Ο ήχος!

                                                                    Ο ήχος!

...αφιερωμένο σε όλα τα επώνυμα κι ανώνυμα αδέλφια μου, τα οποία δεν γνώρισα ποτέ, που διέσχισαν τους πολύπαθους ωκεανούς του χρόνου πάνω στα δικά τους πειρατικά σκαριά (αποκηρυγμένα στις πολιτείες των αρχόντων και των υποτελών τους) και συκοφαντήθηκαν, αλυσοδέθηκαν, διαπομπεύθηκαν, βασανίστηκαν. Για να σβήσουν τελικά στα χέρια της μνησικακίας ενάντια στη ζωή, του σκοταδισμού, του μίσους, της φαυλοκρατίας, της τυραννίας, της ιδεολογικής νοσηρότητας...

Ο ήχος!

Το κορμί μου κτήμα των βασανιστών μου.

Εκείνος όμως μέσα στο μυαλό μου βρήκε χώρο

και τη δική του έστησε σωτήρια κατάληψη.

Το μίσος τους ανήμπορο πια να με βλάψει.

Αυτός ο ήχος!

Μέσα σ'ένα κύκλο μαρτυρίου και παραφροσύνης

στο ρυθμό του με κρατάει ακόμα ζωντανό.

Το σολάρισμα!

Λες και μου μιλάει, κάτι να πασχίζει να μου πει.

Έτσι άγριο που χύνεται,

χείμαρρος ασυγκράτητος,

κλειδί ελευθερίας από το υγρό μου κελί.

Ο μακρόσυρτος αυτός ματωμένος σκοπός!

Σ'ένα τρυφερό, ανώδυνο τραγούδι μεταλάσσεται.

Και το ξέρω πια!

Κι εγώ τώρα κομμάτι του

μαζί γινόμαστ' ένα.

Κούτσουρο που πλέει γαληνεμένο

σε ποτάμι ονειρικό,

με μια αδιατάραχτη ακολουθία από νότες φτιαγμένο...

που μου ψιθυρίζουν απαλά

πως δεν έχω να φοβάμαι πια.

Γιατί σύντομα και πάλι

μ'ένα απτόητο νέο παράστημα,

με αρυτίδωτη θωριά και φλεγόμενη λαλιά,

με νέες απερίφραχτες ιστορίες να διηγηθώ,

με νέα ρεσάλτα

να κουρσέψω τις απαίσιες γαλέρες τους ...

...θα είμαι πάλι εδώ!

ανιχνευτής

πρωτοδημοσιεύτηκε στην ανάρτησή μου με τίτλο Mια "βροχή" από... ποιήματα