Η τελευταία συζήτηση που είχα με τον ανιχνευτή. Προς το παρόν..

Θυμάμαι -και θα προσπαθήσω να την αποτυπώσω εδώ όσο μπορώ πιο πιστά- την τελευταία συζήτηση που είχα με τον ανιχνευτή. Λίγο πριν τον "καταπιούν" τα δύσβατα -αλλά θελκτικά γι' αυτόν τον τακτικό δραπέτη της πόλης- βουνά , ποτάμια και λαγκάδια και πιθανότατα η θαλπωρή της αγαπημένης του καλύβας από κορμούς δέντρων. Πριν το φευγιό του τα'χαμε βάλει κάτω και είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μια μικρή ή μεγάλη ή και ανάλογα με τις διαθέσεις μας μία μόνιμη παύση της παρουσίας μας στο "δωμάτιο μελέτης του μεγάλου μας παιδιού".Σε αυτό το μπλογκ το "πιο γειωμένο στο έδαφος", με όλες τις ομορφιές και παραξενιές κι όλα τα χάσματα και τις αβύσσους τις εχθρικές προς τον άνθρωπο και προς τις κλεφτές μα τόσο απελευθερωτικές ματιές του στα αστέρια.

Αυτός, θυμάμαι καλά, πως έμοιαζε κάπως διαφορετικός σε σχέση με το γεμάτο ζωτική ενέργεια άτομο που ήξερα, ενδεδυμένος ένα χιτώνα θλίψης, με εμφανή την επήρεια στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Μια θλίψη που είχε χωθεί σαν λαθρεπιβάτισσα στο διψασμένο για πλεύσεις, χαράξεις ανακαλύψεων και περιπέτειες σκαρί του και του έπαιζε καθόλου ευχάριστα παιχνίδια. Αλλά όταν του το επεσήμανα, εκείνος δεν το παραδεχόταν σαν πεισματάρικο αιώνιο παιδί.
"Απλώς κουράστηκα, νιώθω ότι μάλλον έγινα φλύαρος στις επιδιώξεις των τοποθετήσεων και στόχων μου, δεν ξέρω..χρειάζομαι ένα break!Ίσως ξέπεσα σε δάσκαλο κατηχητικού, έστω κι από την ανάποδη..δεν ξέρω..", έλεγε σαν υπνωτισμένος. "Εντάξει, μάλλον καταλαβαίνω τι θες να μου πεις, όπως κι αν το έθεσες", απάντησα με συγκαταβατικό ύφος που μάλλον τον εκνεύρισε. Το βλέμμα του ξαφνικά μου φάνηκε σαν συστοιχία πυραύλων που ψαχνόταν να εντοπίσει για να πλήξει έναν αόρατο στα μάτια μου αλλά καθόλα υπαρκτό στα δικά του εχθρό.

Πήρε ένα πολύ σοβαρό ύφος, που όμως δεν είχε καμία σχέση με την αποκριάτικη σοβαροφανή μάσκα των πολιτικών φωστήρων σε τηλεδιάγγελμα προς τον λαό τους, που πάντα ξεχειλίζει από "ειλικρίνεια" και "υπευθυνότητα" να φάνε και οι κότες, οι οποίες ζούνε μέσα στα στήθη πάρα πολλών εκ των αποδεκτών.

 "Φίλε, ζούμε όλοι μας σε αυτόν τον βαριά μαστουρωμένο πλανήτη από overdose ψυχαναγκαστικής και φονικής ανάγκης για ασφάλεια των πολλών από ορατούς και αόρατους δαίμονες και από πλεόνασμα αυτοματοποίησης. Και κάποιοι πασχίζουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι μέσα στο όργιο πια της ψευδαίσθησης. Γαμώ το έλλογο ον που διαφέρει από τα ζώα στο.. πώς μας το αποκαλούσαν στο σχολείο;". "Στο μυαλό ή νου", απάντησα εγώ και γελάσαμε και οι δυο συνωμοτικά, ευτυχώς δεν μας έβλεπε η αστυνομία σκέψης και έκφρασης που έχει αρχίσει σαν γεμάτο με ζήλο από ιερό καθήκον τσοπανόσκυλο να κυνηγά το μαύρο πρόβατο της ελεύθερης έκφρασης Άλλη μία ατομική ελευθερία που πετιέται στα σαγόνια των γουρουνιών της μεγάλης φάρμας ανθρώπινων ζωντανών".
Άναψε τσιγάρο, λες και τον βοηθούσε στο ξετύλιγμα του κουβαριού των όχι και στην πιο χαβαλεδιάρικη διάθεση σκέψεών του. "Η ίδια η πολυπόθητη ασφάλεια για τους από γεννησιμιού φοβισμένους δεν υπήξε ποτέ και πουθενά στην ιστορία του κόσμου αυτού, είναι μια δεισιδαιμονία, και..Έχει εγκλωβιστεί η ανθρωπότητα σε ένα κλειστό σύστημα σκληρής ποδηγέτησης και διαχρονικής εξόφθαλμης εξαπάτησης, σε τέτοιο δαιδαλώδες δίκτυο φανερών και υπόγειων δεσμών, που καθιστάται ανέφικτη η αληθινή ελευθερία και η πραγματική εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Είμαστε όλοι μας κλεισμένοι σε ένα γιγάντιο θόλο και..λυπάμαι που το λέω, βάσει και των παγκόσμιων εξελίξεων των τελευταίων 4-5 μηνών, ίσως είναι πολύ αργά για όλους. Ίσως δεν μας αξίζει και καλύτερη τύχη από αυτά που ολοφάνερα έρχονται στη νέα κανονικότητα για ψυχολογικά και διανοητικά ανάπηρες μάζες με απόλυτα εξαρτημένα αντανακλαστικά.Η σούπα μέσα στην οποία τα ξερά και τα χλωρά βράζουν μια χαρά μαζί και οι μάγειροι ξεραίνονται στα γέλια με τους βατράχους που νόμιζαν ότι είναι άνθρωποι και απολαμβάνουν και τη ζεστασιά του καυτού μπάνιου, δυσπιστώντας για την επερχόμενη αποτέφρωση. Καταλαβαίνεις τι σου λέω, ε ρε συ;"
"Καταλαβαίνω ότι δεν σου ταιριάζει αυτός ο πεσιμισμός, όχι εσένα βρε.." και του γέμισα το σφηνάκι με ένα παγάκι με συνοδεία της αγαπημένης του κρητικής τσικουδιάς, που πίναμε ως καύσιμα στην ως συνήθως απρόβλεπτη στις διαδρομές της πορεία των συζητήσεών μας. Ειδικά των πιο φορτισμένων, όπως φαινόταν αυτή εδώ, αρχές του Αυγούστου.

Ο Ένοικος...

 Διακοπή λόγω πολύ πιεσμένου ελεύθερου χρόνου. Πάντως έκανα μία αρχή, το βλέπεις φίλε;
Συνεχίζεται, σύντομα.