Η "τιμωρία" άλλοτε και τώρα...

το παρακάτω σκίτσο μας το'στειλε αναγνώστρια:

Και μια απορία, κάτι σαν τροφή για σκέψη προς γονείς και δασκάλους (δυο έννοιες που ίσως ταυτίζονται κιόλας): άραγε το παιδί δεν μπορεί να "πάει μπροστά στη ζωή" χωρίς "τιμωρία"; Υπάρχουν μήπως κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισής του;

(Και ως στήριγμα στο παραπάνω ερώτημα μία παραπομπή: ΥΠΕΡΟΧΟ: "ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ " -  “ΟΔΗΓΙΕΣ” ΓΙΑ EYAΙΣΘΗΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΑ ΠΑΙΔΙΑ)