Κράτα την ευλογία σου για τους οπαδούς και τους πραγματικούς εντολοδότες σου πάτερ Φραγκίσκο!

Παραθέτουμε το παρακάτω άρθρο ξεκαθαρίζοντας ότι δεν το κάνουμε από την αγωνία μας, ας πούμε, για την συνέχεια της παρουσίας της Ορθοδοξίας στην πολύπαθη Συρία ή τις όντως φιλελληνικές θέσεις του πατέρα Άσσαντ. Την Συρία με τον απίστευτα ψυχωμένο στρατό ενάντια στους αρχικά "εξεγερμένους απελευθερωτές"-Το αληθινό κτηνώδες πρόσωπο των αντικαθεστωτικών "ανταρτών" που θα "απελευθέρωναν" το συριακό λαό! και στη συνέχεια και κατά (δεύτερο μέτωπο μετά αυτό της Al Nusra, δηλ. της συριακής "αντιπολίτευσης") των κατασκευασμένων σε μυστικά στρατόπεδα της CIA και υποστηριζόμενων από τα αραβικά πετροδολάρια και την Τουρκία αποβρασμάτων του ISIS, που ουδεμία σχέση έχουν με τη θρησκεία του Ισλάμ, όπως πλέον καταγγέλουν όλοι οι σοβαροί θρησκευτικοί ηγέτες του σύγχρονου ισλαμισμού. Η άποψή μας για το ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην λυσσαλέα εξόντωση του αρχαίου ελληνικού στοχασμού και την καταστροφή των μνημείων της διαχρονικά απαράμιλλης τέχνης του έχει διατυπωθεί αρκετές φορές (Ο "πολιτισμός" της φορμόλης του μεγάλου νεκροθάλαμου και των "ιερών" του σκηνωμάτων...και  Γιατί απορρίπτουμε τον Χριστιανισμό (και τα "αδελφάκια του"). Και γενικά έχουμε εκφράσει την άποψή μας για το πόσο οι κατασκευασμένοι θεοί έγιναν ο πυροκροτητής που τίναξε κι εξακολουθεί να τινάζει στον αέρα κάθε δυνατότητα του ανθρώπινου είδους για πνευματική και υλική χειραφέτηση, για ανεξαρτησία της αντίληψης, για πέρασμα σε ανώτερα στάδια εξέλιξης. Ανάμεσα στους "λέοντες και αμνούς" των θρησκειών Διαχρονικά αποτέλεσαν ένα υπερπολύτιμο εργαλείο δυνάστευσης και διαίρεσης του ανθρώπινου είδους από τους "ποιμένες" του και τους επιστάτες του: τόσο η θρησκεία όσο και η άρνηση του ανθρώπου να αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες, ώστε ο κόσμος να μεταμορφωθεί σ'ένα μέρος που ευνοεί την επιβίωση και την πραγματική ευημερία των ανθρώπινων όντων, κι ώστε να αφήσουν πίσω μ'ένα απαραίτητο κβαντικό άλμα συνείδησης όλες τις τεχνητές διαφορές τους.
Ας πάμε τώρα στην πρόσφατη επίσκεψη του Ιησουίτη πάπα στη Λέσβο (ο πρώτος πάπας που προέρχεται από το διαβόητο τάγμα των πρωτοστατών της μισητής Ιεράς Εξέτασης Ιησουιτών, ένας όρος που όχι τυχαία έχει καταστεί και συνώνυμος της υψηλής δολοπλοκίας), για να τονίσουμε ότι μας αφήνει μια κωμική διάθεση ανάμεικτη με συγκρατημένη οργή, γιατί δεν θέλουμε να χάνουμε εύκολα την πολύτιμη ψυχραιμία μας.

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Σαν δούλος!

"Είναι απίστευτο το πώς, μόλις ο άνθρωπος γίνει υπήκοος, ταχέως ξεχνά τόσο ολοκληρωτικά την προηγούμενη ελευθερία του, ώστε πολύ δύσκολα ξεσηκώνεται για να την ξαναποκτήσει, υπακούοντας τόσο εύκολα και με τόση προθυμία στα λεγόμενα του ενός ηγέτη, κι έτσι παρατηρούμε μια κατάσταση όπου αυτός ο άνθρωπος δεν έχει χάσει τόσο την ελευθερία του όσο έχει κερδίσει την σκλαβιά του."
Étienne de la Boétie (1530-1563): Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

Εδώ είναι "το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών", το ανίερο.
Εδώ, στον κόσμο της original τρομοκρατίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ΝΑΤΟ, της πρωτοφανούς μετανάστευσης πληθυσμών ως γεωπολιτικά εργαλεία στον τεράστιο πόλεμο των φατριών της υπερεθνικής ελίτ  κατά όλων των υπόλοιπων, του διαρκώς μεταφερόμενου πλούτου στους πλούσιους που γίνονται σκανδαλωδώς πλουσιότεροι από τους φτωχούς που μετατρέπονται σκανδαλωδώς σε σύγχρονους δουλοπάροικους, του πολυεθνικού εταιρικού ολοκληρωτισμού, των δηλητηριασμένων τροφίμων και δηλητηριασμένων ουρανών, της φιμωμένης και διαστρεβλωμένης πληροφορίας, των ζηλωτών-τρομοκρατών που στοχεύουν απλούς ανθρώπους σε τυφλά χτυπήματα και όχι τραπεζίτες-μάνατζερ-πολιτικούς-γαλαζοαίματους κτλ, με κρατικά αντίμετρα την κλιμάκωση της απεμπόλησης κάθε υποψίας ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Ωστόσο κάποιοι δεν λένε να αποδεχτούν το "πεπρωμένο" και τολμούν να διαμαρτύρονται.
Είναι με τα καλά τους;

"Zώντας σαν αποστάτες" (από τον κόσμο τους)

It's our time to make a move
It's our time to make amends
It's our time to break the rules
Let's begin...

" Είναι η δικιά μας ώρα να κάνουμε την κίνησή μας
  Είναι η δικιά μας ώρα να συμφιλιωθούμε και να τα βρούμε μεταξύ μας
  Έφτασε η δικιά μας στιγμή να σπάσουμε τους κανόνες τους
  Ας ξεκινήσουμε..."

(αν θες να πετάξεις, ύφανε πρώτα τα φτερά σου και μετά ξεδίπλωσέ τα...)

Ξέσκισμα! 
Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της άρνησης ψυχαγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής και αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Όχι άλλο...

VIVA LA VIRTUALUTION!

Έλα μωρό μου να κάνουμε μια ομάδα! Το φάτσαμπουκ και το τσίουτερ είναι τα νέα πεδία μάχης και αντιπαράθεσης, είναι τα ψηφιακά "μαρμαρένια αλώνια" όπου σαν σύγχρονοι εικονικοί Ακρίτες, ωσάν δικτυακές μετεμψυχώσεις του Βασίλειου Διγενή, θα συντρίψουμε τις δυνάμεις του σκότους και του αργού θανατικού που φέρνουν στην ανθρωπότητα ολάκερη!

Έλα να στήσουμε το μεταμοντέρνο αντάρτικό μας! Έλα να θάψουμε κάτω από τόνους λάσπης και συκοφαντίας τις άλλες ομάδες που κινούνται μέσα στα ψηφιακά πεδία μαχών! Και το ξεκατίνιασμα ίσως αποτελεί μια μορφή αγώνα για κυριαρχία μέσα στη σύγχρονη ζούγκλα, χώρια που ανακουφίζει τις πιο αντιπροσωπευτικές ίσως και καταπιεσμένες πτυχές του σύγχρονου ανθρώπινου ζώου.
 Εμείς, λοιπόν,  θα πούμε την τελευταία λέξη, το πιο πετυχημένο σύνθημα που θα επιφέρει ομοβροντία από "like". Η πιο cool ατάκα, η πιο εύστοχη κι επώδυνη, μας ανήκει!

Τι κι αν έχουμε απολέσει την πραγματική ζωή μας και τους πιο ζωτικούς "χυμούς της;". Τι κι αν μας εκφυλίζουν ακόμη και τη σκέψη και  διάθεση για συνεννόηση και αντίσταση έξω στους δρόμους της ησυχίας νεκροταφείου που καλύπτει κάθε σπίθα αυθεντικής έμπνευσης, φωνής και κίνησης, τι κι αν μας θέλουν στην ουσία άνευρους, τρομοκρατημένους, ψυχολογικά ασταθείς, φιμωμένους και κατακερματισμένους μέσα στα πολύτιμα ιδεολογικά μαντριά μας ή στη ραστώνη της πιο αυτοκτονικής απάθειας...
 Don't worry! OK? μας έχουν λυτούς κι ελεύθερους (ακόμη) μέσα στην πλατφόρμα εκτόνωσης που μας πρέπει!

Και πού και πού, συνμαλάκα μου, έχουμε και την ευκαιρία (με τη σύμφωνη γνώμη και των Αρχών) για καμιά ευπρόβλεπτη στην εξέλιξή της εργατοπατερική-επαναστατική βολτίτσα στο κέντρο της πόλης, για να τραβήξουμε και τις κατάλληλες φωτο και με καμιά μολότωφ που βροντάει μπροστά στις μπότες αρματωμένων μπασκινόπουλων, έτσι για την τιμή των όπλων που παραδώσαμε από καιρό, έτσι για να μην έχουμε και παράπονο περί υπεβολικής τάξης και ασφάλειας που τα ισοπέδωσε όλα. Και την ίδια στιγμή, καθώς ο διαδικτυακός χρόνος μεταφράζεται τόσο σε εντυπωσιασμό όσο και σε χρήμα, θα κάνουμε upload αυτών που τραβήξαμε με τα on line κινητά μας, στις ψηφιακές μας "παντιέρες"...

Ντου!, λοιπόν, και θυμήσου: 
VIVA LA VIRTUALUTION!

Σκίτσο του σπουδαίου Pawel Kuczynski

" ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ "

ΠΕΙΡΑΜΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Είναι μια μεγάλη αλήθεια ότι ο κόσμος αποτελείται από τα πράγματα που παρατηρούμε ότι αποτελείται.
Αλλάζεις αυτά που παρατηρείς, αλλάζουν τα περιεχόμενα, αλλάζει ο κόσμος. (Αλλάζεις κι εσύ). Στον κόσμο συμβαίνει αυτό που παρατηρείς ότι συμβαίνει.
Και για κάποιον παράξενο λόγο (χμ…), υπάρχουν πάντα κάποιοι που σε βάζουν να παρατηρήσεις κάτι που συμβαίνει, για να παρατηρείς τον κόσμο στον οποίο συμβαίνει αυτό, και τα άλλα που σχετίζονται με αυτό, έτσι ώστε να παρατηρείς τον κόσμο που αυτοί θέλουν να παρατηρείς και όχι όλον τον υπόλοιπο (ή τους υπόλοιπους).
Ο κόσμος, άλλωστε, είναι κάτι πάρα πολύ μεγαλύτερο από την παρατήρησή μας ή τις αναμνήσεις των παρατηρήσεών μας, ή την ιστορία των συμβάντων του κόσμου που κάποιοι μας έβαλαν –ή μας έμαθαν– να παρατηρούμε.
Όπως κι αν έχει, στο κάτω-κάτω, παρατηρούμε αυτό που φαίνεται. Και, τις περισσότερες φορές, αυτό που φαίνεται είναι αυτό που μας δείχνουν.
Μας μαθαίνουν λίγα. Μας δείχνουν λίγα. Παρατηρούμε λίγα.
Ο κόσμος είναι ένα πολύ μικρό μέρος. (Καταλαβαίνουμε λίγα. Φανταζόμαστε λίγα. Κάνουμε λίγα). Εμείς οι ίδιοι είμαστε λίγοι και μικροί, εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Ο κόσμος είσαι εσύ. Γι’ αυτό είναι τόσο απογοητευτικός! Ο κόσμος είναι ο εαυτός σου. Και απογοητεύεσαι από τον κόσμο, τελικά, επειδή απογοητεύεσαι (κρυφά) από τον εαυτό σου.
Και ο εαυτός σου δεν είναι στ’ αλήθεια δικός σου. Είναι ίδιος με τον εαυτό όλων των άλλων εδώ γύρω. Μα, πώς γίνεται αυτό;; …Ναι, πώς να γίνεται άραγε;;…

Ίσως να το έχετε ξανακούσει, ότι αυτήν την εποχή στην Ελλάδα, με την Κρίση που περνάμε και με όλα τα άλλα, έχουμε γίνει ένα Πείραμα. Ναι, αυτό είναι φανερό…μάλλον. Αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχουμε καταλάβει ποιο είναι το Πείραμα...
Έχουμε γίνει, μεταξύ πολλών άλλων πειραμάτων, (πρόκειται, βλέπετε, για πολυεπίπεδο πείραμα), ένα Πείραμα Παρατήρησης. Κάποιοι μας παρατηρούν.
Μας παρατηρούν και καταλαβαίνουν έτσι πράγματα για τον κόσμο, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε, επειδή δεν μπορούμε να μάς παρατηρήσουμε, δηλαδή, δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, παρά μόνο παρατηρούμε αυτά που μας δείχνουν για τον εαυτό μας…

Εντάξει. ….
Ας κάνουμε, εδώ, μαζί, ένα Πείραμα Παρατήρησης.
Αφήστε με, για παράδειγμα, να σας δείξω τι παρατηρώ εγώ σήμερα, στην πολύ παράξενη κατάσταση που έχουμε περιέλθει εδώ στην τοπική μας πραγματικότητα.

Ενάντια στο τέρας της "Μηχανής"

Η "Μηχανή!" Πολυπλόκαμη, μεταλλική και παγωμένη, παρεισφρήσασα σε κάθε σάλεμα της ανθρώπινης υπόστασης, παγώνοντας οποιαδήποτε προοπτική αυτογνωσίας κι αυτο-επίγνωσης. Και αμείλικτη στο τίμημα που καλείσαι να πληρώσεις άπαξ κι εμπλέκεσαι στα γρανάζια-και πώς να μην εμπλακείς από τη στιγμή που γεννιέσαι και σε υποδέχεται μια σειρά από κωδικούς "ενσωμάτωσης" στα τεφτέρια και τις καταχωρήσεις της γήινης λογιστικής ψευδαίσθησης που αποκαλείται ως "θαύμα της ζωής"; Μέσα σε συνθήκες που μόνο θαύμα δεν θυμίζουν, πιότερο ομοιάζουν με κλουβιά ζωολογικού κήπου για δίποδα ζωντανά και ρωμαϊκές αρένες αρρωστημένης διασκέδασης των "πατρίκιων" μέσα σε έναν κόσμο πληβείων και συγχρόνως μονομάχων. Μέσα στην ατέρμονα ενεργοβόρα κίνηση των γραναζιών της-πόσοι δύνανται πραγματικά να της ξεφύγουν και πόση ενέργεια απαιτείται για την καθημερινή αποστασιοποίηση; Γινόμενοι όλοι μας σχεδόν, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε γιατί αυτό δεν βολεύει τα πολυπρόσωπα "εγώ" μας, κομμάτι της ίδιας της Μηχανής...
Της ανθρωποβόρας αυτής κατασκευής, που μεταλάσσεται από αιώνα σε αιώνα, υιοθετώντας νέες μορφές. Αλλά αναλλοίωτης βασικά στην ουσία του πυρήνα της (ποιοι στο διάβολο εμπνεύστηκαν πρωτογενώς την ιδέα και το σχεδιασμό της;)...

Γρανάζια...γρανάζια μέσα σε γρανάζια μέσα σε γρανάζια...