" Eδώ έχουν τα πάντα, συνέχεια, κι όμως δεν βλέπω τίποτα. Μουσική, ταινίες, τέχνη, ο ένας τον άλλον. Ένας κόσμος γεμάτος, αλλά με ανθρώπους τόσο κενούς. Αυτό το μέρος, αυτή η εποχή, φαίνονται όλα πολύ άψυχα και αποστειρωμένα. Καμία σχέση με αυτό που φανταζόμουν. Με χώρους στοιχειωμένους, με ρυθμούς κουρδιστούς. Τα υποκείμενά του γεμάτα με συναισθήματα. Αφηρημένοι από τα υπάρχοντά τους (όπως για παράδειγμα, λέω εγώ, τα διαμερίσματα και τα αυτοκίνητά τους, τα κλαμπ και τις υλιστικές επιταγές της μόδας, τα κινητά τηλέφωνα ή άυλες οντότητες όπως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τόσο πολύ έφτασαν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων). Αφοσιωμένοι στις εμμονές τους. Χαμένοι μέσα στις εικόνες. Στις αναμνήσεις. Χάνουν το παρόν, ενώ ξετυλίγεται μπροστά τους. "
Μονόλογος μιας νεαρής ηρωίδας από την πάρα πολύ καλή σειρά επιστημονικής φαντασίας 12 Monkeys
("Δώδεκα Πίθηκοι"). Που αν και στηρίχτηκε στην γνωστή ομώνυμη ταινία,
αποδείχτηκε πολύ πιο πληθωρική και πολυδιάστατη από αυτήν, στην εξέλιξη
και στις ανατροπές της ιστορίας που ταξιδεύει τον καθηλωμένο θεατή μέσα
κι έξω από τον χρόνο. Ένας μονόλογος λοιπόν που κατά τη γνώμη μου περιγράφει, προσδιορίζει και αναλύει με τον πιο εύστοχο, περιεκτικό και ακριβή τρόπο τον κόσμο. Tους ρυθμούς και τα vibes του. Τον τρόπο που σκέφτονται, που κινούνται, που λειτουργούν και που ξεγελάνε τον εαυτό τους οι άνθρωποι του σύγχρονου ανεπτυγμένου κόσμου μας, του θαυμαστού αυτού κόσμου που αδειάζει τον άνθρωπο αντί να τον γεμίζει με ικανοποίηση από τη ζωή που "ζει" και με δίψα για μια αξιομνημόνευτη και συναρπαστική ζωή.
Rohalas
(μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου