Το καινούριο δικό μου κουτί

  
Το καινούριο δικό μου κουτί

Κοίταξε το παλιό αυτό κουτί που κρατώ:
είναι άδειο σαν τη ζωή που μέχρι τώρα ζούσα, σαν τα μάτια των ανθρώπων που συναναστρεφόμουν.
Άγγιξε το κουτί που κρατώ:
είναι σκισμένο από τα χέρια όλων εκείνων που ήθελαν να το οικειοποιηθούν και να το ελέγξουν αν και δικό μου.
Είναι λευκό αν και κάποτε υπήρχε η υπόσχεση ότι μπορεί να γίνει πολύχρωμο σαν το ουράνιο τόξο. Πότε; Όταν ήμουν παιδί, αλλά μου στέρησαν και την παιδική μου ηλικία αυτοί που τη βρίσκουν να ξεσκίζουν τα κουτιά των ανθρώπων. Πατέρα και μάνα τους πήραν μακριά οι πιο άγριοι μπαμπούλες που στοιχειώνουν τις ανεξαρτήτου ηλικίας και καταλληλότητας ιστορίες και τους καταβροχθίσανε σε υγρές φυλακές και βρώμικα δωμάτια με σύριγγες και ξερατά.
Δεν το χρειάζομαι πια.
Ψάχνω να βρω  ένα καινούριο κουτί για να το'χω δικό μου.
Κάτι που θα με κάνει να χαμογελώ και πάλι, να μην βλέπω παντού υπαρκτές και ανύπαρκτες απειλές, να μπορώ να βάζω το χέρι
μέσα στο κουτί μου και να ανασύρω τις καλύτερες ιδέες, τα χρώματα και τα πινέλα.
Θέλω πολύ να απαλλαγώ από τα φαντάσματα του παρελθόντος που ακόμη με κατατρέχουν στον ύπνο και στον ξύπνιο, από πνιχτά αναφιλητά και περίεργες ανάσες σε ιδρύματα. Όταν αν και παιδιά δίναμε την υπόσχεση μεταξύ μας ότι δεν θα κλαίμε φανερά για να σκληρύνουμε και να είμαστε έτοιμοι για όλα όταν η κεντρική πόρτα άνοιγε για να της αδειάσουμε τη γωνιά που ανυπομονούσε για τη νέα φουρνιά. Των μη κανονικών παιδιών.
 https://youtu.be/JlMDkOSoX3E
Δεν θα αφήσω όμως τη ζωή να με πείσει ότι είμαι άλλη μια δυσμορφία, μια ασημαντότητα, ένα σκληρόκαρδο φόβητρο μέσα στα δικά της κακάσχημα τοπία.
Θα φτιάξω ένα κουτί όπως θέλω εγώ και θα πω στη ζωή και τους μπαμπούλες της ότι είναι δικό μου,  δεν θα μπορέσουν να μου το πάρουν ποτέ. Και θα έχει το όνομα που θέλω εγώ και το περιεχόμενο που μου ταιριάζει. Ένα μαγικό κι ευρύχωρο σαν τις επιλογές της ζωής κουτί για ένα κανονικό παιδί που κατάφερε να μεγαλώσει ολομόναχο.  Ένα παιδί που έμαθε πολύ νωρίς να μη σαστίζει στα απειλητικά γρυλίσματα και στα διάσπαρτα ναρκοπέδια της κανονικότητας και ανακάλυψε ότι η μεγαλύτερη χαρά και λύτρωση γι' αυτό είναι η συνεχής κίνηση ενάντια στην ακινησία. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Γιατί θα έχω το δικό μου, το ολόδικό μου μαγικό κουτί γεμάτο ξόρκια για κάθε σκοτεινή κατάρα και χρώματα για κάθε μαύρο φόντο που ζητάει να με ενσωματώσει.

Wanderer

To κείμενο (μαζί με το link του τραγουδιού) μας το έστειλε αναγνώστης που υπογράφει με το παραπάνω nickname (= περιπλανώμενος). Τον ευχαριστούμε και ελπίζουμε να έφτιαξε έτσι όπως ήθελε το "κουτί" που πραγματικά του ταιριάζει .