Απαγορεύσεις

Κατοικώ κάπου στα βόρεια της Αθήνας. Κυριακή βράδυ, 21:10 μ.μ., 10 λεπτά μετά τη απαγόρευση κυκλοφορίας από την Kommandantur. Ξαφνικά ακούω έναν δυνατό θόρυβο από έλικα που με κάνει να βγω στο μπαλκόνι. Το θέαμα που βλέπω με κάνει να αισθανθώ αρχικά αμηχανία και με γεμίζει απορίες. Ελικόπτερο, προφανώς της αστυνομίας, στέκεται για λίγα λεπτά σταθερό και σε χαμηλό ύψος, σαρώνοντας το δρόμο με τον προβολέα του και στη συνέχεια απομακρύνεται με τον προβολέα ανοιχτό. Τι ψάχνει να εντοπίσει, τι συμβαίνει; Τολμάνε να κυκλοφοράνε ακόμα ληστές έξω με τόση αστυνόμευση; Αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνοι είναι για την ασφάλεια όλων μας αυτοί οι βιοτρομοκράτες που τολμάνε να κινούνται ακόμα στους ήδη ερμητικά άδειους δρόμους. Το ελικόπτερο προφανώς βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με επίγειες δυνάμεις που παραμονεύουν για τη σύλληψη των κακούργων. Το μήνυμα προς όλους τους έγκλειστους είναι παραπάνω από εμφανές.

Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι. Πού ζούμε; Μήπως μπήκαν οι οχτροί, μήπως μπήκαν οι Τούρκοι στην πόλη; Κι αν είχαν μπει, πόσο τελικά μεγαλύτερη διαφορά θα είχε η δική τους κατοχή από την ήδη υπάρχουσα;

Δεν υπάρχει! Ή έχουμε τρελαθεί όλοι, κι αυτοί αλλά και εμείς που τα θεωρούμε όλα πια αναπόσπαστα κομμάτια της νέας κανονικότητας τρόμου. Ή υπάρχει πέραν κάθε αμφιβολίας πια αλλαγή πολιτεύματος και επιμένουμε να το απωθούμε γιατί μας πονάει. Όμως ο πόνος δεν είναι και μάθηση;

Κεραμιδόγατος

Από τον αναγνώστη μας που "ξαναχτυπά" μετά από καιρό. Διαθέτει πια τη δική του ετικέτα όπου θα αναρτώνται όσα επιθυμεί να μας στέλνει.