“ΞΕΝΟΣ”;

 της Αριάδνης Γερούκη

Άν τολμήσουμε για μια μοναδική στιγμή να κάνουμε μια βουτιά στα βάθη της ύπαρξής μας: εκεί που το νερό είναι ζεστό και ήσυχο, αφήνοντας στην άκρη τα κύματα και την ταραχή της καθημερινής δραστηριότητας… αφήνοντας τους ρόλους και τις ταμπέλες που μας περιορίζουν ασφυκτικά μέσα στην ατομικότητα… εκεί που οι πόρτες και τα παράθυρα της ψυχής ανοίγουν διάπλατα…Τότε ξαφνικά μπορεί να διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας «εαυτός», δεν υπάρχει κανένας «άλλος», δεν υπάρχει κανένας φόβος και καμιά απειλή! Και είναι σαν να ξυπνάμε ξαφνικά από έναν βαθύ ύπνο. Ανοίγοντας τα μάτια, ανασαίνουμε επιτέλους πιο βαθιά, πιο ήρεμα. Και τότε μπορεί να αποφασίσουμε να πάψουμε πια να κατασκευάζουμε τους «ξένους» γύρω μας. Αποφασίζουμε να βγούμε από τον μοναχικό τόπο της αλαζονείας, που είναι η αυτοεξορία μας. Να απεκδυθούμε την επιτήδευση του παλιού εαυτού μας και να αρχίσουμε απλά να υπάρχουμε, χωρίς ονόματα, χωρίς ταμπέλες. Να συνυπάρχουμε στο συλλογικό παιχνίδι της ζωής. Γιατί τότε συνειδητοποιούμε ότι η ίδια η αλλοτρίωση, η αποξένωση από την αληθινή μας φύση ήταν που δημιουργούσε τόσο καιρό τους «ξένους» γύρω μας. Ο κάθε ξένος εκεί έξω δεν ήταν παρά το δικό μας ανδρείκελο, μια προβολή, η αντανάκλαση του Άγνωστου μέσα μας…


το διαβάσαμε ΕΔΩ