση, τίποτε δεν αργοπεθαίνει πια μόνο του, τίποτα δεν μένει στατικό, τίποτα δεν είναι συνηθισμένο, τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο! Και τίποτε δεν είναι τελειωμένο και νεκρό!

ανιχνευτής

Στις ίδιες συχνότητες: Αυστηρώς απαγορευμένο (για ευσεβείς, ασεβείς και στρατευμένους)
 Μία εκστατική επιθυμία...
  Eίμαστε ανθρώπινα όντα!
 Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας)