...γιατί είμαστε τα παιδιά του ήλιου!

...από συνέντευξη του "μυαλού" και φωνής συνάμα των ιστορικών Nightstalker (με κοντά 30 έτη πολύ  αξιόλογης  παρουσίας στα μουσικά πράγματα της Ελλάδας) Αργύρη Γαλιάτσου:
" - Τι σας έκανε να ξεχωρίσετε ως μπάντα;
   - Το ότι δεν μπήκαμε σε κάποια κατηγορία ή είδος. Μας έχουν χαρακτηρίσει τα πάντα, από μέταλ μέχρι indie. Για μένα η μουσική είναι μία. Δεν έχω ταμπέλες, στη μουσική ακούω τα πάντα."

Ας μας επιτρέψει το συγκρότημα να του προσάψουμε την κατηγορία ότι είναι μια από τις πιο αυθεντικές ροκ μπάντες που έχουν περάσει ποτέ  από το ομιχλώδες ελληνικό μουσικό τοπίο (και συνεχίζουν να το δονούν με τα κιθαριστικά τους τερτίπια), ένα τοπίο που είναι αλήθεια ότι έχει δώσει κατά καιρούς πολύ ενθαρρυντικά δείγματα καλού ροκ ήχου. Και μιλάμε για αγγλικό στίχο, όπου σου δίνει την προοπτική να προσπαθήσεις να δοκιμάσεις τις δυνάμεις και την τύχη σου και στη διεθνή σκηνή, ένας δρόμος που μόνο εύκολος και στρωμένος με ρόδα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί...

Το τραγούδι που μας αρέσει και προτείνουμε ως μουσικό άκουσμα που αξίζει να ταρακουνήσει τις καλοκαιρινές (και όχι μόνο) νύχτες και μέρες είναι "τα παιδιά του ήλιου" ή "children of the sun", από το album 'Dead Rock Commandos' (2012, Small Stone USA). To αξίζει τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά: 
"We still have a lot of way to go / Try to remember that in this we’ re together / We still have a lot of time to do / Just remember, we’ re born free forever / We’re gonna live forever / Don’t you know, we’re all one together / We are the children of the sun"




Mια κομματάρα που ξεχειλίζει από αυθεντικότητα προθέσεων άρα και ανάλογη εκπομπή δύναμης, Αυτής, δηλαδή, που γεννάει εικόνες φωτός και ξυπνάει τα συναισθήματα εκείνης της "ιερής τρέλας", στο κάλεσμα της οποίας μόνο τα ανήσυχα και ελεύθερα με όλους τους πόρους τους πνεύματα μπορούν να ανταποκριθούν χωρίς να φοβούνται το τίμημα...
Ένα τραγούδι που μας αρέσει πολύ και μας θυμίζει έντονα και τους σπουδαίους Αμερικανούς Monster Magnet, των οποίων η επιρροή είναι (όπως το βλέπουμε) εμφανής, οδηγώντας ωστόσο τους Nightstalker στα δικά τους δημιουργικά μονοπάτια. Μέσα στη μαγεία του χάους που αποκτάει μορφή στα επιδέξια χέρια των μάγων-καλλιτεχνών.


Ένα ροκ κομψοτέχνημα που πάει μαζί και με ένα πανέξυπνο βίντεο κλιπ, όπου συμμετέχουν και πολλές ξεχωριστές παρουσίες του underground και όχι μόνο μουσικού ελληνικού τοπίου: Αλέξης Καλοφωλιάς (The Last Drive, Thee Holy Strangers), Δάνης (1000mods), Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe / Ludmila / Thee Holy Strangers), Costas C a.k.a Digital Alkemist, Γιάννης Βράζος (Planet Of Zeus), Πάνος Μ. (The Lab records / The Earthbound / Narshish), Δημήτρης (The Darkstar) και Εύα Κολόμβου (Evacuate prods – An club / Nonmandol / Coyote’s Arrow),  ο Δημήτρης των The Darkstar κ.ά. Ένα κλιπ γεμάτο ωραίες και φευγάτες και γαμάτες και γεμάτες χρώματα φάτσες και κάποιες μικρές τρισχαριτωμένες φατσούλες-η πολύ νέα δυναμική φουρνιά του ροκ είναι ήδη εδώ;

Κλείνοντας με κάποιες..."ηλιόλουστες" (ασχέτως αν είναι ξενύχτισσες, ως συνήθως) σκέψεις:

Βλέπουμε με τον εγκέφαλο: "Altered states" - Tα πειράματα του John Lilly με τη δεξαμενή απομόνωσης

δεν βλέπουμε με τα μάτια, αλλά με τον εγκέφαλο

 "Αυτό, που θεωρείς πραγματικό, είναι πραγματικό εντός ορισμένων ορίων. Όταν φτάσει κανείς σε αυτά τα όρια, τότε αυτομάτως τα ξεπερνά. Τα όρια τα θέτεις εσύ. Είναι σημαντικό, όμως, να θυμάσαι ότι στη χώρα του νου δεν υπάρχουν όρια. Συνεπώς, η πραγματικότητα είναι εξ ορισμού σχετική" John lilly

" Κάθε σκέψη είναι το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης σκέψης, η οποία τροποποιείται συνεχώς. Όλα τα αποτελέσματα των προηγούμενων σκέψεων, που γίνονται αντιληπτά ως λειτουργία του νου, βρίσκονται συνεχώς σε κατάσταση ακατάσχετης κίνησης, προσφέροντάς μας μια σειρά από μεταβαλλόμενες εικόνες.

Μαριονέτες, παραμύθια της συμφοράς και ιστορίες τρόμου και αγωνίας: πτώση στον επίγειο "παράδεισο"!

"Ο άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος και παντού είναι αλυσοδεμένος"
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Γαλλία 18ος αιώνας

" Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, όμως είμαι σκλάβος"
σύνθημα σε τοίχο των Εξαρχείων, 21ος αιώνας




" Η Υπόνοια είναι ένα hip-hop συγκρότημα από τη Χίο, που δημιουργήθηκε το 2003, από τον Flykid. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεπτείτε το www.yponoia.com "

Δυνατοί και γεμάτοι ευαισθησία στίχοι, με πολύ καλή μουσική επένδυση του είδους, από το μουσικό σχήμα του flykid, ο οποίος μας έχει δώσει και το αξιομνημόνευτο "τον κόσμο σας γκρεμίζω". Κι ένα εξαιρετικό animation για να εμπλουτίσει τα προηγούμενα με την παραστατικότητα και τους συμβολισμούς της εικόνας.
 Επιπλέον, και κάποιες σκέψεις μέσω αφηγήσεων από εμάς, με αφορμή το παραπάνω, άξιο προσοχής κατά την άποψή μας, αποτέλεσμα:

"ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥΝ ΒΑΣΙΛΙΑΣ..."

( τις παρακάτω εικόνες με τις συνοδευτικές λεζάντες και τα link του άρθρου επί του θέματος και του μουσικού βίντεο μας τα 'στειλε ένας αναγνώστης του μπλογκ. Το σχόλιο είναι από εμάς. )

Ο ΦΙΛΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΝΑ ΛΕΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΥ Η ΒΑΣΙΛΙΑ ΜΟΥ

 "ΘΑ'ΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥΝ ΒΑΣΙΛΙΑΣ..."

"ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ..."

 https://www.youtube.com/watch?v=XzG55LgFhfs

(...έλα όμως που η "γιαγιά" είναι κενή ουσιαστικού νοήματος που εξαργυρώνεται στην ανάλογη πράξη, αποστεωμένη, κλινικά νεκρή, δηλητηριασμένη από τα ίδια τα παιδιά και τα εγγόνια της που μετέφρασαν τα παραμύθια της όπως τα βόλευε. Κι ας μην το ξέρει ακόμη ή ας προσποιείται ότι δεν το ξέρει. Για το καλό της συνέχειας της αφήγησης των διόλου γεμάτων από αυθόρμητη κι ορμητική φρεσκάδα, στείρων ιστοριών της...)

Ώρα για λίγες "διαφημίσεις" στο ημίχρονο του Euro (βίντεο)

 23 Ιούνη, εν μέσω ποδοσφαιρικής "γιορτής": Όχι. Οι χιλιάδες κόσμου στο Παρίσι δεν έχουν βγει στους δρόμους να πανηγυρίσουν κάποια εθνική ποδοσφαιρική νίκη. Αντίθετα, θεωρούν πως οι εργαζόμενοι στη χώρα τους σέρνονται σε μια τεράστια εθνική ήττα. Κάτι που δεν το δέχονται.

Όχι. Αυτές  δεν είναι από τις εικόνες που συνήθως κατακλύζουν τις τηλεοράσεις με συγκρούσεις (πανηλίθιων και αποκτηνωμένων) χούλιγκανς με τα παιδιά εργατών και υπαλλήλων που βγάζουν το τίμιο αιματοβαμμένο ψωμί τους στη γαλλική αστυνομία, προστατεύοντας τους φιλήσυχους πολίτες από τους ταραξίες.

Ναι!  Τι και αν μας θεωρούν περισσότερο ληστές παρά σοσιαλιστές; Σηκωθείτε με συγκίνηση στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου!  Άλλωστε πάντα ο πατριωτισμός αποτελούσε το ιδανικό καταφύγιο των λωποδυτών και των δολοπλόκων.

O πρόεδρος Ολάντ ως υποδειγματικός φίλαθλος παρακολουθεί με αγωνία όλους τους αγώνες της εθνικής του ομάδας από τις εξέδρες των γηπέδων της Γαλλίας. Και ως αποφασισμένος πολιτικός δεν κάνει πίσω στις "μεταρρυθμίσεις" που πέφτουν σαν πέλεκυς πάνω στους εργαζόμενους και οι οποίες εδώ και πολύ καιρό έχουν  βγάλει τον κόσμο στους δρόμους της ψυχωμένης κι επίσης ανυποχώρητης διαμαρτυρίας και αντίστασης. Σε πολλές πόλεις κι όχι μόνο στην πρωτεύουσα...

Κι ενώ τα πρακτορεία στοιχημάτων γεμίζουν από τον καθημερινό πυρετό του τζόγου-αποκούμπι του φτωχού πλην τίμιου βιοπαλαιστή... κι ενώ τα κανάλια προσφέρουν απλόχερα το πλούσιο ποδοσφαιρικό θέαμα στους Ευρωπαίους φιλάθλους... ωστόσο κάποια άλλα λιγότερο σημαντικά γεγονότα για τη γαλλική και όχι μόνο κοινωνική πραγματικότητα βγαίνουν προς τα έξω με το σταγονόμετρο. Ή με τη συνοδεία των ανάλογων "αντικειμενικών" δημοσιογραφικών σχολίων που υπηρετούν τη σωστή ενημέρωση του κοινού. Ή απλώς αποκρύπτονται συστηματικά και προκλητικά. Ίσως γιατί κρίνεται, από αυτούς που διαχειρίζονται τη ροή της πληροφορίας, ότι δεν αφορούν το φίλαθλο, φιλοθεάμον και παθητικό κοινό του... ενωμένου ευρωπαϊκού μεσαίωνα.
 " ΠΡΩ-ΤΟ-ΦΑ-ΝΕΣ! Τι κρύβουν στη Γαλλία..." - Aυτά που κρύβουν και στην Ελλάδα...

Ας πάρουμε μια μικρή γεύση από αυτά, ζητώντας συγχρόνως συγγνώμη από όλους τους φιλάθλους για τη διατάραξη της ποδοσφαιρικής τους ευδαιμονίας. Κι ελπίζοντας να είναι καλά στην υγεία τους και (σύμφωνα με μια όλο και πιο προσφιλή φράση των καιρών) "να μην πάθουν κανένα εγκεφαλικό". Όχι επειδή είναι άνεργοι αυτοί ή τα παιδιά τους, όχι επειδή τα βγάζουν όλο και πιο δύσκολα πέρα, όχι επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην όλο και πιο παράλογη κι ανηλεή φορολογία, όχι επειδή κατάντησαν έρμαιο στις αυθαίρετες και κυνικές oρέξεις εργοδοτών, επενδυτών, "θεσμών" και "εθνοσωτήρων". Αλλά επειδή "δεν τους έκατσε το στοίχημα", γαμώ την τύχη...

Ώρα λοιπόν για λίγες "διαφημίσεις" κοινωνικού ενδιαφέροντος, ανάμεσα στα συναρπαστικά ντέρμπυ του Euro της φλεγόμενης Γαλλίας: 
 France: 20 officers injured as strikers and labour protesters unleash fury in Paris
Dozens arrested as France labour protest turns violent

"Στην Αμερική, είναι ο αθλητισμός που είναι το όπιο του λαού"
Russel Baker, Aμερικανός δημοσιογράφος
(όχι βέβαια ότι κι η Ευρώπη πάει πίσω...)

μπεεεε! πρρρτ!

η παραπάνω εικόνα πάρθηκε από εδώ

Brexit και δάκρυα...

Εxit: μια λέξη που αποκτάει ιδιαίτερο νόημα στη "νέα Ευρώπη" των τεχνοκρατών της Κομισιόν, των μη εκλεγμένων θεσμών, της ισοπέδωσης των δημοκρατικών διαδικασιών προς όφελος των χρηματοπιστωτικών παρασιτικών οργανισμών, της διάλυσης της αυτοδιάθεσης των λαών, των "καλών" και "κακών" παιδιών που χρήζουν "τιμωρίας"(="μέτρα" πρωτοφανών αντιεργατικών μεθοδεύσεων), της προκλητικής φτωχοποίησης ολόκληρων πληθυσμών χάρη της ευημερίας των αλγόριθμων της οικονομικής ασυναρτησίας και της "υψηλής πολιτικής" της μυστικότητας, της αδιαφάνειας, των "νομοθετημάτων" πίσω από ερμητικά σφραγισμένες θύρες, αλλά με τρομακτικές επιπτώσεις στην κοινωνική πραγματικότητα των ευρωπαϊκών λαών.

"Eurogroup", ο όρος που στοιχειώνει τις ζωές εκατομμυρίων "ευρω-ραγιάδων". Πρόκειται για αυτό δηλαδή που:
Δεν είναι εκλεγμένο θεσμικό όργανο.
Δεν διατηρεί επίσημα πρακτικά των συνευρέσεων-συνεδριάσεων των μελών του.
Δεν υπόκειται σε κανέναν "δημοκρατικό έλεγχο".
Εντούτοις αποφασίζει αυτά που αποφασίζει (εν μέσω πλήρους μυστικότητας) και φοράει μετά καπέλο στα κεφάλια των ευρω-κολίγων, υπογράφοντας διατάξεις και "νομοθετήματα" στα οποία ουδεμία σχεδόν ισχύ έχουν τα εθνικά-τοπικά κοινοβούλια.

Βrexit: το fuck you Εuropean Union, που στάλθηκε σαν γενναία ροχάλα στα σοβαροφανή μούτρα των χαρτογιακάδων ευρωπαλιάτσων και των μάνατζέρ τους που αποκαλούνται κυβερνήσεις (αλλά και "αντιπολίτευση" για τα μάτια των ψηφοφόρων) των ευρωπαϊκών "στάλαγκ".

Ιδιωτική ζώνη - La zona ( Οι "μέσα" και οι έξω")

(" Η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια " - Γκάντι )

Ιδιωτική ζώνη - La zona

Στην πόλη του Μεξικού οι γειτονιές της φτώχειας και της εξαθλίωσης καταλαμβάνουν μια τεράστια έκταση. Δίπλα ή και ανάμεσα σ’ αυτές φυτρώνουν συχνά νησίδες ευκατάστατων συνοικιών. Για να προστατευτούν από τη φτώχεια που τις περιβάλει και τις απειλεί, οι συνοικίες αυτές (με τις πολυτελείς μονοκατοικίες τους, τα πάρκα τους και τους μεγάλους δρόμους) προστατεύονται με τείχη, συρματοπλέγματα, κάμερες και οπλισμένους φύλακες. Η απόλυτη φτώχεια συνυπάρχει, δίπλα – δίπλα, με την προκλητική χλιδή. Η συνύπαρξη δεν είναι αρμονική. Υπάρχει μια αδιάκοπη ένταση, ένας άσβεστος φθόνος των φτωχών και ένας συνεχής φόβος των πλουσίων. Και ένα τυχαίο γεγονός, πχ. μια καταιγίδα, μπορεί να δώσει την ευκαιρία στον κόσμο της φτώχειας, να εισβάλει στον κόσμο του πλούτου.

Η ταινία “Ιδιωτική ζώνη” (“La zona”) του Ροντρίγο Πλα αφηγείται κάτι τέτοιο. Τρία παιδιά βρίσκουν την ευκαιρία να εισβάλουν στην πλούσια συνοικία για να κλέψουν. Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά. Οι πλούσιοι είναι οπλισμένοι και… έχουν συνεχώς τον νόμο στα χέρια τους.

Μια εφιαλτική αφήγηση για το παρόν και το μέλλον των σύγχρονων πόλεων, όπου οπλισμένες συμμορίες πλουσίων αφανίζουν ό,τι και όποιον απειλεί την άνεσή τους.

(Για να δουμε την ταινια:

Η μοναξιά μας μέσα σε όλη τη βαβούρα και τις κραυγές του κόσμου

H μοναξιά μας τριγυρνάει μέσα στο μπετόν που συνθέτει τη δομική εικόνα και τη νοητική υπόσταση της μεγαλούπολης, σύμβολο των σύγχρονων καιρών του παγκόσμιου ελέγχου των μαζών.  Προσπαθεί να μην ακολουθεί συνηθισμένες διαδρομές, συνήθειες και αυτοματισμούς μιας καθημερινότητας που θυμίζει το νεκροζώντανο, συμφωνημένο κυκλικό, εσώκλειστο περίπατο των φυλακισμένων μέσα στις τούρκικες φυλακές του "Εξπρές του Μεσονυχτίου". Γιατί η μοναξιά μας, το πιο αυθεντικό και χειροπιαστό από τα έτσι κι αλλιώς λιγοστά υπάρχοντά μας, νιώθει φυλακισμένη από τότε που άρχισε να προσπαθεί να κατανοήσει τον εαυτό της μέσα στις συνθήκες εγκλεισμού του. Στα ιδρύματα του "πολιτισμένου κόσμου".

Η μοναξιά μας τυχαίνει να παρευρίσκεται και σε παρέες ή μαζώξεις μετά από κάποιες πορείες στο κέντρο της πόλης, που συχνά της θυμίζουν τον παραπάνω κυκλικό περίπατο. Συντροφιές που εκπέμπουν σε αριστερές συχνότητες και με υποτιθέμενο αγωνιστικό προσανατολισμό σε αυτούς τους υποδουλωμένους καιρούς από πληθώρα αφεντάδων, υλικών και διανοητικών. Εκεί  όπου η μοναξιά μας αναγνωρίζει και κάποιους ως φιλικά της πρόσωπα, κι ας μην έχει και πολύ στενές σχέσεις μαζί τους, ή έστω κάποια άτομα με τα οποία θεωρεί πως έχει κάτι να πει. Κι ας μη συμφωνεί συχνά μαζί τους, αυτό άλλωστε ποτέ δεν την ενοχλούσε, το αντίθετο: της έδινε ενδιαφέρουσες υποσχέσεις αλληλεπίδρασης.
 Ώσπου ακούει τα φιλικά αυτά πρόσωπα και τους γνωστούς και φίλους τους να αναφέρουν πάνω σε μια κρίση αυτοκριτικής, ότι "φταίνε και αυτοί που ο κόσμος είναι επιφυλακτικός έως και αποστασιοποιημένος απ'όλους" -εννοώντας πολιτικούς φορείς και συνδικάτα- παρά τους πολύ χαλεπούς καιρούς για τους εργαζόμενους και κοινωνικά μη προνομιούχους. Προβάλλοντας την αιτιολόγηση ότι και αυτοί, ως πρώην ή νυν εκπρόσωποι του συνδικαλιστικού κινήματος ή έστω ενεργά άτομα του γενικότερου κινήματος "ανατροπής" του παλαιού και κατεστημένου, "δεν είπαν στον κόσμο όλη την αλήθεια". Και τότε η μοναξιά μας νιώθει να γίνεται η αλήθεια που για κάποιους ωφελιμιστικούς ή συντεχνιακούς ή εκ του πονηρού λόγους δεν ειπώθηκε ποτέ ολόκληρη ή ακόμη και η μισή και γλιστράει από την αγανάκτηση το ποτήρι με το "κρασί της παρέας" από το χέρι της, γιατί δεν θέλει πια να λένε γι'αυτήν ότι "ήπιαν κι ένα κρασί μαζί της". Και γίνεται στριφνή, γκρινιάρα, δυσάρεστη με τους έστω και χαλαρά φίλους της και τους φίλους τους και σηκώνεται να φύγει και να τραβήξει το δρόμο της, καθώς αυτοί την κοιτούν ως κάτι σαν απροσάρμοστο φρικιό και αποφασίζει να ψάξει γι'αυτή την αλήθεια που η δυναμική της φοβίζει τόσο τον μαζάνθρωπο όσο και τους ποιμένες του. Αυτή την "πρωτόγονη", ανόθευτη αλήθεια που απλοποιεί τα πράγματα, που μιλάει τη γλώσσα των αναγκών της καρδιάς και του σώματος, που διαλύει εις τα εξ ων συνετέθη κάθε απάτη και χυδαιότητα η οποία επιθυμεί να παγιωθεί ως κανονικότητα. Και θυμάται και κάποια λόγια του Όργουελ: "σε εποχές παγκόσμιας εξαπάτησης το να λες την αλήθεια είναι επαναστατική πράξη".

Η μοναξιά μας καθώς περπατάει στο δρόμο σκοντάφτει πάνω σε παρέες πιτσιρικάδων, που βρίζονται άσχημα και χωρίς ουσιαστικό λόγο, που μιλάνε ο ένας πάνω στα λόγια του άλλου λέγοντας τα ίδια ο ένας με τον άλλο. Και απειλώντας να ξυλοφορτώσει ο πιο "ετοιμόλογος" ή γεροδεμένος τον λιγότερο τσαούση ή τσαούσα στις blockbuster ατάκες ή τον/την σε πιο μειονεκτική θέση από άποψη κορμοστασιάς ή μυών. Και τότε η μοναξιά μας θυμάται κάποια λόγια του Bertrand Russel:

Mείνε στην Ευρώπη...με κάθε μέσο!

Η Αγγλίδα πολιτικός Τζο Κοξ (με προϋπηρεσία και στο 'Ιδρυμα του πανταχού παρόντα και εισχωρήσαντα υπερδισεκατομμυριούχου και πλανητικού φιλάνθρωπου Μπιλ Γκέητς), υπέρμαχος της παραμονής της χώρας της στον αντιδραστικό μηχανισμό της διεθνούς ελίτ ο οποίος αποκαλείται Ε.Ε., έπεσε νεκρή λίγες ημέρες πριν το δημοψήφισμα. Αυτό που έρχεται και που όλες οι δημοσκοπήσεις έδιναν ως τότε σαφές και καθαρό προβάδισμα στο Brexit, ιδιαίτερα ανησυχητικό για τη σταθερότητα του σαθρού ευρωοικοδομηματος! Kαι μάλιστα ο δολοφόνος της έδωσε και το στίγμα του φωνάζοντας ένα σύνθημα που βολεύει αφάνταστα τη σύνδεση με δυνάμεις οι οποίες επιθυμούν "με κάθε τίμημα" την έξοδο της παραπαίουσας από τις πολιτικές λιτότητας Βρετανίας από την  τραπεζομαφιόζικη γραφειοκρατική και εχθρική προς την αυτοδιάθεση των ευρωπαϊκών λαών αγκαλιά της Ε.Ε. Ω! πόσο τυχαίο και διόλου συνωμοτικό γεγονός, όσον αφορά τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών και σκιωδών διευθυντηρίων του πλανητικού ολοκληρωτισμού. Κι όσον αφορά τη συγκεκριμένη κρίσιμη χρονική συγκυρία που συνέβη η δολοφονία αυτή. Μιας μητέρας που τα παιδιά της θα μεγαλώσουν ορφανά, προκαλώντας συγκίνηση στην κοινή γνώμη. Και μιας νέας πολιτικού που υπερασπιζόταν την...Ε.Ε.!
Νομίζουμε πως το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο Δολοφονήστε επειγόντως το BREXIT!, του Παναγιώτη Μαυροειδή, είναι χαρακτηριστικό και χρήσιμο σε σχέση με τις παραπάνω αναφορές:

"Λένε πως «σύμφωνα με πληροφορίες» ο δράστης πριν υψώσει το δολοφονικό του χέρι, φώναξε «Πρώτα η Βρετανία». Ο συνειρμός είναι κάτι παραπάνω από φανερός: Οι οπαδοί του BREXIT αν δεν έχουν άμεση εμπλοκή, σίγουρα διαμορφώνουν το έδαφος για ανάπτυξη δολοφονική βίας.
Επίσης, τονίζεται με έμφαση πως η αδικοχαμένη βουλευτίνα, στην παρθενική της ομιλία μετά την εκλογή της στη Βουλή, είχε μιλήσει σθεναρά υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων.
Εδώ ο συνειρμός είναι πιο έμμεσος: Οι οπαδοί του ΒΡΕΧΙΤ, στοχεύουν ακριβώς αυτούς που δίνουν μια ηρωική μάχη με κίνδυνο της ζωής τους, για τους ευγενέστερους σκοπούς. Φυσικά η Jo Cox δε μπορεί να μας πει αν δέχεται αυτή τη χυδαία ένταξη των προσπαθειών της στην πτέρυγα του REMAIN EU.
H εφημερίδα Guardian δεν κρατάει τα προσχήματα και βιάζεται να μπει στο ψητό: «Ραγδαία αλλαγή του κλίματος για το δημοψήφισμα», αναγγέλλει περίοπτα στην ηλεκτρονική της έκδοση μιλώντας για ανακοπή του ρεύματος του BREXIT. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, πάντα σύμφωνα με την εφημερίδα,  η αποχώρηση από την ΕΕ έχει προβάδισμα με ποσοστό 48% έναντι 43% που επιθυμούν την παραμονή. Σίγουρα ωστόσο το αποτέλεσμα αυτό δίνει άλλη εικόνα από αυτή της προηγούμενης βδομάδας όπου σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Ipsos το BREXIT είχε άνοδο κατά 10% με ισοδύναμη υποχώρηση του στρατοπέδου της παραμονής.
Μην ξεχνιόμαστε: όλα αυτά συζητούνται μία μόλις βδομάδα πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης και ενώ τα πολυβόλα της κινδυνολογίας στην περίπτωση του BREXIT βρυχώνται ακατάπαυστα."

Το ίδιο χρήσιμη θεωρούμε την παράθεση και του παρακάτω άρθρου του ΥΠΝΟΒΑΤΗ: ΑΠΟ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΕΝΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ ..., ένα ιδιαίτερα σκληρό κείμενο (άραγε πόσο άδικα; ή έστω δίχως υπαρκτή βάση..;) για την εγχώρια λαϊκή "ωραία κοιμωμένη" της "αναπτυξιακής" δουλεμπορικής γαλέρας  με "αριστερή" εδώ και καιρό σφραγίδα... Η οποία "λαϊκή συσσωρευμένη οργή" φορολογείται αδυσώπητα, υποαπασχολείται σε "ευέλικτα" εργασιακά μοντέλα σύγχρονης δουλείας, αγνοεί πλέον τη σημασία των όρων κοινωνική πρόνοια και δωρεάν (η λέξη που κατάντησε γραφικότητα!!) πρόσβαση στα αναγκαία δημόσια αγαθά. Και τηρεί σιγή ασυρμάτου, περιμένοντας ως από τα πάνω σωτήρα τον κατάλληλο ηγέτη (προερχόμενο πάντα από τους αντιπροσώπους των αστικών κυρίαρχων τομέων ή τους μιμητές τους που θα αυτοπροσδιοριστούν ως "επαναστάτες") ή την κομματική πρωτοπορία που θα της δείξει το δρόμο της...φωτιάς! - Η νεοελληνική τραγωδία που παίζεται πια στη "Ζώνη του Λυκόφωτος"
(Θυμήσου κι από εμάς: Η Γαλλία ξαγρυπνά σε φλεγόμενους δρόμους την ώρα που η Ελλάδα ροχαλίζει σαν άστεγος στους δρόμους και  Η θετική σκέψη των πολλών δεν φτάνει μπροστά στη διεστραμμένη σκέψη των ολίγων)

{ 23 Ιουνίου 2016: οι βρετανοί εγκαταλείπουν πρώτοι το νεοφιλελευθεροφασιστικό "ευρωπαϊκό" σαπιοκάραβο που βουλιάζει.
Άντε να τελειώνουμε σιγά σιγά με την "Ευρώπη" των ανοργασμικών αρσενικοθήλυκων χαρτογιακάδων και γραφειοκρατίσκων, των "στελεχών", των μάνατζερς και των διαφόρων τριτοκοσμικών σφουγγοκωλαρίων τους στην Ελλάδα και αλλού.