Της παρέλασης...

Oι παρελάσεις δεν πιστεύουμε ότι υπηρετούν την προώθηση του "εθνικού φρονήματος" και ειδικά του αγωνιστικού φρονήματος ενός λαού.
Άλλα πράγματα ίσως το κάνουν αυτό, πολύ πιο ουσιώδη και με πραγματικό αντίκρισμα σε πολλά επίπεδα. Τα οποία έχουν να κάνουν με την κοινωνικοπολιτική, πνευματική, πολιτιστική ζωή ενός τόπου...
 Ειδικά όταν ένας λαός δεν έχει να παρουσιάσει κανένα πρωτογενές πολιτισμικό επίτευγμα και ασφυχτιά αργοπεθαίνοντας μέσα σε μια "πατρίδα" που πετάει στα αζήτητα τους γηραιότερούς της και κατατρώει τις σάρκες των παιδιών της. Και θάβει τα πιο λαμπερά νεανικά όνειρα μέσα στα πιο άδικα και σαδιστικά μπουντρούμια, υπακούοντας σαν πιστό σκυλί στα κελεύσματα του πνεύματος των "αγορών" και των άνανδρων καιρών.
 Μιας "πατρίδας" που επαφίεται σε οποιεσδήποτε δάφνες παρελθόντος (και συχνά διαστρεβλωμένης ιστορικής αλήθειας:28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ ''ΕΘΝΙΚΗ'' ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ - Η Ελλάδα έρμαιο τής βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Μύθος η εκούσια «ηρωική» εμπλοκή μας στο αιματοκύλισμα), για να κρύψει την κραυγαλέα τιποτολογία και την ηχηρή ανυπαρξία γενναιοψυχίας και δράσης του παραπαίοντος παρόντος.
 Μιας "πατρίδας" που το κύμα μετανάστευσης των νέων της και των πτυχιούχων της και των καλύτερων επιστημονικών μυαλών της, θυμίζει το μεταναστευτικό τσουνάμι προς το εξωτερικό των δεκαετιών του 1950 και αρχών του '60. Και το σύνθημα στα χείλη τους "οπουδήποτε αλλού  καλύτερα από εδώ" να ηχεί σαν πένθιμη καμπάνα πάνω από το εθνικό πτώμα του παρόντος της και των ακυρωμένων προοπτικών του μέλλοντός της...

 Μιας "πατρίδας" με διαχρονική έλλειψη ευγνωμοσύνης των ταγών και αφεντικών της, με πράξεις και όχι με κούφια λόγια και ρητορικές δίχως ψυχή: Η Αντιμετώπιση των Αγωνιστών του 1821(και όχι μόνο αυτών).
 Μιας "πατρίδας" που δεν συντίθεται και αντλεί περηφάνια μόνο από τα όμορφα τοπία της και μνημεία της, αλλά κυρίως από τα στοιχεία εκείνα που προδιορίζουν τη συλλογική αυτονομία ύλης και πνεύματος και την ψυχική δύναμη των ανθρώπων της. Πράγματα τα οποία, κακά τα ψέματα, αντανακλώνται στην εικόνα, νοοτροπία και συμπεριφορά των δημόσιων αρχόντων τους και των πολιτικών ηγεσιών τους.
 Μιας "πατρίδας" που προδόθηκε από την πνευματική εξουσία της σε συνέργεια με την κοσμική ηγεσία της (OXI!Tο Βυζάντιο δεν ήταν ποτέ φιλελληνικό! Ήταν όμως βαθιά διεφθαρμένο σαν το νεοελληνικό θεοκρατικό "απολειφάδι" του... ) και αποτελούσε το φέουδο αλλότριων συμφερόντων και την ιδιοκτησία πρακτόρων των προηγούμενων, κοτζαμπάσηδων, δοσίλογων και των απογόνων τους (δηλ. της εγχώριας ελίτ), τα τελευταία 200 περίπου χρόνια μετά τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.
 Μιας "πατρίδας" που υπακούει τυφλά στις εντολές κέντρων υπερεθνικής εξουσίας για τη χρησιμοποίηση εγχώριων και εισαγόμενων εξαθλιωμένων ανθρώπων ως πάμφθηνο "εργατικό" δυναμικό στα πολυεθνικά τρισάθλια σχέδια.
 Μιας "πατρίδας" που ξεπουλάει έναντι πινακίου φακής (βλέπε "επενδύσεις") τόσο τον έμψυχο όσο και άψυχο πλούτο της.

Υπό αυτή την έννοια οι παρελάσεις, στρατιωτικές ή μαθητικές, είναι άκρως υποκριτικές και το μόνο που προάγουν είναι η λειτουργία τους ως ψυχαναγκαστικό εργαλείο ελέγχου των αντανακλαστικών (αλλά και της ψυχικής υφής) των μαζών και ύπνωσής τους απέναντι στην πραγματική κατάντια της "πατρίδας". Η οποία ξεκίνησε από την κρυστάλλωση της "ορθότητας" του ρουσφετιού και της αρπαχτής, με διδάξαντες άτομα όπως ας πούμε τον Κωλέττη και τον κατακερματισμό των πρώτων κομμάτων του 19ου αιώνα, αυτών με τίτλους ελέγχου των μεγάλων αφεντικών: αγγλικό, ρωσσικό, γαλλικό. Έως την ανεξέλεγκτη παροχολογία και αποβιομηχάνιση της "σοσιαλιστικής δεκαετίας" του 1980, που άνοιξε το δρόμο στο κυρίαρχο μότο του"δανεικώς ζειν" και "αν έχεις βύσμα διάβαινε" και στη μετέπειτα ολική κατρακύλα μέσα από αδιαφανείς και ποινικά κολάσιμες μεθοδεύσεις των πολιτικών κεφαλών και των "κουμπαριών" τους...

Και οι μαθητές που παρελεύνουν απέναντι στους επίσημους, καραβανάδες-πολιτικατζήδες-παπάδες και τοπικά λαμόγια, μεγαλόστομων και διόλου σπάνια σοβαροφανών, καλοντυμένων καλικαντζάρων με μακριά χέρια, έχουν δίκιο να αισθάνονται ως αντικείμενα στησίματος μιας κακόγουστης φάρσας. Και κάτι σαν ρομποτάκια που κινούνται ομοιόμορφα, σαν απρόσωπα δεδομένα στο τρέξιμο ενός κακόβουλου προγράμματος που πλήττει το λαϊκό θυμικό.
Το ίδιο ισχύει και για τη "στρατευμένη νεολαία", η οποία δεν μπορεί πια να διακρίνει ποιος τελικά είναι ο πραγματικός εχθρός, εκτός ή εντός συνόρων (ΓΡΑΜΜΑ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΒΡΟ-Ο ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΟΡΑΤΟΣ» ), και αρχίζει να υποπτεύεται ότι μπορεί και να μην αποτελεί τίποτε περισσότερο από το χρήσιμο αναλώσιμο κρέας στα σχέδια των "κλειδοκράτορων" ενός κόσμου γεμάτου μόνιμα ανοιχτές πληγές, συνωμοσίες θανάτου, εννοιολογική απογύμνωση και διαστροφές:
«Ο καλύτερος καιρός να κάνεις λεφτά, είναι όταν το αίμα τρέχει στους δρόμους»
Βαρώνος Amchel Rotchild, ιδρυτής της πανίσχυρης τραπεζικής δυναστείας.

ανιχνευτής

 Σαν μανιφέστο: Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς εδώ την έννοια της "πατρίδας"