Δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται από τον εαυτό μας να μας συμβεί αυτό, αλλά ήδη συμβαίνει

 Από τις πιο δυνατές αλληγορικές σκηνές της νορβηγικής ταινίας του 2006 DEN BRYSOMME MANNEN , The Bothersome Man στα αγγλικά.

Στην καρδιά της πολιτισμένης Ευρώπης θα μπορεί η αστυνομία να επεμβαίνει όταν ένα ζευγάρι φιλιέται δημοσίως;
Στη νέα εποχή θα θεωρείται επιβεβλημένος και στη συνείδηση της κοινωνίας δικαιολογημένος ο χαφιεδισμός;
Η δημόσια υγεία δικαιολογεί και μπορεί να επιφέρει τη λεηλάτηση της ιδιωτικής ζωής και τον βιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Κανείς και να θέλει δεν θα μπορεί να περνάει "απαρατήρητος" κι "αχαρτογράφητος", ελέω δημόσιας ασφάλειας και χάριν αξιοποίησης της τεχνητής νοημοσύνης και των εντυπωσιακών εφαρμογών της τεχνολογίας;

Όπως το επεσήμανες φίλε μου: "Μήπως δεν υπάρχει πλέον χώρος για τον άνθρωπο, αντίθετα με τα cyborgs ;"

Όμως δεν είναι ταινία, είναι ένα ολότελα κακόγουστο reality show. Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη νέα συνθήκη προβολής της πραγματικότητας από τα στούντιο σκηνοθεσίας και παραγωγής της. Το πρόβλημα είναι ωστόσο ότι εμείς δεν είμαστε απλοί θεατές με ένα πακέτο ποπ κορν στο ένα χέρι και μια μπίρα στο άλλο, να λέμε "πω πω, τι μαλακίες είναι αυτές!". Είμαστε
συμμετέχοντες είμαστε και συμμέτοχοι, είμαστε παθητικοί στα μηνύματα που βάλλουν το θυμικό μας. Είμαστε, θέλω να ελπίζω όμως, και σε μια παράξενη κατάσταση. Αυτή που μοιάζει με την "ενδιάμεση στιγμή" που κάποιος βλέπει ένα άσχημο όνειρο, καθηλωμένος στο κρεβάτι, αλλά όλα τα αντανακλαστικά του εν υπνώσει επαναστατούν και συλλέγουν ενέργεια για να τον ξυπνήσουν σαν σε σοκ. Και να τον τινάξουν όρθιο στην κατάσταση εγρήγορσης. Πριν πέσει σε λήθαργο και παγιδευτεί μόνιμα στον εφιαλτικό κόσμο μιας μετα-πανδημικής δυστοπίας, όπου ο άνθρωπος τείνει ολοταχώς να χάσει τις ιδιότητες που κάνουν την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο είδος του και τις μηχανές.

Περιθωριοποίηση, δαιμονοποίηση, ίσως και ποινικοποίηση του αγγίγματος, της ανθρώπινης επαφής, του συναισθηματικού κόσμου και των πιο ζεστών εκδηλώσεών του. Για ποιο λόγο; Για να μην τρυπώσει κάπου εκεί ανάμεσα η πανταχού παρούσα ανάσα της "πανδημίας" και ασθενήσουν οι φερόμενοι ως ανθρώπινα όντα; Διάβολε με κορώνα στο κεφάλι σου, κι αν αρρωστήσουν; Αν προορίζεται η ζωή να κλειστεί μέσα σε μια "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού" γυάλα; Αν είναι και νέοι, αν έχουν ένα καλό ανοσοποιητικό και προσέχουν και τον τρόπο ζωής και διατροφής τους, κι αν έχουν μια φωτεινή αντί για σκοτεινή από φόβο και μιζέρια καρδιά, θα επανακάμψουν γρήγορα από όποια ίωση ή γρίπη; Για να αγκαλιάσουν ευθύς και πάλι τη ζωή και τις χαρές της, για να αποκλείσουν από αυτήν τα κελεύσματα της αντιεπιβιωτικής προπαγάνδας και της επέλασης του κοινωνικού ολοκληρωτισμού.
Μήπως οι δημόσιες διαχύσεις ανθρώπων που ζούνε και κοινό σε τελική ανάλυση βίο, όπως οι αγκαλιές και τα φιλιά, -και-αυτά που μας κάνουν δηλαδή ανθρώπους, φτάσουν να θεωρούνται επικίνδυνες για να πυροδοτήσουν κάποιον επαναστατικό πυροκροτητή
στα μυαλά των μαζάνθρωπων; Μονίμως εγκλωβισμένων σε ανασφάλεια, φοβικά σύνδρομα και ψυχικά τραύματα. Kαι τώρα, με τον βομβαρδισμό της πανδημικής υστερίας, έτοιμων να συναινέσουν και στα πιο ανυπόστατα αφηγήματα. Στις πιο απαράδεκτες επιβολές..

Υπήρξαν κάποια σημαντικά κινηματογραφικά δημιουργήματα που είχαν δώσει  και με αλληγορικό τρόπο σαφείς προειδοποιήσεις για την κατάσταση που θα ερχόταν στις αδιανόητες αυτές ημέρες. Ήταν παντού διάχυτα και υπαρκτά από τις εικόνες του παρελθόντος τα σημάδια της ανθρώπινης ήδη πτώσης και μετατροπής του "έλλογου όντος" σε δεσμώτη του παρα-λογου και υπηρέτη του "Πάγου": "Ένας διαφορετικός άνθρωπος", παγιδευμένος ανάμεσα σε μηχανικά παγόβουνα! -ένα σχετικό παράδειγμα που μου αρέσει-

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να αποδεχθούν την κύλιση μέσα σε μια τέτοια άβυσσο, γιατί πολύ απλά δεν θα νιώθουμε πια ζωντανοί. Κι ας τρώμε, ας αφοδεύουμε, ας συνουσιαζόμαστε με το φόβο της επιστροφής αόρατων ιών και ορατών σε κάθε πτυχή της ζωής lockdown, ας δουλεύουμε σαν δούλοι αν έχουμε δουλειά και περιμένουμε και τα εμβόλια που θα μας κρατήσουν υγιείς. Αλλά νεκρούς μέσα μας. Το χειρότερο θα είναι να μην το ξέρουν οι περισσότεροι ότι μετατράπηκαν σε κινούμενα πτώματα κι εμείς να προσπαθούμε να υπάρξουμε ανάμεσά τους. Η ιδέα  του Ροχάλα θεωρώ πως ήταν πολύ πετυχημένη: Προσοχή, προσοχή!
  Ένα πράγμα σαν σενάριο ταινίας με ζόμπι, μόνο που έχουμε φοβηθεί τα προϊόντα "φαντασίας", δυστοπικά σενάρια. Γιατί έχουν την ανησυχητική τάση να εισχωρούν στην πραγματικότητα..

Ο Ένοικος...