Εγκεφαλικό τριπάκι

Ένα από αυτά που έχουν γραφτεί σε αυτό το μπλογκ και με ελκύουν με ένα πολύ εσωτερικό τρόπο, δεν μπορώ να το προσδιορίσω καλύτερα, είναι αυτή η βουδιστική ρήση:
" όταν ανεβείς στην κορυφή ενός ψηλού βουνού, συνέχισε να ανεβαίνεις "

Το σκέφτηκα κάμποσο. Μήνυμα, προεκτάσεις και συνέπειές του. Και κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα:
Πρώτον, δεν πρέπει να φοβάσαι τα "ύψη" στη ζωή, όσο υψηλοί και δυσπρόσιτοι κι αν φαίνονται αρχικά οι στόχοι που θέτεις. Τόσο στον εαυτό σου όσο και στους γύρω από αυτόν, ειδικά εκείνους που δεν σε ξέρουν καθόλου κι ας έχουν την βεβαιότητα ότι σε ξέρουν, κι ας επιμένουν μερικές φορές ότι σε ξέρουν καλύτερα από τον εαυτό σου, μια από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που μπορεί να ακούσεις από γραφικούς ξερόλες. Οι άνθρωποι έχουν έμφυτη την ικανότητα να εκπλήττουν πρώτο απ' όλους τον εαυτό τους και ύστερα και τους άλλους, με μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις κάθε είδους, ρίσκα, ξεβολέματα και εγκατάλειψη αυτοματισμών της απογοητευτικά ανιαρής και ασφυχτικής καθημερινότητας τους.
Δεύτερον, αφού τα βρεις με τον εαυτό σου και επιβληθείς του φόβου σχετικά με αυτό που ξέρεις πια
καλά ότι θέλεις να κάνεις, δεν πρέπει να σε νοιάζει ή να σε επηρεάζει η γνώμη αυτών που αφήνεις πίσω σου. Κι εδώ κολλάει και η φράση "στα χαμηλά", κι ας διακινδυνέψω να χαρακτηριστώ "ελιτιστής" (αν και δεν με απασχολεί καθόλου) από κάποιους δήθεν υπέρμαχους της υποτιθέμενης πολύτιμης ελευθερίας. Που επιμένουν για δικούς τους ιδεολογικούς λόγους να αντιμετωπίζουν τα πιο περίπλοκα και διαφορετικά μεταξύ τους συστήματα της φύσης, δηλαδή τους ανθρώπους, με μισάνθρωπα και εντελώς γραφικά όμοιο και ισοπεδωτικά εξισωτικό τρόπο. Κι αν οι άλλοι σε χαρακτηρίζουν δεικτικά ή περιφρονητικά τρελό ή βαρεμένο ή ματαιόδοξο ή ατομιστή (εδώ μου πάει πολύ και το κείμενο Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...) ή οτιδήποτε άλλο η μιζέρια της μετριότητας και της κοπαδοποίησης μπορεί να επικαλεστεί, εσύ απλώς χαμογέλα με νόημα και συνέχισε να προχωράς. Να προσπερνάς (ξέρεις καλά ανιχνευτή τι εννοώ, έτσι;), να υπερνικάς τις δυσκολίες και να νιώθεις μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας, να ανακαλύπτεις πράγματα και θαύματα και ανθρώπους που σου ταιριάζουν και σε εμπνέουν και πάνω απ'όλα τον ίδιο τον εαυτό. Και να υψώνεσαι (κι εδώ το μυαλό μου παρκάρει για λίγο να αντλήσει έμπνευση και στο κείμενο Εσωτερικός ήλιος! ). Και αυτή η μοναδική αίσθηση να φουντώνει όλο και πιο πολύ μαζί με τη ζωτική ενέργεια που τη συνοδεύει κι ας χάσκουν οι γκρεμοί απειλητικοί κι ας μοιάζει κάθε βήμα μια πρόκληση επικίνδυνη. Τι είναι η ζωή χωρίς τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της όμως; Μια νερόβραστη, άνοστη και ανθυγιεινή σούπα (ποιοι τη μαγειρεύουν ρε;) μέσα στην οποία πλέουν μέχρι να βυθιστούν οι άνθρωποι και να καταναλωθούνε από τα σαγόνια του Αετού που έλεγε κι ο Κάρλος Καστανιέδα;
 Τρίτον. Αφού φτάσεις στην "κορυφή", αφού πετύχεις το στόχο που έθεσες και πάλεψες για να το καταφέρεις, τότες δεν μπορείς ίσως να κάνεις πια πίσω. Ήρθε η ώρα να θέσεις καινούργιους υψηλούς στόχους, να μην επαναπαυθείς, να προκαλέσεις τα όριά σου επανακαθορίζοντάς τα, να εμπιστευθείς τη διαίσθησή σου, να κυνηγήσεις τα πιο όμορφα και γενναία όνειρα, που επειδή ακριβώς είναι oλόδικα σου δεν μπορεί να στα πάρει κανένας σκατόψυχος. Αφεντικό κάθε είδους ή υποτακτικός του, με "στρωμένη ζωούλα" και με φόβο θεού νοικοκυραίος ή με παχιά λόγια ή  παχυλές καταθέσεις "γκουρού".

Rohalas

Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas", o oποίος και δεν παύει να μας εκπλήττει όποτε αποφασίζει να μοιραστεί πράγματα δικά του μαζί μας...