To μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το να σε εκμεταλλεύονται, να βυσσοδομούν σε βάρος σου, να σε ξεζουμίζουν, να σε γδύνουν και να σου τα παίρνουν όλα με "νόμιμες" διαδικασίες, να σε πετάνε σαν στιμμένη λεμονόκουπα και συνάμα να σε μισούνε, να σε φτύνουν, να σε κακοποιούν, να σε ταπεινώνουν και τη στιγμή που σε τσαλαπατάνε να σε κατηγορούν ως παρία και παρείσακτο στο "πολιτισμένο" τους οικοδόμημα. Όχι! Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να συνηθίζεις αυτή την κατάσταση και να την αποδέχεσαι ως "φυσική τάξη των πραγμάτων". Ή, με άλλα λόγια, να επιλέγεις την αργή, καθημερινή αυτοκτονία, από τη διεκδίκηση της ζωής και της μάχης (τόσο υλικής όσο και λεπτοφυούς φύσης) που αυτή συνεπάγεται. Γιατί τα "πράγματα", οι άνθρωποι, η δομή του χώρου και η ποιότητα του χρόνου τους, ΔΕΝ είναι κληρονομικά δικαιώματα και κτήματα των σαδιστών, άπληστων, αλαζόνων, αρχιψευταράδων, μεγαλομαφιόζων, ψυχοπαθών, μισάνθρωπων. Και των αγορών, οργανισμών, εταιρειών, ιδρυμάτων, σεκτών, μυστικών υπηρεσιών, κλειστών λεσχών, κακόβουλων τεχνολογιών αιχμής και των think tanks τους. Δηλαδή, των πραγματικών παρασίτων της ύπαρξης στον πλανήτη Γη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου