Στοχασμοί από το "τότε" που βγήκαν από το "τώρα"....

( ... η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς, όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος, όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...
από εδώ )

 
Τα παρακάτω αποτελούν επιλεγένα από εμάς αποσπάσματα από το περίφημο βιβλίο "Η επανάσταση της καθημερινής ζωής" (The Revolution of Everyday Life, στα γαλλικά: Traité de savoir-vivre à l’usage des jeunes générations), εκδόσεις ΑΚΜΩΝ. Του Βέλγου φιλόσοφου και πολυγραφότατου συγγραφέα Ραούλ Βανεγκέμ. Λέξεις και φράσεις που αν και γράφτηκαν το 1967, μοιάζουν σα να αποτυπώνουν με αφοπλιστικά διαυγή τρόπο τις σκέψεις κάποιου στοχαστή πάνω στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι των ημερών που ζούμε σήμερα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα... 
Ανάμεσα στις παρακάτω γραμμές παρεμβάλλονται, μέσα σε παρενθέσεις, και κάποιες δικές μας σημειώσεις και σχόλια, καθώς και κάποια, ελπίζουμε ταιριαστά, links. Οι υπογραμμίσεις με χρώμα είναι επίσης από εμάς.

" Πολύ συχνά το πνεύμα διαψεύδει την αδύναμη συμφωνία που'χει επισφραγίσει η παλάμη. Η πλατιά διάδοση της μόδας της χειραψίας, της ενεργητικά επαναλαμβανόμενης κοινωνικήςσυμφωνίας - για την εμπορική χρήση της οποίας φανερώνει πολλά το δάνειο "shake hand" - δεν είναι άραγε αισθητηριακή απάτη, δεν είναι κάποιος τρόπος για την άμβλυνση της ευαισθησίας του βλέμματος και για την αδιαμαρτύρητη προσαρμογή του στοκενό του θεάματος; Ο κοινός νους της καταναλωτικής κοινωνίας οδήγησε την παλιά έκφραση "βλέπε τα πράματα κατά πρόσωπο" στη λογική της κατάληξη: να μη βλέπεις μπροστά σου παρά μονάχα πράματα.
Γίνε αναίσθητος και τόσο ευκολομεταχείριστος όσο κι ένα τούβλο:
σ' αυτό προσκαλεί τον καθένα η εύνοια της κοινωνικής οργάνωσης. Η αστική τάξη ξέρει να μοιράζει πιο ισότιμα τις καταπιέσεις, επιτρέποντας σε μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων να τις υφίστανται σύμφωνα με ορθολογικούς κανόνες, στο όνομα συγκεκριμένων και εξειδικευμένων επιταγών: οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, νομοθετικές απαιτήσεις...Με αυτόν τον τρόπο κομματιασμένοι, οι καταναγκασμοί κατακερμάτισαν με τη σειρά τους την πανουργία και την ενέργεια που είχαν ενωθεί για να τους ανταποδώσουν τα ίσα ή να τους σπάσουν.
[...] Ολόκληρη ηθική βασισμένη στην εμπορική αξία, στην ευχαρίστηση του οποιουδήποτε πόστου, στην τιμιότητα της εργασίας, στις υπολογισμένες επιθυμίες, στην επιβίωση και στα αντίθετά τους, την καθαρή αξία, τη δωρεά, τον παρασιτισμό, την ενστικτώδη κτηνωδία, το θάνατο - να σε τι καζάνι ταπείνωσης βράζουν οι ανθρώπινες ικανότητες εδώ και δυο αιώνες.
( Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...)
[...] Όσο διαλέγει κανείς την ταπείνωσή του τόσο "ζει"-ζει την ταχτοποιημένη ζωή των πραγμάτων.
[...] Η ευκολοπρόβλεφτη ευγένεια των μεθόδων καταπίεσης εξηγεί τη διαστροφή αυτή που με εμποδίζει να φωνάξω, όπως στο παραμύθι των Γκριμ, "ο βασιλιάς είναι γυμνός", κάθε που η κυριαρχία της καθημερινής μου ζωής αποκαλύπτει την κακομοιριά της.  Βέβαια, η αστυνομική κτηνωδία εξακολουθεί να λυμαίνεται τα πάντα, και πώς! Όπου κι αν ασκείται, τα αγαθά πνεύματα της αριστεράς καταγγέλουν, και πολύ σωστά, την ατιμία! Ε και;  Μήπως προτρέπουν τις μάζες να οπλιστούν;  Μήπως προκαλούν σε νόμιμη αντεκδίκηση; (επισήμανση- ένα πολύ καλό άρθρο που αξίζει να (ξανα)διαβαστεί εδώ:" Βία στη βία, της καταδίκης της βίας ". Και ακόμη: Οι στρατευμένοι και οι εξεγερμένοι..) Μήπως ενθαρρύνουν κάνα κυνήγι μπάτσων σαν και κείνο που θα στολίσει τα δέντρα της Βουδαπέστης με τα ωραιότερα φρούτα της Α.V.Η.;
(σημείωση από εμάς: επρόκειτο για τη μυστική αστυνομία της κομμουνιστικής Ουγγαρίας, όσο για την Ουγγρική επανάσταση του 1956 διαβάστε τα σχόλια του Καστοριάδη σε αυτή την ανάρτηση: ΑΓΙΣ ΣΤΙΝΑΣ - Τι είναι η επανάσταση...)
Όχι, τίποτ'από όλα αυτά. Απλώς οργανώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις. Η συνδικαλιστική τους αστυνομία αποκαλεί προβοκάτορα όποιον τολμήσει να αντιταχθεί στις προσταγές και στα συνθήματά της.

(κουίζ: ποιο ας πούμε εγχώριο "επαναστατικό" κόμμα, ή και κάποιο από τα αρκετά κακέκτυπά του, σας έρχεται εδώ στο μυαλό, που μονοπωλιακά "μάχεται υπέρ του λαού", μα με εκκλησιαστικού χαρακτήρα δομές και κεντρικές γραμμές που απαγορεύουν οποιαδήποτε εναλλακτική ιδέα, πρόταση και διαφωνία; και με αυστηρά αποστειρωμένους ιδεολογικούς περιπάτους "διαμαρτυρίας", που "ταράζουν τα λιμνάζοντα κοινωνικοπολιτικά ύδατα" της αποικιοκρατούμενης αυτής χώρας;).
Αυτού βρίσκεται η νέα αστυνομία. Περιμένει μονάχα να πάρει την απάνω βόλτα. Οι ψυχοκοινωνιολόγοι θα κυβερνήσουν χωρίς ξυλοδαρμούς, δηλαδή χωρίς οίηση.
(Θυμηθείτε και αυτό, πάλι από την εγχώρια πραγματικότητα, αριστερής -υποτίθεται πλέον- σουρεαλιστικής επινόησης: Αυτό δεν είναι απλώς εμπαιγμός, είναι χυδαιότητα!)
Η βία της καταπίεσης μεταλλάζει σε πλήθος λογικά μοιρασμένα χτυπήματα από καρφίτσα. Όσοι καταγγέλουν από το ύψος των μεγάλων τους αισθημάτων την αστυνομική βία, μας παροτρύνουν κιόλας να ζήσουμε στην πολιτισμένη βία.
(επισήμανση από εμάς: κι όπου δεν πίπτει πλέον "αστυνομική ράβδος", αναλαμβάνει να δώσει τη χαριστική βολή σε κάθε απόπειρα αυξανόμενης κοινωνικής αγανάκτησης, πιθανής αφύπνισης της συνείδησης, δυναμικής διεκδίκησης ή εκκολαπτόμενης εξεγερσιακής συνείδησης, η "τρομοκρατική" τυφλή και κτηνώδης βία-υβριδικό τέκνο των μυστικών υπηρεσιών και πολιτικών επιλογών της ίδιας της Δύσης)
Ο ανθρωπισμός μαλακώνει τη μηχανή που περίγραψε ο Κάφκα στη "Σωφρονιστική Αποικία". Λιγότερα τριξίματα, λιγότερες κραυγές. Το αίμα μπορεί να τρελάνει άνθρωπο; Πολύ καλά, οι άνθρωποι θα ζήσουν αναιμικοί. Η ταγμένη βασιλεία της επιβίωσης θα΄ναι η βασιλεία του γλυκού θανάτου, γι'αυτή τη γλύκα του θανάτου παλεύουν άλλωστε οι ανθρωπιστές. Όχι άλλη Γκουέρνικα, όχι άλλο Άουσβιτς, όχι άλλη Χιροσίμα, όχι άλλο Σετίφ. Μπράβο!

Αλλά η αβίωτη ζωή, η πνιγερή μετριότητα, η απουσία πάθους; Κι ακόμα, η φθονερή αυτή οργή όπου η μνησικακία του να μην είναι ποτέ κανείς ο εαυτός του επινοεί την ευτυχία των αλλονών; Κι ακόμα, το γεγονός ότι δεν νιώθει ποτέ κανείς στο πετσί του; Κανένας να μην πει πως πρόκειται για μικροβάσανα, για δευτερεύοντα σημεία. Δεν υπάρχουν μικροβάσανα, ούτε μικροελλείψεις. Κι απ'το παραμικρότερο γρατζούνισμα μπορεί να μπει η γάγγραινα.
(Άποψη δικιά μας: "γάγγραινα" είτε ψυχοπνευματικής, σε μαζική κλίμακα, είτε ιδεολογικής φύσης, είτε χρηματοπιστωτικής ως απόρροια υιοθέτησης απόλυτα συγκεκριμένων μοντέλων ζωής και "αξιακών" προτεραιοτήτων).
Οι κρίσεις που τραντάζουν τον κόσμο δεν διαφοροποιούνται θεμελιακά απ'τις συγκρούσεις όπου οι σκέψεις και οι χειρονομίες μου αντιμετωπίζουν τις εχθρικές δυνάμεις οι οποίες τις σταματάν και τις εκτρέπουν. "

(Ρίξτε μια ματιά κι εδώ: Guy Debord-Critique De La Separation-Κριτική του διαχωρισμού... )