Οργή χέρι χέρι με σκέψη θετική...

Όχι, τα πάντα δεν έχουν χρηματική αξία, αλλά πνευματική! Η Φύση και το πνεύμα του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι ενωμένα κι όχι βιαίως διαχωρισμένα.

 Δεν φοβόμαστε τα ρολόγια και το χρόνο, ξέρουμε πως είναι άχρονος και πως εμείς είμαστε οι δημιουργοί του κάθε στιγμή και οι δείκτες του.

Aρνούμαστε να αποδεχτούμε και να οικειοποιηθούμε τον όρο "προλετάριος", που στη λατινική γλώσσα (απ'όπου και προέρχεται) σήμαινε αυτόν που είχε φτάσει σε τέτοια ένδεια και εξαθλίωση ώστε δεν μπορούσε να πληρώσει φόρους στο κράτος (της ρωμαϊκής "αυτοκρατορίας που ποτέ δεν τελείωσε", να θυμηθούμε και τον μεγάλο Φίλιπ Ντικ), παρά μόνο να του παραχωρήσει τους απογόνους του ως γρανάζια της στρατιωτικής μηχανής του. Δεν θέλουμε να είμαστε ούτε εργατικά μυρμήγκια ούτε "άνθρωποι του μόχθου" που το προϊόν του μόχθου τους καρπώνονται οι κυφήνες, οι μεγαλοτσιφλικάδες και βαρώνοι, οι ορατοί και αόρατοι αφεντάδες. Και με τους διάφορους εργατοπατέρες και καθοδηγητές να φιλοδοξούν να γίνουν κι αυτοί διευθυντές, γαμώντας μια και καλή την "εργατιά". Η οποία αρέσκεται να παραμένει ανακουφισμένη με τα ψιχουλάκια που της πετούν για να καταναλώνει τόσο όσο να  εξακολουθεί να θρέφει ψευδαισθήσεις. "Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές επιθυμίες" (Ραούλ Βάνεγκεμ) και οι κενοί νοήματος και ζωής ρόλοι προέρχονται από τα στερεότυπα που, υπακούοντας στην αρχή της ιεραρχίας, μας συρρικνώνουν την αντίληψη και ακυρώνουν τις αστείρευτες προοπτικές μας για χειραφέτηση, αυτοδιαχείριση, ανεξαρτησία σκέψης και κινήσεων, δημιουργίας και αφύπνισης ενάντια στο λήθαργο.

Έχουμε βαθιά περιφρόνηση απέναντι σε κάθε λογής στερεότυπα, αυτές τις "εκφυλισμένες μορφές αρχαίων ηθικών κατηγοριών: ο ήρωας, ο ιππότης, ο άγιος, ο αμαρτωλός, ο προδότης, ο έμπιστος ακόλουθος, ο τίμιος άνθρωπος" (και πάλι Βάνεγκεμ). Η συνείδησή μας δεν είναι ταξική, γιατί αυτό συνεπάγεται εγκλωβισμό της ενέργειάς μας μέσα σε ένα στενό αγωγό προβλέψιμης πορείας κι ελεγχόμενο  (κι από τους ποδηγέτες κάθε επανάστασης και όχι μόνο). Μας ταιριάζει πιότερο η αταξική συνείδηση...

 "Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.

Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο ‘‘Τι να Κανουμε’’, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.) 

 Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… [ή μαλλον: το ρομποτ εξανθρωπιζεται] οταν φτανει στο σημειο να απεχθανεται την ταξικη του θεση εδω και τωρα, οταν αρχιζει να ξεφορτωνεται εκεινα ακριβως τα χαρακτηριστικα για τα οποια οι μαρξιστες τον εξυμνουν περισσοτερο:  την ηθικη της δουλειας, τη δομη του χαρακτηρα που προερχεται απο τη  βιομηχανικη πειθαρχια, το σεβασμο για την ιεραρχια, την υπακοη σε αρχηγους, τον καταναλωτισμο, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπια, την δουλοφροσυνη, την ιδεολογια της ‘‘σοβαροτητας’’,] τα στοιχεια πουριτανισμου.
Με αυτη την εννοια, ο εργατης γινεται επαναστατης στο βαθμο που αρνειται την ταξικη του θεση και πετυχαινει μια αταξικη συνειδηση… Αυτο που αρνειται ειναι ακριβως εκεινες οι ταξικες δεσμευσεις που τον δενουν σε ολα τα συστηματα κυριαρχιας…" Μπούκτσιν

Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι είναι αυτοί που φτιάχνουν, που διαμορφώνουν την Ιστορία και τις συνθήκες που προσδιορίζουν τις κοινωνίες τους και όχι το αντίθετο! (λυπούμαστε Μαρξ...)

Ναι! Κι έχουμε οργή! Την αφήνουμε να μας διαπεράσει σαν ηλεκτρικό ρεύμα (κάνοντας, είναι αλήθεια, χαλάστρα στην απόπειρά μας ενίοτε για προσέγγιση της φιλοσοφίας του ζεν) και με ένα παράξενο, έστω και αρνητικό τρόπο για τους θιασώτες του "always think positive", νιώθουμε ζωντανοί και συνάμα...αγνοί! Ανέγγιχτοι από όλη την "πολιτισμένη" θεαματική καφρίλα και την "επιχρυσωμένη παράνοια" και την κυριαρχία του αφύσικου που κατευθύνει και διαμορφώνει "τα πράγματα" (ή αλλιώς την πραγματικότητα).

Όχι ρε, όταν μας χαστουκίζουν δεν γουστάρουμε  να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο! Αυτό είναι μια αντιεπιβιωτική συνθήκη, ένα αντανακλαστικό υποταγής και μια ενάντια στη Φύση παθητικότητα και παραίτηση, μια αναπαραγωγή ενός επαίσχυντου, πανταχού παρόντα μαζοχισμού. Δεν επιθυμούμε να "θυσιαστούμε' για κανένα ανώτερο σκοπό, για καμία "μαμά-εταιρεία" (λυπούμαστε υπάκουε και ευγνώμονα Ιάπωνα και μη εργαζόμενε και καριερίστα), για καμία σημαδεμένη επανάσταση που απαιτεί να την κάνουμε φετίχ και να χαθούμε γι'αυτήν, για κανένα ολιγάρχη και μεγιστάνα που επεκτείνει τα πλούτη και τη δύναμή του με την εμπορία "υψηλών ιδανικών" και με την απαραίτητη συνδρομή των πολιτικών υπαλλήλων του, ιερέων και "πνευματικών ηγεσιών".

Και για μια στιγμή! Δεν απαρνούμαστε ούτε χλευάζουμε τα περί "θετικής σκέψης". Γιατί η δική μας θετική σκέψη είναι να πάψουμε να θεωρούμαστε εκπαιδευμένα χαμστεράκια-πειραματόζωα, προορισμένα να διαγράφουν τρελαμένους, εξοντωτικούς κύκλους μέσα σε κατάλληλα προσαρμοσμένες ρόδες σε κλουβιά. Και να σπάσουμε τα κλουβιά, κι αν χρειαστεί να δαγκώσουμε όπου βρούμε τους ιδιοκτήτες τους, που ωφελούνται και συνάμα διασκεδάζουν με την κατάντια μας και θέλουν με κάθε τρόπο να μας ξαναχώσουν μέσα... Και να ξεχυθούμε έξω, σε ελεύθερα πεδία και προσφερόμενα όπως ένας λευκός καμβάς σε αναμονή δημιουργικού μορφοποιού οίστρου. Δίνοντας υπόσταση σε πραγματικότητες θαυμαστές και γεμάτες από την ποιητική χαρά της ζωής σε αρμονία με τη δίψα για γνώση και την απόκτηση αυτοεπίγνωσης, πραγματικότητες που διαμορφώνονται από τις δικές μας επιλογές και εμπνεύσεις. Και αποδεχόμενοι την ανάληψη της δικής μας ευθύνης για αυτές τις επιλογές και τις συνέπειές τους...

Kαι όχι! Με τίποτα δεν περιμένουμε να μας σώσει κάποιος άλλος, θεός ή άνθρωπος ή εξωγήινος δάκτυλος.
 {H απόλυτα λογική ύπαρξη προηγμένων ή και όχι εξωγήινων μορφών ζωής, σε ένα σύμπαν με πολλά τρισεκατομμύρια γαλαξίες (περισσότερους απ'ότι πιστευόταν), ούτε αναιρεί τις δυνατότητες των ανθρώπινων όντων ούτε όμως αποτελεί λύση, υπό όποια οπτική γωνία κι αν ιδωθεί αυτή, στα επίγεια προβλήματα και τέλματά τους}
Γιατί εμείς, ο καθένας από εμάς, είμαστε ο προσωπικός μας Αλλάχ δίχως καμία απαίτηση για εφαρμογή της σαρίας και δαιμονοποίησης των "απίστων", ή ο προσωπικός μας Ιησούς χωρίς να προειδοποιούμε με "ταπεινότητα" και υπουλία "όποιον δεν είναι μαζί μας πως είναι εναντίον μας" (με ό,τι απειλητικό ή τρομακτικό  έστω και για το επέκεινα συνεπάγεται αυτό). Εμείς είμαστε οι προσωπικοί μας ιπτάμενοι δίσκοι, εμείς οι ίδιοι και μόνο εμείς είμαστε οι απελευθερωτές του πιο στρατηγικού μας εδάφους: της καρδιάς μας!

ανιχνευτής

Despite all my rage I am still just a rat in a cage
Then someone will say what is lost can never be saved
Despite all my rage I am still just a rat in a cage…

so...time to break your rusty cage and change! 

 (Συμπληρωματικά: "Τα πάντα ρει!" Κι εμείς μαζί τους! και  Ανάμεσα σε πατριώτες και πατριδοκάπηλους, κομματάρχες και κομματοπελτέδες, μπίζνεσμεν και υπαλλήλους, πασχίζουμε να αναλαμβάνουμε πάντα την "πάσα ευθύνη" των επιλογών μας... )