Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η συντηρητική και πάντα πιστή στις "αξίες" της μοναρχίας βρετανική κοινωνία, σύστηκε κυριολεκτικά από μια παρέα από αυθάδεις "αληταράδες" που με τον άτεχνο αλλά εκρηκτικό μουσικό αναρχισμό τους, γνωστό και ως "punk", εισέβαλαν σαν αφηνιασμένοι ταύροι μέσα στο υαλοπωλείο των μουσικών και κοινωνικών δρώμενων της χώρας! Υψώνοντας αναίσχυντα το μεσαίο δάχτυλο προς την "κοινωνία του θεάματος" : Οι Sex Pistols! Δυναμίτες όπως το "God save the Queen", ένα γεμάτο ασέβεια μεγαλοπρεπές παραλήρημα, σαν ροχάλα προς τα βρετανικά "όσια και ιερά", σάστισαν ακόμη και τους λεγόμενους προοδευτικούς κύκλους της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Το συγκεκριμένο τραγούδι, από τον ένα και μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο τους, φυσικά λογοκρίθηκε από το βρετανικό ραδιόφωνο, κάτι που δεν το εμπόδισε να γνωρίσει τεράστια επιτυχία και να συμπεριληφθεί από κορυφαία μουσικά έντυπα -Rolling Stone και Q magazine - στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών αλλά και σε αυτά "που άλλαξαν τον κόσμο"!
Πιστή στην "παράδοση της άρνησης" και με έντονο το στοιχείο της μανιφεστικής κατάθεσης στη μουσική της, ήταν η αναρχοπανκ βρετανική μπάντα των Crass, απ'όπου και η αρχική εικόνα. Αλησμόνητο το εντυπωσιακό πολύπλοκο φεμινιστικό μανιφέστο τους "Ο φθόνος του πέους" -ακούστε εδώ όλο το άλμπουμ- που κυκλοφόρησε στις αρχές των '80ς. H ντράμερ τους Penny Rimbaud -συγγραφέας, ποιήτρια, ζωγράφος και ακτιβίστρια εκτός από μουσικός- προσδιόρισε και το στίγμα κάθε επανάστασης που αξίζει το όνομά της, αυτής που από όποιο σημείο αναφοράς και τομέα κοινωνικής ή καλλιτεχνικής δραστηριότητας κι αν παίρνει σάρκα και οστά, διεκδικεί και ζητάει πίσω εκείνο που ξέρει καλά πως είναι δικό της αλλά το καρπώνονται αυθαίρετα άλλοι. Είχε δηλώσει το 1982 τα εξής:
" Όταν ο Johnny Rotten -σημείωση: ο frontman των Sex Pistols - διακήρυξε ότι δεν υπάρχει μέλλον -"Νο Future", εμείς το αντιληφθήκαμε ως ξεκάθαρη πρόκληση στη δημιουργικότητά μας. Γνωρίζαμε καλά πως αληθινά υπάρχει μέλλον, εφόσον είμαστε διατεθιμένοι να παλέψουμε ώστε να το κερδίσουμε. Έχει να κάνει με τον κόσμο μας, αυτός που είναι όλος δικός μας και μας τον έχουνε κλέψει. Βγαίνουμε έξω λοιπόν για να τον ζητήσουμε πίσω. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας είπανε "χίππις", αλλά μας αποκάλεσαν πανκς "
-Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις...-
Κι εμείς εδώ πιστεύουμε ότι τα λόγια της και σήμερα είναι τόσο επίκαιρα όσο ήταν και τότε. Μάλλον πολύ πιο επίκαιρα από τότε!
Κι επειδή είναι και "χρονιάρες μέρες" να σας παίξουμε κι ένα ανάλογο τραγούδι. Θέλοντας, ίσως επηρεασμένος κι από το θορυβώδη κυνισμό των Sex Pistols, να το συνοδεύσω και με τα λόγια του Aμερικανού συγγραφέα Garrison Keillor: "Τα χριστούγεννα είναι σαν τους τυφώνες. Έρχονται θέλεις δεν θέλεις και πρέπει υποχρεωτικά να τα περάσεις με τους άλλους".
Κάτι σαν "πειραγμένο" κλείσιμο του ματιού, γιατί όχι;
Ο Ένοικος...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: το παρακάτω "cult" βίντεο, από μια ελληνική ταινία της δεκαετίας του 1980, μου το 'στειλε ένας φίλος και θεώρησα απαραίτητο να το εντάξω σε αυτή τη δημοσίευση, έστω κι εκ των υστέρων:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου