Μισώ τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν είναι δική μου η ευθύνη. Η ευθύνη είναι όλη δική τους. Ψέματα, δόλος, μικρότητες. Δεν υπάρχουν μικρότητες. Το ονομάσαμε έτσι για να το υποβαθμίσουμε. Σαν να φαίνεται μικρός ένας άνθρωπος που εξασκεί απλά τον εαυτό του. Δεν είναι μικροί αυτοί οι άνθρωποι. Είναι απλά άνθρωποι. Καταστρέφουν, λοιδορούν, συκοφαντούν. Αλλά δεν το κάνουν σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση. Οτιδήποτε άλλο γι αυτούς θα ήταν αφύσικο, ξένο. Και ξέρουμε πόσο πολύ απεχθάνονται το ξένο, το άλλο. Ποια μεγαλύτερη επιβράβευση, πόσο πιο καθησυχαστικό από το να κοιτάζουν παντού γύρω τους και να βλέπουν παντού τον αντικατοπτρισμό τους. Κι όλοι μαζί να βουλιάζουν αργά προς τα κάτω, σαν σε κινούμενη άμμο.
Αγαπώ τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κι εσύ αν είχες γίνει αποδέκτης τόσης αγάπης το ίδιο θα αισθανόσουν. Η αξία των πράξεών μου εμπεριέχει την αξία των ανθρώπων που με περιβάλλουν. Χωρίς αυτούς θα βούλιαζα αργά προς τα κάτω, σαν σε κινούμενη άμμο. Μέχρι το σημείο που να μην μπορούσα πια να αναπνεύσω. Αλλά τώρα σίγουρα αναπνέω. Κι όταν κοιτάζω γύρω μου βλέπω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Και ξέρεις πόσο λατρεύω τη διαφορετικότητα. Αυτή η ποικιλομορφία σκέψης και ύπαρξης είναι που δημιουργεί τις συνθήκες για οτιδήποτε άξιο λόγου έχει δημιουργηθεί. Αυτή η απέραντη θάλασσα δυνατοτήτων που τίποτα δεν μπορεί να τη διαταράξει.
“Ο άνθρωπος είναι ένα βρόμικο ποτάμι. Πρέπει να είσαι θάλασσα για να μπορείς να δέχεσαι ένα βρόμικο ποτάμι χωρίς να λερώνεσαι.” ~ νίτσε
το διαβάσαμε στο φανζίν chimeres
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου