Ο ηρωισμός των "συνηθισμένων ανθρώπων"

Το αυθεντικό ανθρώπινο ον είναι ένας από εμάς, που ξέρει ενστικτωδώς τι δεν πρέπει να κάνει και επιπροσθέτως αρνείται κάθετα να το κάνει. Θα αρνηθεί ακόμα κι αν αυτό έχει τρομερές επιπτώσεις σε αυτόν και σε αυτούς που αγαπά. Αυτό για μένα είναι το απόλυτα ηρωικό χαρακτηριστικό των συνηθισμένων ανθρώπων. Λένε όχι στον τύραννο και μετά δέχονται ήρεμα τις επιπτώσεις της αντίστασής τους. Τα κατορθώματά τους μπορεί να είναι μικρά και σχεδόν πάντα απαρατήρητα, αμνημόνευτα απ'την ιστορία. Τα ονόματά τους δεν τα θυμάται κανείς, όχι ότι αυτοίοι αυθεντικοί άνθρωποι περιμένουν να τους θυμούνται. Βλέπω την αυθεντικότητά τους μ' έναν αλλόκοτο τρόπο. Όχι στην προσπάθειά τους να κάνουν μεγάλες ηρωικές πράξεις, αλλά στην ήσυχη άρνησή τους. Στην ουσία κανείς δεν μπορεί να τους εξαναγκάσει να είναι κάτι που δεν είναι.  ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ
-παρμένο από τη συλλογή με σπάνια προσωπικά του κείμενα "Εναλλακτικές πραγματικότητες", μια συλλεκτική έκδοση του περιοδικού Mystery -

Kι εδώ ανακαλώ κάποια λόγια του ανιχνευτή : " Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν. "

Για εμένα, "συνηθισμένοι άνθρωποι δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ακόμη κι αν δεν το ξέρουν ή δεν το'χουν συνειδητοποιήσει. Το αντίθετο  είναι ένας από τους μεγαλύτερους μύθους ή πονηριές που σκόπιμα διοχετεύονται από πάνω προς τα κάτω. Για ευνόητους λόγους. Ο "συνηθισμένος άνθρωπος", ο "ανθρωπάκος" δεν αμφισβητεί, δεν αμφιβάλλει, δεν ψάχνεται, δεν εξεγείρεται, κατ'αρχήν ενάντια στον "συνηθισμένο του εαυτό". Μασάει και αναμασάει, ακόμη κι απρόθυμα, το κουτόχορτο και τα δηλητήρια και τα ανθυγιεινά ψέματα και την ιδεολογική ηλιθιότητα με τα οποία τον βομβαρδίζουν και τον μπουκώνουν καθημερινά οι εξουσιαστές αυτού του πλαστού κατασκευάσματος. Που λέγεται πραγματικότητα, κανόνες και νόρμες που τη διέπουν.

 Κι όμως. Σε κάποια λαθραία στιγμή μέσα στα σαπιοκάραβα που πλέουν δίχως νηφαλιότητα και όραμα στους ωκεανούς του κόσμου μας, σε κάποιο ανύποπτο για τους φύλακες ρήγμα στους τοίχους των κελιών της καθημερινότητας, μπορεί να εισχωρήσει όχι απλά το φως. Αλλά οι ακτίνες ενθάρρυνσης των απογοητευμένων, αφύπνισης των κοιμισμένων, επούλωσης των πληγών των χρόνια πληγέντων, ανάστασης των ζωντανών-νεκρών και βυθισμένων στο λήθαργο της ύπνωσης. Από πού έρχονται; Από κάπου ψηλά; από κάπου "αλλού"; ή από κάπου κρυμμένου απ'τα αλλοιωμένα λόγω υπουλίας και μίσους  πρόσωπα των "επαγγελματιών της μικρότητας και μετριότητας", των χαφιέδων και πρακτόρων "εδώ"; από κάπου "έξω" ή από κάπου ανεξερεύνητου κι εν υπνώσει "μέσα"; Να σου πω..τι σημασία έχει τελικά αυτό; Σημασία μεγαλύτερη έχει ότι ο "συνηθισμένος άνθρωπος" παύει, ακόμη κι αργά αλλά σταθερά κι αποφασιστικά, να φέρεται και να πορεύεται σαν δυσλειτουργικό βιολογικό ρομπότ! Αλλά σαν αυτόφωτη, αυτόνομη, αυτόβουλη οντότητα. Και γίνεται ένα μη προβλέψιμο, ρωμαλέο, ακατάδεχτο στην υιοθέτηση ρόλων - Ρόλοι... -,  μεταμορφωμένο ανθρώπινο ον, που βλέπει πια πολύ πιο μακριά από τον στενάχωρο και προβλέψιμο, χειραγωγούμενο μικρόκοσμό του. Πολύ πιο μακριά απ'όλους τους παρόμοιους σαν το δικό του μικρόκοσμους και τις μη αυθεντικές αφηγήσεις και θρασύδειλους μπαμπούλες που τους λυμαίνονται.

Ώστε να ορθώσει το ανάστημα, με τους δικούς του μικρούς -αν και μεγάλους στην ουσία τους- αλλά σημαντικούς τρόπους, μπροστά σε εκείνους. Εκείνους τους αθεράπευτα ψεύτες και παραχαράκτες της αλήθειας, τους άθλιους και τους συνωμότες. Που ξέρουν μόνο να παίρνουν χωρίς να δίνουν, μόνο να διατάζουν χωρίς να εισακούουν, να άρχουν χωρίς να δίνουν κανέναν λόγο και καμία αξία στους αρχόμενους, να αφαιρούν ζωές κι όχι να τις τιμούν ή να προσφέρουν ζωή. Και αυτή την υπέρβαση την κάνει χωρίς να περιμένει αναγνώριση, δάφνες, ίδρυση στρατευμένων ομάδων στο όνομά του. Και στο τέλος λιώνει σαν μυθικό κερί και γίνεται ένα με τη γλώσσα των ανέμων και τα πιο παράξενα και σημαδιακά όνειρα των σκλάβων. Και ναι, αν κατά τον Όργουελ η άρθρωση της αλήθειας σε καιρούς παγκόσμιας εξαπάτησης αποτελεί επαναστατική πράξη, τότε κι αυτή η στάση του -πρώην- συνηθισμένου ανθρώπου είναι μια ηρωική στάση..

Ο Ένοικος...

 " Oι πιο σημαντικές γνώσεις έχουν ανακαλυφθεί από κοινούς και παραγνωρισμένους κι όχι από δημοφιλείς ανθρώπους. Η απάντηση στο εύλογο ερώτημα είναι ότι οι δημοφιλείς άνθρωποι ασχολούνται με δημοφιλή θεάματα " ΡΟΤΖΕΡ ΜΠΕΪΚΟΝ