Πρόποση...

Mε ρώτησε αν φοβάμαι το θάνατο. Απάντησα ότι πολύ περισσότερο φοβάμαι τη ζωή που φοβάται να ζήσει φοβούμενη το θάνατο.
Και θυμήθηκα πάλι τα λόγια της Sylvia Plath :
“Αν ήταν θάνατος

θα θαύμαζα τη βαθιά του σοβαρότητα, τα άχρονα μάτια του.
Θα ήξερα ότι δεν αστειεύεσαι.

Θα υπήρχε μια μεγαλοπρέπεια τότε, θα ήταν πραγματικά γενέθλια.
Και το μαχαίρι δεν θα λάξευε, αλλά θα εισχωρούσε

αγνό κι αμόλυντο σαν το κλάμα του μωρού,
και το σύμπαν θα ξεγλιστρούσε από δίπλα μου”

We're all gonna die...

Let's drink to that!

(πηγή εικόνας)