Περί πατρίδας (και πάλι...)

Για εμάς, τους "απάτριδες" πατρίδα είναι ο τόπος , το έδαφος, οι άνθρωποί του και η "νοόσφαιρά" του, είναι το μέρος εκείνο που σου παρέχει κάθε δυνατότητα κι ευκαιρία, ή κινείται σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση, για μια όσο το δυνατόν πιο αρμονική και ολοκληρωμένη ζωή. 200 περίπου χρόνια από την ίδρυση του νεοελληνικού κρατικού προτεκτοράτου, θεωρούμε ότι ειδικά αυτός ο καπελωμένος από εσωτερικούς και εξωτερικούς πασάδες και βαρώνους τόπος απέχει παρασάγγας από μία τέτοια κατανόηση και ύφανση (ή απόπειρες ύφανσης) πραγματικότητας. 

 Οι παραδόσεις, τα έθιμα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός τόπου και των ανθρώπων του και βέβαια
η πολιτική του φυσιογνωμία και γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων, μπορούν κάλλιστα να εμπνεύσουν με μια γλυκιά αίσθηση οικειότητας και ζεστασιάς εγγύτητας κι έναν "ξένο" που βρέθηκε να ζει εκεί και να αποκαλεί τον τόπο αυτό "πατρίδα" του. Πόσοι ξένοι άλλωστε ζούνε χρόνια στην Ελλάδα θεωρώντας την "πατρίδα" ή "δεύτερη πατρίδα"; Ή είναι λάθος κι αυτό; και ποιος το καθορίζει και το νοηματοδοτεί αυτό; Οι αποβλακωμένοι πανταχού παρόντες σωβινιστές και οι λογής εθνικοί κρετίνοι; Να νιώθει ένας άνθρωπος ότι έχει πάνω από μία "πατρίδες"...; Και σεβόμαστε (είτε την αποδεχόμαστε είτε όχι) την ανάγκη κάποιου να νιώθει για τους δικούς του λόγους ως πατρίδα τον τόπο που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει ή έζησε για πολλά χρόνια. Και να την αντιμετωπίζει ως άξια να την υπερασπιστεί από πραγματικά κακόβουλους εχθρούς, έσωθεν κι έξωθεν, και να πασχίσει με κάθε τρόπο για την ευημερία της. Αρκεί να μη θεωρεί τη δική του πατρίδα "ιερότερη", "ανώτερη", "εκλεκτότερη"σε σχέση με την "πατρίδα" του "άλλου" κι άρα και τον "άλλο" να τον αντικρίζει ως τέκνο ενός "κατώτερου θεού" κι ως αντικείμενο "δικαιολογημένης" ή "νομιμοποιημένης" εκμετάλλευσης...  Κι αυτή η άποψη εκτοξεύεται προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα..!Ή να θεωρεί, βολικά για την απουσία του ως πραγματικά συνειδητού "πολίτη" και για τη μη παραγωγή πολιτισμού της πατρίδας του, τη δεύτερη (κι άρα και τον εαυτό του που εκ του πονηρού ταυτίζεται πλήρως με αυτήν) ως μονίμως αδικημένη και κατατρεγμένη από τα κακοήθη σχέδια και τις διαχρονικές συνωμοσίες των "κακών ξένων". Επικαλούμενος ως μόνιμο άλλοθι τα επιτεύγματα ξακουστών και τρανών προγόνων και αγνοώντας ή αποσιωπώντας τις προσωπικές ευθύνες του ίδιου, της γενιάς της δικής του ή των προκατόχων του τόπου του και συμβιβαζόμενος με τα κρατικά και κρατικοδίαιτα σκατά που διαχειρίστηκαν κι άρμεξαν την "εθνική αγελάδα", υπονομεύοντας την ψυχοσωματική υγεία της και διαμορφώνοντας τη νεώτερη ιστορικά φυσιογνωμία της...

Σε τελική ανάλυση: Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ την έννοια της "πατρίδας" { Και σε όποιον δεν του αρέσει ας πάει με το πρώτο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης παράγγελμα να σκοτώσει, να αποκτηνωθεί ηρωικά, να σκοτωθεί, να σακατευτεί, για χάρη μιας "πατρίδας" που ποτέ δεν ήταν δική του αληθινά αλλά αποτελούσε ανέκαθεν το φέουδο εγχώριων και μη εξουσιαστών, αφεντάδων και τσιρακίων τους, ή "γελαδάρηδων" που λέει και ο φίλος μας ο "rohalas". Οι οποίοι γνωρίζουν καλά πώς να χειρίζονται τα ψυχαναγκαστικά εργαλεία και σύμβολα ελέγχου των μαζών και να παίζουν τα δικά τους επικερδή παιχνίδια με τις ανθρώπινες ζωές...Γιατί ο σπουδαιότερος πόλεμος όλων έχει κοινωνική στόχευση!-Αφιερωμένο. Στη λευτεριά! (volume 2) }

ΥΓ : κι ένα εξαιρετικό άρθρο του Θοδωρή Λαμπρόπουλου :  "Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ"