Untitled (χωρίς τίτλο αλλά με οίστρο...)

Ποια είναι τα πιο πηγαία λόγια, προερχόμενα μέσα από τον πλούσιο κόσμο μιας αγνής και συνάμα γενναίας ψυχής; Λόγια που θα'θελε κάποιος ν'ακούσει στην αυγή μιας νέας χρονιάς, σαν το διψασμένο που γυρεύει καθαρό νερό για να σβήσει τη μεγάλη και παρατεταμένη δίψα του...
Από πού έρχονται οι εφιάλτες και από πού τα πιο όμορφα, βαρβάτα όνειρα; Αυτά που μεταφέρουν ένα ιδιαίτερο, αναζωγονητικό μήνυμα για την πραγματικότητα της εγρήγορσης...
Ποια είναι η πηγή των πιο συναρπαστικών, μεγαλόπνοων ιδεών;

Μήπως ένα συλλογικό ασυνείδητο κατά τον Young, το "ακασικό πεδίο" (ένα είδος "συμπαντικής βιβλιοθήκης") σύμφωνα με μυστικιστικές παραδόσεις της Ανατολής, μια "νοόσφαιρα" που σαν ρευστή πνευματική ουσία επηρεάζει τη συνείδηση και ευρύτερα την ύπαρξη όλων των έμβιων όντων του πλανήτη ("μορφογενετικά πεδία", το πνευματικό υπόβαθρο του φυσικού κόσμου) αλλά και περιέχει όλες τις γνώσεις, τη σοφία και την εμπειρία ενός άχρονου αιώνιου παρόντος και που ανακαλύπτει η σύγχρονη προωθημένη επιστήμη, όπως η Κβαντική Φυσική ( Akashic Field and Consciousness); Σαν τον σκαπανέα που ξαναφέρνει στο φως μια ξεχασμένη πανάρχαια γνώση...

 Κι αν κάποιος, ακόμα και μέσω του ασυνείδητου ή μιας διεγερμένης έστω και προσωρινά "υπερσυνείδησης" ή ακόμα και μέσω της "ονειρικής πλοήγησης", έχει πρόσβαση σε ένα τέτοιο μη υλικό πεδίο, μήπως οι εμπνεύσεις του είναι τελικά και οι εμπνεύσεις άλλων, σε πρωτογενή έστω μορφή, ακόμη κι αν είχαν ζήσει πολύ πριν;
Χμ! Ένα άπειρο υπερ-φάσμα αέναα στροβιλιζόμενων προοπτικών, οι οποίες αναμένουν υπομονετικά να τις "κατεβάσεις" στο κεφάλι σου και να τις υλοποήσεις εάν διαθέτεις ισχυρή αίσθηση σκοπού και θέληση.
Και άραγε πόσο σημαντική είναι η σύγκλιση και αλληλεξάρτηση ατομικού και συλλογικού γίγνεσθαι και πράττειν, ατομικού και πανανθρώπινου οράματος; Ενάντια σε όλες τις παρανοήσεις και εμπλοκές, φοβίες και τραύματα, αόριστες εντυπώσεις κι αυτοματισμούς μιας παραπαίουσας πραγματικότητας...
Χμ!

Παύση....

 Ανάβω ξανά το σβησμένο στη μέση τσιγάρο και πίνω μονοκοπανιά ένα ποτηράκι. Στη μνήμη εκείνων που δεν φοβήθηκαν να κυνηγήσουν το όραμά τους κι ας ήξεραν στην πορεία ότι έπρεπε να πληρώσουν βαρύ τίμημα. Κι ας τους συνέτριψαν στις ξέρες ή τους παρέσυραν στα πιο σκοτεινά βάθη, τα εκδικητικά κύματα μιας ζωής που σφετερίζονται οι θεωρούντες εαυτούς κλειδοκράτορές της.

Κι αρχίζω πάλι να αφήνομαι, χωρίς να παρασύρομαι ανεξέλεγκτα, στο ρεύμα των σκέψεων μου, που...μπορεί και να μην μου ανήκουν αποκλειστικά. Όχι! Οι σκέψεις και ιδέες, οι χειρότερες και καλύτερες, οι απονεκρωμένες και ζωντανές, οι φλύαρες και μεστές, αυτές που κάνουν τη διαφορά ή οδηγούν σε τέλματα, δεν είναι μόνο δικό μου κτήμα. Ανήκουν σε όλους, ακόμη κι αν δεν το ξέρουν, είναι δικές μας! Δική μας η σύλληψη και η σταχυολόγηση, δική μας η θεωρία και η πράξη (ή εφαρμογή), δικά μας τα λάθη και πισωγυρίσματα, δικά μας τα παθήματα κι αν μας κόβει στοιχειωδώς τα μαθήματα, δική μας λοιπόν και η ανατροπή, η ρήξη με το παρωχημένο (που ενίοτε αυτοδιαφημίζεται ως πρωτοποριακό) και το στατικό, δική μας η υπέρβαση και διεύρυνση...

Παύση. Και πάλι...

 Τα τσιγάρα μου τέλειωσαν, αλλά το κρασί όχι! Το θεωρώ θλιβερό να βγω έξω νυχτιάτικα και να ψάχνω ανοιχτό περίπτερο (παλιότερα το'κανα). Άλλωστε πότε μου είχα πει ότι θα το κόψω το ρημάδι; Με πίστεψα;

Α! Η μουσική! Μια μαγική τέχνη! Ένας διαχρονικός μαγικός τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται ο ένας απ'τον άλλο. Kάπου είχα διαβάσει ότι η μουσική είναι σημαντική στο βαθμό που μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνείδησή σου.΄Ενα σύνθημα που πάντα με γοήτευε είναι το ότι "ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει ν'αργήσεις στη δουλειά, ένα υπέροχο τραγούδι μπορεί να σε κάνει να παραιτηθείς από τη δουλειά!" Κι επειδή η "δουλειά", όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος της μη αυτόνομης ύπαρξης και της απώλειας της δημιουργικότητας και της αλλοτρίωσης σε σχέση με τον εαυτό και τον Άλλον, διαφέρει από τη "δουλεία" (εδώ και...δεν ξέρω από πότε...) μόνο στον τόνο! Οπότε, υπό τις υπάρχουσες τρισάθλιες "εργασιακές" συνθήκες, το σύνθημα "δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά" ακούγεται συχνά στα αυτιά μου ως απαίτηση για μόνιμη και σταθερή...δουλεία, με την αποπροσανατολιστική, ύπουλη ετικέτα "εργασία"!

Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι όλα τα έχει σχεδιάσει, προβλέψει, στρεβλώσει εννοιολογικά και έχει θέση σε εφαρμογή η φοβερή "Μηχανή" (αν θες πες τη και "σύστημα"), που με τα πανταχού παρόντα γρανάζια της μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλες φυλακισμένες μαριονέτες και αυτό έχει συνέπεια τη μετατροπή τους και σε αναλώσιμο κιμά! Το είχε επισημάνει και ο Ρουσσώ από το 18ο ήδη αιώνα: "Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και είναι παντού αλυσοδεμένος".
Παύση.
Το κρασί τέλειωσε κι αυτό, αλλά "την είχα ακούσει" πριν ξεκινήσω καν να πίνω...

Δεν το κουράζω άλλο. Με την πρώτη κι άρα πιο αυθόρμητη σκέψη, η μουσική η επενδυμένη με εκείνα τα λόγια που έχω ετούτη τη στιγμή ανάγκη να ακούσω (σαν εισαγωγή, γιατί προβλέπεται μουσικό ξενύχτι εφόσον ανακάλυψα κι άλλο μπουκάλι) είναι αυτή:
Όταν ο τεράστιας αξίας και πραγματικός μάγκας, απ'όλες τις απόψεις, Johnny Cash   (Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας) ένωσε τη φωνή του με εκείνη του ανάλογου βεληνεκούς, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, τραγουδιστή-κιθαρίστα-ακτιβιστή και φιλόσοφου Joe Strummer, των γαμάτων Clash. Για να ερμηνεύσουν Marley και να το αποτέλεσμα:

Ακούγοντας το τραγούδι, έρχονται στο νου τα λόγια του Έζρα Πάουντ: "Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει"

Κι επειδή δεν είμαι Dj να με νοιάζει να ταιριάξω, να "δέσω" το προηγούμενο με το επόμενο κομμάτι, άλλωστε το πρόγραμμά μου είναι άναρχο κι έρμαιο της φλασιάς της επόμενης στιγμής, συνεχίζω με κάτι διαφορετικό σε στυλ, σε χρονική περίοδο και σε χώρα προέλευσης. Κάτι που ξέρω ότι θα με κάνει να αντλήσω μια πολύτιμη μέσα μου φρεσκάδα, σαν αυτή που διαθέτει ένα ατίθασο και ανήσυχο παιδί, το οποίο δεν μπορεί με τίποτα να συμβιβαστεί με τις σκουληκιασμένες νουθεσίες και τα γαβγίσματα των μεγάλων κι επειδή "έτσι τα βρίσκει" έτσι πρέπει και να τα συνεχίσει:

"Οι δράκοι δεν νικιούνται μόνο στα παραμύθια!" Σωστά. Νικιούνται και στ'αλήθεια, πρωτίστως στα εύπλαστα εδάφη του μυαλού. Από ανθρώπους με σθένος, θέληση, πάθος και γοητεία...Αυτό το τελευταίο (σε συνάρτηση με το πάθος) είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο, προσδίδει την απαραίτητη "νοστιμιά" στη συνταγή και συνάμα βελτιώνει τη "θρεπτική αξία" των υπόλοιπων συστατικών.
Κι εδώ που τα λέμε...αν μια "επανάσταση" είναι αντιερωτική, σαν γεροντοκόρη αγέλαστη, ανιαρή, σκυθρωπή, γεμάτη σύνδρομα που τα βαφτίζει "αναγκαία κακά" και "θυσίες", είναι καταδικασμένη να ξεπέσει στην αδιαλλαξία, στο νοσηρό φετιχισμό, στην ακαμψία, στην παρανοϊκή εχθρικότητα εναντίον εχθρών και φίλων, στην προδοσία των αρχικών της διακηρύξεων και να αποτελέσει και ένα πολύ κακό παράδειγμα για την επόμενη "επανάσταση".

Παύση...
Να σταματήσω καλύτερα να γεμίζω το ποτηράκι, ε;

Μα πού κατέληξε αυτή η σειρά σκέψεων, πόσο ασύνδετες είναι ή μήπως δεν είναι; σε τι κατευθύνσεις με οδηγούν;
Πάντως ζαλισμένος δεν νιώθω, τουλάχιστον ακόμη. Έχω μια περίεργη αίσθηση ότι, αν και είμαι μόνος στο χώρο, έχω στήσει κουβέντα με κάποιον ή, καλύτερα, κάποιους αόρατους συνομιλητές, που ο καθένας την οδηγεί κάθε φορά στα μονοπάτια που θέλει. Άραγε πόσο ταιριάζουν στην περίπτωση αυτή κάποια λόγια του Σαρτρ: "Αν νιώθεις μοναξιά όταν είσαι μόνος, τότε δεν έχεις καλή παρέα".

Παύση...

Μου φαίνεται είναι ώρα να βάλω τις σκέψεις μου (και την κουβεντούλα που ξεκίνησαν χωρίς να με ρωτήσουν καν) για ύπνο και να συνεχίσω την ακρόαση αγαπημένης μουσικής χωρίς αυτές. Έχω και το δικαίωμα σε πολύτιμες στιγμές μοναξιάς! Με ή χωρίς κρασί.

Πάντως, στην υγειά μας!

ανιχνευτής