Όσκαρ Γουάιλντ για έρωτα και σχέσεις...

• Όταν ερωτεύεσαι ξεκινάς εξαπατώντας τον εαυτό σου και καταλήγεις εξαπατώντας τους άλλους. Και αυτό ο κόσμος το αποκαλεί ρομαντικό ειδύλλιο.
• Το χειρότερο σε μια ρομαντική ιστορία είναι ότι στο τέλος σού έχει στερήσει κάθε ίχνος ρομαντισμού.
• Οι άνθρωποι που αγαπούν μόνο μία φορά στη ζωή τους είναι στην πραγματικότητα ρηχοί. Αυτά που αποκαλούνε πίστη ή αφοσίωση είναι είτε λήθαργος της συνείδησης είτε έλλειψη φαντασίας. Η αφοσίωση στη συναισθηματική ζωή είναι ότι η συνέπεια στην πνευματική ζωή: απλά μία ομολογία αποτυχίας!
•  Οι νέοι άνθρωποι θέλουν να είναι πιστοί και δεν είναι, ενώ οι γέροι θέλουν να είναι άπιστοι και δεν μπορούν...
• Ο πιστός γνωρίζει μόνο την κοινότυπη πλευρά του έρωτα. Ο άπιστος γνωρίζει και την τραγωδία του.
• Τίποτε δεν δύναται να θεραπεύσει την ψυχή παρά μονάχα οι αισθήσεις και το αντίστροφο.
• Και τίποτα δεν σε καθιστά τόσο φιλάρεσκο όσο το να σε αποκαλούν αμαρτωλό...

Και μια μουσική πινελιά, που ίσως και να συνδέεται με τα παραπάνω αποφθέγματα του Όσκαρ Γουάιλντ (1854-1900), "αιρετικού" για τον ψυχαναγκαστικό καθωσπρεπισμό, τα "ατσαλάκωτα ήθη" και τους κοινωνικούς κώδικες της βικτωριανής Αγγλίας :
https://youtu.be/EVw7fzIP6cQ

(Εδώ δεν μπορώ να μην προσπαθήσω να θυμηθώ τα λόγια μιας κάποτε γνωστής μου κοπελιάς, σε μια συζήτηση "εφ'όλης της ύλης", με ανάλαφρη διάθεση και συνοδεία άφθονης ρακής, κι ακόμα πιο πολλής ειλικρίνειας. Μου έλεγε:   "Ξέρεις, δεν γουστάρω το οπαδιλίκι και την ψύχωση της ιδιοκτησίας, δεν μπορώ να ανήκω σε κανέναν και δεν μου επιτρέπω να είμαι κάτοχος κανενός ανθρώπου, καταλαβαίνεις έτσι; Δεν θέλω καμία άφεση αμαρτιών, άλλωστε είμαι αυτή που είμαι και μ' αρέσει και το ποιόν μου είναι ξεκάθαρο από την αρχή, ώστε ο άλλος μπορεί να επιλέξει αν θέλει ή όχι τη γνωριμιά μου. Αν θες να μου καταλογίσεις κάποια αμαρτία τότε καταλόγισέ μου τον ... παν-ηδονισμό! Είτε βρίσκομαι ερωτικά με άνδρα είτε με γυναίκα, απολαμβάνω κάθε στιγμή και κάνω ό,τι μπορώ να ισχύσει αυτό και για τον άλλο. Αλλά, ακόμη και αν νιώθω λίγο ή πολύ ερωτευμένη, τουλάχιστον στις αρχές, μου φαίνεται αφύσικο ρε φίλε να πρέπει να περάσω όλη τη ζωή μου με έναν άνθρωπο. Πειράζει;"   Τι να της έλεγα κι εγώ, μήπως να τη συμβούλευα να πάρει τον "ίσιο δρόμο"...;
 Και, σε τελική και βαθιά ανάλυση, υπάρχει ένας και μόνο ένας "δρόμος" που οφείλουν να ακολουθούν απαρέγκλιτα όοολοι, ανεξαιρέτως, οι άνθρωποι; Κι αν ναι, γιατί;)