Αφιερωμένο στα "κακά παιδιά" (που δεν λένε "να βάλουν μυαλό"...)

(Αναδημοσίευση παλιότερης ανάρτησής μου, ελαφρώς εμπλουτισμένη και με νέο μουσικό αφιέρωμα)

" Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι." 
Κλάες Άντερσεν

Πες μου. Πώς να μη θυμώνεις; Πώς; Πώς;

Ειδικά όταν φλέγεσαι από τις δονήσεις των νιάτων (ακόμα κι αν δεν βρίσκεσαι πια στην πρώτη σου νεότητα), όταν κοχλάζουν μέσα σου όλα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν να νιώθεις τη διαφορά ζωντανού και πτώματος (ή ζωντανού πτώματος)...
Όταν θες να ερωτευτείς και να σε ερωτευτούν μέσα στα βάρβαρα τείχη μιας χυδαίας, μικρόψυχης και υποκριτικής και, κυρίως, αντιερωτικής σκηνής που αποκαλείται "κοινωνία" με "κανόνες" έως "διεθνής κοινότητα"

 Όταν  από μικρό σε προετοιμάζουν οικογένειες κι εκπαίδευση για την ανταγωνιστική και ισοπεδωτικά παράλογη αρένα της "αγοράς εργασίας", όπου η δουλεία βρίσκει ξανά τον πιο ξετσίπωτο τρόπο να βλαστήσει και να πετάξει τα άνθη του κακού και του διεστραμμένου...Όταν "λογική" είναι η κυρίαρχη συνθήκη μιας αγελαίας συλλογικής παράκρουσης...
Όταν η κυρίαρχη διανόηση ενδιαφέρεται πιο πολύ για το βάθος της τσέπης της και την ακαδημαϊκή της θεσούλα παρά για το βάθος και την οξύτητα των στοχασμών της.
Όταν η τιποτολογία καπελώνει και εξοβελίζει το...λόγο και. η βλακεία και ο (πάμ)φθηνος εντυπωσιασμός προωθούνται ως κυρίαρχες μορφές διανόησης και αισθητικής, επικαλύπτοντας εντελώς τη συναινετική πραγματικότητα.
Όταν σπόνσορας της "δημοκρατίας" είναι το κέρδος με κάθε μέσο και καύσιμό της η εξαπάτηση και η χυδαιότητα της καθηλωτικής υποτέλειας των "ζαλισμένων κοπαδιών" και της νομιμοποίησης (βοθάνε πολύ και οι λεγόμενες "εκλογές") των κυρίαρχων τομέων και των "ποιμένων" που γνωρίζουν καλύτερα τις ανάγκες της αγέλης από τα ίδια τα μέλη της....
Όταν η τεχνολογία χρησιμοποιείται ως εργαλείο αυτοματοποίησης, μαζικού ελέγχου και υποταγής και απομύζησης της προσωπικότητας και της ίδιας της ψυχής του ανθρώπου...


Και σου'ρχεται μια άσχημη αναγούλα, όταν βλέπεις κι ακούς ανθρώπους, πόσο περισσότερο τους δικούς σου, να υπερασπίζονται με σθένος τη νοσηρή παθητικότητα και την παραίτησή τους, τις πένθιμες δικαιολογίες να απειλούν να πνίξουν τα πάντα σαν υπερχειλισμένος ποταμός γεμάτος σκουπίδια και μπάζα, τους τραπεζικούς ψυχοπαθείς και το πλαστικό χρήμα να μετατρέπουν τις κοινωνίες σε λογιστικά δεσμευμένα δεδομένα μέσα σε οθόνες, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις (που δε διαφέρουν και πολύ απ'το γηπεδικό οπαδιλίκι) ν' αντικαθιστούν την ένωση των ανθρώπων με κίνητρο τους πιο ευγενείς, απερίφραχτους και γενναίους στόχους και τη ρομποτοποίηση να επαινείται ως φυσιολογικότητα...

Γι'αυτό λοιπόν μάγκες μου...

το τραγούδι του τέλους αφιερώνεται στους τεντυμπόυδες (να ανασύρουμε κι έναν όρο από την ελληνική κοινωνία του'60). Στους απροσάρμοστους, στους αληταράδες των δρόμων,  στους ονειροβάτες, στους "δύσκολους χαρακτήρες", στα παιδιά που μεγαλώνοντας γίνονται αυτοί που οι γονείς τούς έλεγαν να μην κάνουν παρέα. Στα παιδιά που τα σπάνε και τα καίνε με αιτία ή μια ολόκληρη κι αλληλένδετη ακολουθία συσσωρευμένων αιτιών.
Στα παιδιά τα οποία αγνοούν επιδεικτικά τους κηδεμόνες που ασκούν κοινωνική κριτική αλλά συμβουλεύουν εκείνα να αφήσουν άλλους (ποιους;) "να βγάλουν τα φίδια από τις τρύπες", που αδιαφορούν για τις Αρχές οι οποίες τα απειλούν αν δεν κάτσουν στ'αυγά τους, που υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο στους κομματικούς καθοδηγητές οι οποίοι τα στηλιτεύουν και τα διαγράφουν απ'τα κομματικά τεφτέρια αν δεν συμβιβάζονται με τις "γραμμές".
Στα παιδιά που λένε σε όλους αυτούς κι ακόμα περισσότερους εφησυχαστές και κάθε είδους καταστολείς, όπως ας πούμε οι ναρκέμποροι με τις κρυφές πολιτικές πλάτες, κι αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=2Hf-B9Tqkss

Στα παιδιά που θέλουν τη ΡΗΞΗ με το παγιωμένο, το ύπουλο, το πρόστυχο, το τρισάθλιο, το παρανοϊκό, το "ιερό και όσιο", το κοντόφθαλμο, το δημοφιλές, το υποταγμένο και παθητικό.
Κι ας ξεκινάνε με σπασμωδικό τρόπο, ας αφήνουν πίσω τους ζημιές και γυαλιά σπασμένα (μαζί με τα δικά τους ανοιγμένα κεφάλια και τους μώλωπες σε αφθονία στα κρατητήρια της "νομιμότητας"), ας καταλαγιάζουν μετά για κάμποσο ψάχνοντας για καμιά δουλειά του ποδαριού, αλλά με τη σπίθα τους μέσα να μη λέει με τίποτα να καταλαγιάσει.
Κι ας συνεχίζουν να ψάχνουν αυτό το οποίο μιλάει στην καρδιά τους, ενάντια στο "πνεύμα των αγορών" ή τραπεζών, που εμπορεύονται λογιστικό κοπανιστό αέρα και παγιώνουν ως κυρίαρχο μοντέλο ζωής τον τοκοφόρο δανεισμό με τα επαχθή τοκοχρεολύσια και την εξαθλίωση και τον απανθρωπισμό. Ενάντια και στις νουθεσίες κηδεμόνων κι εκπαιδευτικών-πνευματικών ταγών.
Κι ας ζωγραφίζουν μικρά αριστουργήματα πάνω σε ασπρόμαυρους τοίχους ως παρότρυνση για κατεδάφιση και χτίσιμο από την αρχή, με ζώσα πνοή και υπερβατική οπτική.
 
Τα παιδιά που ψάχνονται και μέσα σε σελίδες "μη εγκεκριμμένες", περίεργες, αιρετικές, στοχαστικά απογειωτικές και γεμάτες νοήματα και συναρπαστικές κατευθύνσεις. Τα παιδιά που καταλαβαίνουν καλύτερα, από κάθε συμβιβασμένο ενήλικα ή και παιδί, κι αυτά τα λόγια:

Ξέσκισμα.

Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

 Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών. 

Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της άρνησης ψυχαγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής και αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.

Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αφιερωμένο σε όλα τα "κακά παιδιά", τα ατίθασα και άμυαλα, μέσα σ'έναν κόσμο που σφύζει από "αρετές και υψηλές κοινωνικές αξίες":

(και κάποιες τελευταίες επισημάνσεις: Ψυχιατρική Κέντρο Ελέγχου ή Πώς ο αντι-εξουσιασμός θεωρείται πρόβλημα ψυχικής υγείας.
και:  ΓΕΓΟΝΟΣ: ΣΕ 20.000.000 ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΟΥΝΤΑΙ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΩΡΑ ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΤΟΥΣ !)

ανιχνευτής

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς, όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος, όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...