Τρομοκρατία, πάνω απ'όλα, σημαίνει...

Υπάρχουν και άλλα είδη τρομοκρατίας. Φονικότατα και συνάμα ωφελιμότατα για τη βιομηχανία παραγωγής βαρβιτουρικών και αντικαταθλιπτικών, τα πολυεθνικά υπερκέρδη και τις "μεγάλες επενδύσεις". Όπως αυτή της έρπουσας καθημερινότητας. Με τη φθορά της αγωνίας για επιβίωση πάνω και μέσα στη δουλεμπορική μεγάλη γαλέρα, ακόμα κι αν χρειαστεί και το πάτημα πάνω σε ομοιοπαθείς.

 Κι αν αυτό δεν είναι μια επονείδιστη μορφή δουλείας και μια διαρκής ψυχική Χιροσίμα, άρα μια ύπουλη και εξοντωτική μορφή τρομοκρατίας... τότε τι, στον γκλομπαλιστή διάβολο και στην παγκόσμια τραπεζική μαφία και στο Διεθνές νομισματικό Σφαγείο, μπορεί να είναι;

Κι αν τελικά υφίσταται η έννοια της αντικειμενικής ηθικής, της βγαλμένης μέσα από την εμπειρία και σοφία χιλιάδων χρόνων ζωής, τότε κατά πόσο είναι και ανήθικο να υποχρεώνεσαι να κάνεις μια δουλειά (δουλεία) που δεν σε γεμίζει, δεν ερεθίζει τη διάθεσή σου για δημιουργία και σίγουρα δεν την απολαμβάνεις;

 Σκέψου, οπότε, τι σημαίνει για τον εαυτό σου, το παιδί σου, τον συνάνθρωπό σου, το παρόν και μέλλον του κόσμου ολόκληρου, το να συντηρείς με τη συναίνεση και σχεδόν ξέπνοη ανάσα σου μια τέτοια άθλια και ατιμωτική, για όλους αυτούς που την υπομένουν, κατάσταση...
Μέσα σε αυτό το μισάνθρωπο και σαρκοφάγο παγκοσμιοποιημένο "στρατόπεδο εργασίας"!

"Η εργασία απελευθερώνει" - από την είσοδο του ναζιστικού στρατόπεδου του Άουσβιτς, αν και υπήρχε αναρτημένη αυτή η επγραφή και σε όλα τα άλλα στρατόπεδα "εργασίας".

Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...