Behind the black masks, we are your children

Φωτογραφία από το κέντρο της Αθήνας πριν από 30 περίπου χρόνια

"..born in the catastrophe, we are the children of all crisis, political, social, economic, ecological... We know that this world is a dead-end, you have to be crazy to cling on its ruins, you have to be wise to self-organize There's an obviousness in the total rejection of party politics and organizations... they're part of the old world.
Behind the black masks, we are your children and we're getting organized.
If we break banks it's because we recognize money as one of the central causes of our sadness.
If we break down shop windows it's not because life is expensive but because the commodity prevent us from living, at all cost.
 If we attack the police scum it's not only to avenge our dead comrades, but because between this world and the one we desire, they will always be an obstacle.
The mainstream media would describe last week events as an expression of nihilism. What they don't get is that in every process of assaulting and harrassing this reality, we experience a higher form of community, of sharing, a higher form of spontaneous and joyous organisation which sets the basis of a different world.
As we liberate territory from the State and its police, we have to occupy it, to fill and to transform its uses so it can serve the movement. So the movement never stops to grow..."

Από τα σχόλια σε βίντεο σχετικό με τα περσινά γεγονότα της ημέρας της επετείου της εν ψυχρώ δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη (ή "κωλόπαιδου" όπως τον αποκαλούν όχι και λίγοι νοικοκυραίοι και φιλήσυχοι καρπαζοεισπράχτορες ή ρουφιάνοι της ελληνομίζερης καθημερινότητας), στα Εξάρχεια, από ένα "εκπαιδευμένο" όργανο του ελληνικού αστικού κράτους. To οποίο παραδοσιακά πορεύεται χέρι χέρι με το οργανωμένο παρακράτος.

Rohalas

Μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas"
Εμείς παραθέτουμε κι αυτό το βίντεο:

Κι εγώ ψιθυρίζω ξανά κάποιους στίχους μου:

Ετούτα όλα...

Σε τούτους τους παιδότοπους
τα παιδιά δεν παίζουν σαν παιδιά
μα της φρίκης ξεσηκώνουν τους κανόνες
και σκαρφίζονται παιχνίδια δολιότητας
και μίσους.

Σε τούτους τους ρημαγμένους δρόμους
σα φάντασμα
μια κρυάδα θανάτου πλανιέται.
Λόγια μισά ή λουστραρισμένα
πότε αντιγράφουν τη φτώχεια
πότε βαυκαλίζονται
πότε χάσκουν βαριεστησμένα.

Σε τούτη τη νοόσφαιρα
η ηθική σα φθηνή κοκότα
τα πόδια στους προαγωγούς ανοίγει,
τη βολή και το συμφέρον.

Σε τούτα τα πεδία των άσφαιρων νόμων
η οργή σαν αδέσποτο φουσκώνει μπαλόνι
που το βάζουν στο σημάδι
πληρωμένοι δολοφόνοι.

Ετούτα όλα τα κιτάπια
κάποτε είναι
από άκρη σ'άκρη να καούν,
έτσι που για πάντα πίσω να πάρει
η μπόχα και οι θύμησές τους.
Και για κείνα
που'ναι κάποτε να ξαναγραφτούν
χαρτιά δεν θ'αρμόζει να τα φυλακίσουν
μήτε σχολεία χρειαζούμενα
για να διδαχτούν.

Μονάχα αγνά δοχεία
για να φωλιάσουν.