Η "μοναξιά" μου αναδεικνύεται κι από την επίγνωση του ότι πρέπει να κρατιέμαι μακριά από οθόνες, από αναλύσεις σε οθόνες, διαξιφισμούς σε οθόνες, από τηλε-μαστουρώματα και συναισθηματικά ξεσπάσματα μπροστά σε κάποιο γηπεδικό ντέρμπυ, από κάποια αθλητικής φύσης διένεξη ή πολιτική με χαρακτηριστικά γηπεδικής κόντρας - και μάλιστα "εθνικής σημασίας"-, από realities μέσα σε οθόνες που απευθύνονται σε ανόητα κεφάλια-δέκτες. Σε κόσμους που πάλλονται από αρρωστημένο φως μέσα σε οθόνες, από "χαρούμενες" κι αντι-αισθητικές φάτσες που ανταγωνίζονται και συνωστίζονται μέσα σε οθόνες, μπροστά σε ξεθωριασμένες φάτσες ως κοινό με "συμπαθητικούληδες" τηλε-αναγνωρίσιμους κριτές.
Η "μοναξιά" μου τρέφεται από τη διαπίστωση ότι οι τηλε-φρίκουλες ασκούν, διαμορφώνουν, αναποδογυρίζουν, μασκαρεύουν, χαϊδολογούνε, σφάζουν και μαχαιρώνουν την πολιτική χάραξη στην πορεία του τηλε-λαού, μέσα σε μια σημαδεμένη ιστορική
τράπουλα σημαδεμένων εποχών, στα χέρια επιτήδειων κι επικίνδυνων τζογαδόρων σε ακριβοθώρητο για κοινούς θνητούς καζίνο. Τηλε-σαπρόφυτα που προσφέρουν βήμα ελεύθερης αερολογίας και παπαρολογίας την οποία αποκαλούν "έκφραση" σε "δημόσια πρόσωπα" που απευθύνονται στην "κοινή γνώμη". Αυτούς που πίσω από τις κάμερες τής υψώνουν, της "κοινής γνώμης", το μεσαίο δάχτυλο και τη χλευάζουν σα να'ταν η πλέον ανυπόληπτη μα απαραίτητη για να τους τρέφει πόρνη. Η τηλε-αρένα που κονταροχτυπιέται η διπλωματία,το "ειδικό βάρος" της δημόσιας παρουσίας, οι "ορθοί" κώδικες επικοινωνίας και ευελιξίας σε φιλόδοξους ή επίδοξους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες. Εν ενεργεία ή διακαώς επιθυμούντες να λάβουν κάποιο αξίωμα στα πόστα της δημόσιας αμετροέπειας και κακοδιαχείρισης.
Η "μοναξιά" μου απεχθάνεται την τηλε-γλώσσα, το τηλε-look και την "τηλε-γέμιση" του ξεχαρβαλωμένου ελεύθερου χρόνου του πολίτη σε εργασιακή Χιροσίμα και σε ψυχολογική κρίση που ερωτοτροπεί με τη διανοητική κατάρρευση. Αποστρέφεται τον "τηλε-πάτο", αυτό το τέλμα που τόσοι και τόσοι μέμφονται αλλά δεν παύουν να βρίσκονται σε μια αμφίδρομη εξάρτηση με αυτό μέσω ενός ανομολόγητου ομφάλιου λώρου.
Η αποστροφή μου εχθρεύεται τη μήτρα παραγωγής τηλε-πολιτών, τους οποίους και χρησιμοποιεί για να δικαιολογεί τον ρόλο της ως σπόρου παραγωγής άβουλων ανθρώπινων μαριονέτων και ως κηδεμόνα των εξαρτημένων αντανακλαστικών -σαν τα σκυλιά του Παβλόφ ένα πράγμα- ανθρώπινων ρεταλιών. Που αποτελούν τον κιμά στην κρεατομηχανή των αντι-ανθρώπινων επι-κυρίαρχων.
Η μοναξιά μου όμως είναι και το πείσμα μου. Που δεν με αφήνει σε καμιά περίπτωση να ξεχαστώ και να ενδιαφερθώ, έστω και για "χαβαλέ", έστω και από "περιέργεια", για το τι έχουν να πούνε οι πολιτικοί μπέμπηδες της συμφοράς μέσα στον παιδότοπο των νέων τηλε-εκλογών που καταφθάνουν. Και δεν μου επιτρέπει να έχω έστω και την παραμικρή προσέγγιση, την όποια επαφή με την άνοστη μέχρι αηδίας και βλαβερή τηλε-σούπα. Διότι δεν ήμουνα ούτε θα γίνω ποτέ το μεζεδάκι που επιπλέει μέσα της. Διότι είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί και ασύμβατοι κόσμοι. Σε σχέση με την τηλε-παράκρουση, τους ενοίκους της, τους επισκέπτες της, αναγνωρίσιμους και μη, και τους ιδιοκτήτες της.
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου