Περί βλασφημίας του γέλιου

" Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αγαπητέ μου αδελφέ, υπάρχουν πολλά βιβλία που μιλάνε για την κωμωδία. Γιατί σε τρομάζει τόσο το συγκεκριμένο;

Χόρχε του Μπούργκος: Γιατί αυτό είναι γραμμένο από τον Αριστοτέλη.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: [κυνηγώντας τον Χόρχε που τρέχει με το Δεύτερο Βιβλίο των Ποιητικών του Αριστοτέλη θέλοντας να το καταστρέψει] Μα τι είναι αυτό που σε τρομάζει τόσο στο γέλιο;

Χόρχε του Μπούργκος: Το γέλιο σκοτώνει τον φόβο, και χωρίς φόβο δεν μπορεί να υπάρξει πίστη. Χωρίς τον φόβο του Διαβόλου, δεν υπάρχει η ανάγκη για τον Θεό.

Γουίλιαμ του Μπάσκερβιλ: Αλλά δεν πρόκειται να εξαφανίσεις το γέλιο εξαφανίζοντας αυτό το βιβλίο.

Χόρχε του Μπούργκος:  Σίγουρα όχι, το γέλιο θα παραμείνει ως η κύρια μορφή διασκέδασης των απλών ανθρώπων. Αλλά τι θα συμβεί αν, με αφορμή αυτό το βιβλίο, οι μορφωμένοι άνθρωποι κατανοήσουν ότι επιτρέπεται να γελάς με τα ΠΑΝΤΑ; Μπορούμε να γελάσουμε με το Θεό; Ο κόσμος τότε θα κατέρρεε στο Χάος! Για τον λόγο αυτό, σφραγίζω αυτό που δεν πρέπει να ειπωθεί.


[Τρώει τις δηλητηριασμένες σελίδες του βιβλίου]

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Το όνομα του Ρόδου" από τον Ουμπέρτο Έκο και σκιαγραφεί με μία μόνο πρόταση τον λόγο για τον οποίο οι βλοσυρές "σοβαρές" θρησκείες φοβούνται τόσο πολύ το χιούμορ και το γέλιο. "


τα παραπάνω, περί της "βλασφημίας του γέλου" πάρθηκαν από ΕΔΩ 

Φυσικά κι ένας χαρούμενος από τη φύση του άνθρωπος είναι ένας υγιής, ψυχικά και σωματικά, άνθρωπος (κάτι που έχει αποδειχτεί πάμπολλες φορές κι επιστημονικά).
Φυσικά και το γέλιο είναι ζωή. Να γελάς, να γελάς με όλους και με όλα και πρωτίστως με τον ίδιο σου τον εαυτό όποτε τον πιάνεις να παίρνει τον εαυτό του πάρα πολύ στα σοβαρά. Να γελάς κι όταν νιώθεις να ελκύεσαι έστω και για λίγο από κάτι βλοσυρά, κατηφή, σοβαροφανή και πομπώδη σε βαθμό γελοιότητας πορτρέτα, πίνακες, αγιογραφίες "μεγάλων προσωπικοτήτων",  ιστορικών ή κατασκευασμένων, που "άλλαξαν τον κόσμο", οδηγώντας τον σε σωτηριολογικές φαντασιώσεις, μονοπωλιακές και μονολιθικές ερμηνείες, σε μαζικά σφαγεία, εκφυλιστικές ψευδαισθήσεις,  σε αυτοματοποιημένα αντανακλαστικά και αντιεπιβιωτικές συνθήκες.

 Ένας χαμογελαστός άνθρωπος, προικισμένος και με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, είναι ένας δυνατός άνθρωπος, ανεξάρτητος, δύσκολα ελέγξιμος, ανθεκτικός στα πλήγματα κι επινοητικός απέναντι στα εμπόδια, τα ναρκοπέδια και την κινούμενη άμμο της ζωής. 
  Γυρεύει, όπως είναι φυσικό, τους ομοίους του, που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν μεταξύ τους. Διαχέοντας και στους γύρω τους την ελκυστική, κι απελευθερωτική από φοβίες και ιδεοληψίες, δυναμική τους αντίληψη απέναντι στην μίζερη, εθελόδουλη και νοσηρή (κυρίαρχη σύμφωνα με τα συμφέροντα κάθε λογής εξουσιαστικών δακτύλων) αντίληψη περί ύπαρξης. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να χειριστεί με μια χαμογελαστή σοβαρότητα και μια λειτουργική ανατρεπτικότητα τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή και να αποφύγει το βάλτωμα στα λιμνάζοντα ύδατά της. Και να ξεγλιστρήσει από "τα παλάτια και τις εκκλησίες, που είναι παγίδες, δίχτυα και θηλιές για να πιάνουν τις αιώνιες χαρές", κατά τα λόγια του σπουδαίου Γουίλλιαμ Μπλέηκ.

Και ίσως τελικά oλόκληρη η ζωή (και ο θάνατος ως συνέχεια της) να μην είναι... παρά ένα παράξενο κοσμικό αστείο.

ανιχνευτής

"There are many here among us
Who feel that life is but a joke"
 All Along the Watchtower

Kαι ως επίλογο κάτι από κάποιους που γνώριζαν πολύ καλά τι εστί χιούμορ: