Περί καλοκαιρινών "Αξιών"

"Βe cool or be fool" (?)

Tο καλοκαίρι μπήκε για τα καλά. Με τη ζέστη την ασήκωτη που κόβει την ανάσα κυριολεκτικά. Και κάνει τη δουλειά, ειδικά τη σκληρή και επίπονη, να μοιάζει με καταναγκαστικά έργα σε κάποιο, μικρό ή μεγάλο, από τα απαιτητικά στρατόπεδα της λεγόμενης αγοράς εργασίας για τους κρατούμενους. Που τολμούν να φαντάζονται ότι έχουν δικαιώματα για πιο ανθρώπινα ωράρια και συνθήκες και αμοιβές αξιοπρεπείς. Ωστόσο πού και πού το μυαλό μπορεί να παίξει και περίεργα παιχνίδια και να φαντασιωθείς ότι έχεις αράξει με το δροσιστικό ρόφημα σε κάποια τροπική παραλία της Καραϊβικής ή έστω κάπου πιο κοντά. Ας πούμε στην καλοκαιρινή πασαρέλα της Μυκόνου-χαρά του επώνυμου που ξέρει να επιλέγει πάντα τα "hot spots", του (επαγγελματία κυρίως) ζιγκολό, του ναρκέμπορα, του/της "θέλω να γίνω star ή έστω για λίγο επώνυμος" με κάθε μέσο και με κάθε αναγκαία "θυσία"...ή απλά "θέλω να κάνω το κομμάτι μου κι εγώ όσο μετά κι αν χρεωθώ".
..Από την άλλη πλευρά του καλοκαιρινού νομίσματος (αυτού της εσωτερικής μετανάστευσης σε αναζήτηση δουλειάς), δεν ξέρουμε πόση τελικά χαρά εισπράττουν οι εργαζόμενοι σε εξοντωτικούς ρυθμούς πίσω από τη βαβούρα και τα "άψογα service" και τις "ποιοτικές υπηρεσίες" αυτού του καλοκαιρινού φρενοκομείου. Τελοσπάντων, ας δούμε ένα (όχι και πάρα πολύ παλιότερο) άρθρο που μας τα λέει με το δικό του εύστοχο, πιστεύουμε, τρόπο.

 
Η Αξία “Μύκονος”


 

"look but don't touch", "φτωχομπινέ"!

Εδώ και μέρες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα τιμολόγιο από παραλία της Μυκόνου που χρεώνει την ξαπλώστρα 20 ευρώ και το μπουκάλι νερό με 7. Συνοδευόμενο φυσικά απ’ τις ανάλογες αποδοκιμασίες για τις δήθεν εξωφρενικά υψηλές τιμές του νησιού των πλουσίων. Είναι όμως πράγματι εξωφρενικές αυτές οι τιμές; Φαινομενικά ναι, οπουδήποτε αλλού τα ίδια προϊόντα χρεώνονται με κλάσμα των παραπάνω ποσών. Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτά που αγοράζει ο καταναλωτής δεν είναι απλώς μία ξαπλώστρα και ένα μπουκάλι νερό, αλλά κάτι παραπάνω. Αγοράζει πρώτα και κύρια την αξία “Μύκονος” που ενσωματώνεται στις εν λόγω υπηρεσίες και εκτοξεύει το κόστος τους.
Σε τι συνίσταται όμως αυτή η περιβόητη αξία;
Όχι φυσικά στο ιδιαίτερο φυσικό κάλλος του νησιού – υπάρχουν άλλα πιο όμορφα που κοστίζουν πολύ λιγότερο – ούτε στο υψηλό επίπεδο των υπηρεσιών που παρέχει. Συνίσταται στο ότι εδώ και δεκαετίες είναι το νησί που επιλέγουν οι πλούσιοι, οι επιτυχημένες τηλεπερσόνες και άλλες φιγούρες της show biz, για τις διακοπές τους. Γι αυτό είναι διάσημη η Μύκονος και εκεί οφείλει την μεγάλη ελκυστικότητατης ως τουριστικός προορισμός. Αντλεί απ’ το στάτους και την αίγλη των επισκεπτών της. Μία βασική και αναγκαία μορφή εκδήλωσης αυτού του στάτους είναι η επίδειξη πλούτου. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι έχουν πολλά χρήματα και το προβάλλουν σε κάθε τους βήμα και δραστηριότητα. Και σε μία κοινωνία πλήρως ενσωματωμένη στο καπιταλιστικό κύκλωμα η αξία κάθε πράγματος ταυτίζεται σχεδόν πάντα και πλήρως με τη χρηματική του αποτίμηση.
Κατόπιν τούτων, προκύπτει το εξής κύκλωμα.

Η Μύκονος έγινε το νησί των πλουσίων και των διάσημων.
Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτών των ομάδων και μέσο που τους διαφοροποιεί απ’ τους υπόλοιπους είναι η επίδειξη πλούτου. Το στάτους των πλουσίων και τα πολλά χρήματα που ξοδεύουν για να το επιβεβαιώσουν επιτελεστικά ενσωματώνονται στις υπηρεσίες που προσφέρει το νησί και η αξία τους εκτοξεύεται. Η υψηλή αξία των υπηρεσιών του νησιού επικυρώνει με τη σειρά της το στάτους των επισκεπτών της (τόσο ακριβές που μόνο ΛΙΓΟΙ και “εκλεκτοί” μπορούν να τις απολαύσουν). Έτσι το κύκλωμα γίνεται κλειστό και αυτοτροφοδοτούμενο. Στην ξαπλώστρα της Μυκόνου των 20 ευρώ υπάρχει ενσωματωμένη λίγη απ’ τη συμβολική αξία του Κωστόπουλου και της Μενεγάκη και αυτή είναι που πληρώνει πρωτίστως ο καταναλωτής, όχι βέβαια τη λειτουργική της χρησιμότητα – να ξαπλώνει το κορμί του μετά το μπάνιο.  [Οι ισχυρές κάστες της Ινδίας επιλέγουν τη Μύκονο για τους γάμους και τις κοινωνικές τους εκδηλώσεις, ξοδεύοντας αμύθητα ποσά.]
Όποιος λοιπόν ανέβασε το τιμολόγιο στο διαδίκτυο και όσοι μαζί του εξανίστανται για τις “ληστρικές” τιμές δεν έχουν δίκιο. Συστατικό στοιχείο του “προϊόντος” Μυκόνου που το καθιστά περιζήτητο είναι και αυτές οι υψηλές τιμές. Χωρίς αυτές και το κύκλωμα που περιγράφεται παραπάνω θα ήταν ένα ακόμη συνηθισμένο νησί των Κυκλάδων. Αυτός που επισκέφτηκε τη Μύκονο και βρήκε τις τιμές εξωφρενικές βρίσκεται σε αντίφαση. Από τη μία επέλεξε το νησί λόγω της “ιδιαιτερότητας” του (νησί των πλουσίων και των διάσημων). Από την άλλη διαμαρτύρεται γιατί κλήθηκε να πληρώσει το (υψηλό) κόστος αυτής της ιδιαιτερότητας που τον έκανε να θέλει εξαρχής να το επισκεφτεί.
Απ’ ότι φαίνεται ο συγκεκριμένος ήθελε ν’ απολαύσει Μύκονο χωρίς “μυκονίνη”, όλα τα ευχάριστα δηλαδή, στοιχεία του προϊόντος χωρίς κανένα απ’ τα δυσάρεστα. Κάτι σαν μπύρα χωρίς αλκοόλ. Οι πάντες όμως γνωρίζουν πως τέτοιου είδους υποκατάστατα δεν προσφέρουν την εμπειρία των πρωτότυπων. Για τους μόνιμους θαμώνες της Μυκόνου ο διαμαρτυρόμενος επισκέπτης δεν είναι παρά ένας “φτωχομπινές” που ρίχνει το επίπεδο του αγαπημένου τους προορισμού. Για όλους τους υπόλοιπους, που δεν μας δελεάζουν οι κούφιες υποσχέσεις του νησιού των πλουσίων, δεν είναι παρά μία ακόμη απόδειξη του πως ο καπιταλισμός μπορεί, την ίδια στιγμή που απαξιώνει μέχρι και την ανθρώπινη ζωή όταν δεν παράγει κέρδος, να υπεραξιώνει το τίποτα, όπως οι ξαπλώστρες της Μυκόνου και οι θαμώνες της.
Απλά πράγματα για τους έχοντες ΛΟΓΙΚΗ

Δημήτρης Τσίρκας 6/8/2015

***

το διαβάσαμε στο businesslife