" ένοπλη χαρά " ~ alfredo m. bonanno

 " Η χαρά είναι θανατηφόρα στο εσωτερικό του θεάματος του κεφαλαίου. Όλα, εδώ, είναι κατηφή και πένθιμα, όλα είναι σοβαρά και σύνθετα, όλα είναι ορθολογικά και προγραμματισμένα, ακριβώς γιατί όλα είναι επίπλαστα και κίβδηλα."

" ένοπλη χαρά "
του alfredo m. bonanno

Τι παλαβομάρα η αγάπη για την εργασία!
Τι μεγάλη σκηνική ικανότητα εκείνη του κεφαλαίου που ήξερε να κάνει τους εκμεταλλευόμενους να αγαπούν την εκμετάλλευση, τους κρεμασμένους το σχοινί και τους σκλάβους τις αλυσίδες.
Αυτή η ιδεολογικοποίηση της εργασίας ήταν, μέχρι σήμερα, ο θάνατος της επανάστασης. Το κίνημα των εκμεταλλευομένων εκφυλίστηκε δια μέσου της ανάμιξης της αστικής ηθικής της παραγωγής, δηλαδή κάτι που όχι μόνο είναι ξένο ως προς το κίνημα, αλλά και εναντίων του. Δεν είναι τυχαίο που η πλευρά εκείνη που διαφθάρηκε πρώτη ήταν η συνδικαλιστική, ακριβώς γιατί ήταν πιο κοντά στην διαχείριση του παραγωγικού θεάματος.

Η μιζέρια του ανθρώπου, αντικείμενο εκμετάλλευσης, ειδώθηκε ως βάση του μελλοντικού εκβιασμού. Ο χριστιανισμός και τα επαναστατικά κινήματα δίνουν τα χέρια δια μέσου της ιστορίας. Χρειάζεται να υποφέρουμε για να κατακτήσουμε τον παράδεισο ή για να κατακτήσουμε τη συνείδηση της τάξης που θα οδηγήσει στην επανάσταση.

[...]
Όλοι έχουμε ανάγκη για πράγματα στέρεα, σταθερά. Πέτρες πάνω στις οποίες να κατασκευάσουμε έναν τοίχο ενάντια στις ανησυχητικές προκλήσεις που μας αρχίζουν να μας πνίγουν. Όλοι έχουμε ανάγκη από αντικειμενικότητα. Ο αφέντης ορκίζεται στο πορτοφόλι του, ο χωρικός στη τσάπα του, ο επαναστάτης στο όπλο του. Ανοίχτε μια ρωγμή κριτικής και ολάκερη η σκαλωσιά της αντικειμενικότητας θα καταρρεύσει.
Η εξωτερική καθημερινότητα, στην αντικειμενική της βαρύτητα, μας προσαρμόζει και μας αναπαράγει. Είμαστε γιοι της μπανάλ καθημερινότητας. Ακόμα και όταν μιλάμε για «πράγματα σημαντικά», όπως η επανάσταση, έχουμε πάντα το βλέμμα καρφωμένο στο ημερολόγιο. Ο αφέντης φοβάται την επανάσταση γιατί θα του στερήσει το πορτοφόλι, ο χωρικός θα κάνει επανάσταση για να αποκτήσει γη, ο επαναστάτης για να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Θέτοντας το πρόβλημα με αυτούς τους όρους, μεταξύ πορτοφολιού, γης και επαναστατικής θεωρίας, δεν υπάρχει διαφορά. Όλα αυτά τα αντικείμενα είναι παντελώς φανταστικά, ο καθρέπτης των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων.
[...]
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη πολλών πραγμάτων. Γενικά αυτή η διαπίστωση μεθερμηνεύεται ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκες που είναι υποχρεωμένος να ικανοποιεί. Έχουμε λοιπόν, με αυτό τον τρόπο, την μετάλλαξη του ανθρώπου, από μια ιστορικά καθορισμένη
ενότητα, οε ένα δυισμό (ταυτόχρονα μέσο και σκοπός). Πράγματι, αυτή η μεταμόρφωση υλοποιείται με την ικανοποίηση των αναγκών του (δηλαδή στην εργασία) και είναι συνεπώς το εργαλείο της πραγμάτωσής της.
Ο καθένας μπορεί να διακρίνει πόση μυθολογία υποκρύπτεται πίσω από αυτές τις διαπιστώσεις. Εάν ο άνθρωπος δεν διαφοροποιείται από τη φύση χωρίς την εργασία, πώς θα μπορέσει να πραγματώσει τον εαυτό του στην ικανοποίηση των αναγκών του; Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να είναι ήδη άνθρωπος, συνεπώς θα έπρεπε να υλοποιήσει τις ανάγκες του, συνεπώς δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να εργάζεται.
[...]
Ακόμα και ο εκμεταλλευόμενος βρίσκει χρόνο για να παίξει. Αλλά το παιχνίδι του δεν είναι χαρά. Είναι μια μακάβρια λειτουργία. Μια αναμονή θανάτου. Μια διακοπή της εργασίας χρησιμοποιημένη για να αποφορτίσει το βάρος της συσσωρευμένης βίας κατά την διάρκεια της παραγωγής.
Στον ψευδαισθητικό κόσμο του εμπορεύματος, ακόμα και το παιχνίδι είναι ψευδαίσθηση. Ξεγελιόμαστε πως παίζουμε, ενώ δεν κάνουμε τίποτε άλλο απ' το να επαναλαμβάνουμε μονότονα τους ρόλους που μας έχει αναθέσει το κεφάλαιο.
Αποκτώντας συνείδηση των διαδικασιών εκμετάλλευσης, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η βεντέτα, το τελευταίο είναι η χαρά. Η απελευθέρωση εμφανίζεται ως ανασύνθεση μιας χαμένης ισορροπίας από την κακία του κεφαλαίου, και όχι ως έλευση ενός κόσμου παιχνιδιού που θα αντικαταστήσει τον κόσμο της εργασίας. Είναι η πρώτη φάση της επίθεσης ενάντια στα αφεντικά. Η φάση της άμεσης συνείδησης. Αυτό που μας κάνει αίσθηση είναι οι αλυσίδες, το μαστίγιο, οι τοίχοι των φυλακών, οι σεξουαλικοί και ρατσιστικοί φραγμοί.
[...]
Δεν υπάρχει χαρά στην εργασία. Ούτε καν στην αυτοαπασχόληση. Η επανάσταση δεν μπορεί να περιοριστεί στην τροποποίηση της οργάνωσης της εργασίας. Μονάχα σε αυτό. Δεν υπάρχει χαρά στη θυσία, στον θάνατο, στην βεντέτα. Όπως και δεν υπάρχει χαρά στην καταμέτρηση. Η αριθμητική είναι η άρνηση της χαράς.

Το μεγάλο θέαμα του κεφαλαίου μας έχωσε όλους μέσα, μέχρι τον λαιμό. Ηθοποιούς και θεατές, κατά βάρδια. Αντιστρέφουμε τη σειρά. πότε κοιτώντας με ανοιχτό στόμα, πότε αφήνοντας να μας κοιτάνε άλλοι. Έχουμε μπει όλοι στο εσωτερικό της κρυστάλλινης άμαξας, αν και γνωρίζοντας ότι επρόκειτο για μια νεροκολοκύθα. Η ψευδαίσθηση της νεράιδας ξεγέλασε την κριτική μας συνείδηση. Τώρα πρέπει να μείνουμε στο παιχνίδι. Τουλάχιστον μέχρι τα μεσάνυχτα.

Η μιζέρια και η πείνα παραμένουν τα προωθητικά στοιχεία της επανάστασης. Αλλά το κεφάλαιο διευρύνει το θέαμα. Θέλει να εισαγάγει νέους ηθοποιούς στην σκηνή. Το μεγαλύτερο θέαμα του κόσμου θα μας αποσβολώσει. Ολοένα και πιο δύσκολο και πάντα όλο και καλύτερα οργανωμένο. Νέοι παλιάτσοι προετοιμάζονται να ανέβουν στα θεωρεία. Νέα αγρίμια θα εξημερωθούν.


Οι υποστηρικτές του ποσοτικού, οι εραστές της αριθμητικής... εισάγονται πρώτοι και μένουν θαμπωμένοι από τα φώτα των πρώτων σειρών. Θα κουβαλήσουν από πίσω τις μάζες της ανάγκης και τις ιδεολογίες της εξαγοράς. Αλλά εκείνο που δεν μπορούν να εξοντώσουν θα είναι η δικιά τους σοβαρότητα. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που θα αντιμετωπίσουν θα είναι ένα χαμόγελο. Η χαρά είναι θανατηφόρα στο εσωτερικό του θεάματος του κεφαλαίου. Όλα, εδώ, είναι κατηφή και πένθιμα, όλα είναι σοβαρά και σύνθετα, όλα είναι ορθολογικά και προγραμματισμένα, ακριβώς γιατί όλα είναι επίπλαστα και κίβδηλα.

το δανειστήκαμε από το φανζίν chimeres