Tο να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά...

"Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα επομένως είναι λάθος να μιλάμε για ρίζες"
Ποιος το είχε γράψει; πού το είχα διαβάσει; Τι σημασία έχει πια αυτό μπροστά στη μεγαλειώδη απλότητα αυτής της αλήθειας!

Χωρίς ίχνος ταπεινότητας και χωρίς τους υπολογισμούς και τους συμβιβασμούς της δειλίας, μας είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να συμβιβαστούμε με τη δική τους άποψη για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος.

Γεμάτος από καταφύγια για να κλειδώνονται μέσα οι άνθρωποι και να προστατεύονται από τη μεγαλοσύνη και αρμονία του Χάους που ανατρέπει, αναδημιουργεί και αναμορφοποιεί κάθε παγιωμένη τάξη, κάθε κλειστό ή κλειστοφοβικό σύστημα. "Καταφύγια" που οι κλειδοκράτορές τους (και κατασκευαστές τους από τόσους πολλούς αιώνες όση και η παρουσία του ανθρώπου σ'ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο γήινο περιβάλλον) φροντίζουν να τους δίνουν ονόματα που ακόμη και το υποσυνείδητο καθηλώνουν και καταλαμβάνουν σαν νοητικοί ιοί:

Εκκλησία - Τζαμί - Συναγωγή- Στοά- Εταιρεία (Μυστική και μη)- Σχολή-  Αγορά ή "Αγορές" (τόσο ως υλική όσο και ως πνευματική συνθήκη) - Όμιλος (χρηματοπιστωτικός, πολυεθνικός, αθλητικός)- Κόμμα (που ελάχιστα δαφέρει σε συγκινησιακό, ιεραρχικό και ψυχαναγκαστικό επίπεδο από την κάθε είδους και απόχρωση θρησκευτική εκκλησία)- Ιδεολογία (μια φυλακή για το μυαλό, μια ακαμψία για την αντίληψη, ένας ραντισμένος με κίβδηλο καθήκον δυνητικός λάκκος για το σαρκίο)- Κέρδος (και ως θεμέλιου δοκού της οικονομίας και της φιλοσοφίας της και ως ευρύτερη στάση ζωής, ακόμη και των μη εχόντων) - Επιστήμη (στο βωμό του προηγούμενου και στρατολογημένη από συνωμότες παραχαράκτες της απελευθέρωσης που φέρνει η αληθινή Γνώση)- "Αποστολή" (όποιος κόβεται περί τούτου και μεταχειρίζεται κάθε "αναγκαίο μέσο" για να σώσει τον κόσμο σύμφωνα με το δικό του σχέδιο, αποτελεί το πιο σίγουρο σημάδι ακαταλληλότητας του σχεδίου του)- Στρατός (οπαδοί κάθε είδους, επαγγελματίες οπλίτες ή "επαγγελματίες επαναστάτες", εκπαιδευμένοι χαφιέδες, εργάτες υπό την επήρεια εργατοπατέρων)...

Ο πυρετός και τα εξανθήματα είναι η υγιής αντίδραση του οργανισμού, κατά κάποιο τρόπο η αντίστασή του στην εξάπλωση της αρρώστιας που διαποτίζει τα κύτταρά του και πλήττει τις λειτουργίες του. Η επιληψία είναι η επιθυμία για συγχρονισμό κι ομοιομορφία κάποιων εγκεφαλικών νευρώνων, ώστε να "συμμαζέψουν" το χαοτικό σύστημα που αποτελεί τη φύση του εγκεφάλου κι έτσι το άτομο πέφτει σε επιληπτική κρίση.
Αυτός είναι ο "πολιτισμός" και τα κυρίαρχα κελεύσματά του, ακόμη και τα δήθεν πιο "προοδευτικά" και "φιλάνθρωπα" για να καμουφλάρονται οι κρυφές ατζέντες που οδηγούν στον απόλυτο έλεγχο, στην ολοκληρωτική ομοιομορφία, στην "αναπόφευκτη σύγκρουση των επιμέρους πολιτισμών και φιλοσοφιών ζωής": μια συλλογική επιληψία, ένα καρκίνωμα που διαβρώνει το συλλογικό οργανισμό, μια βαριά ψυχική νεύρωση για "ασφάλεια" κατά του τζιχαντιστικού μπαμπούλα και σε βάρος της πραγματικής ελευθερίας έκφρασης και κινήσεων, μια οικονομική παράκρουση δολοφονικού κοπανιστού λογιστικού και ψηφιακού αέρα που βαφτίστηκε παγκόσμιο χρέος...

Δεν χρωστάμε πουθενά και σε κανέναν.
Δεν είμαστε εθελοντές στα σχέδια καμιάς ΜΚΟ με υψηλούς σπόνσορες στο "βάθος κήπος" (ή χαβούζα)..
Δεν είμαστε μετανάστες που πρέπει να "ταυτοποιηθούν" και να καταχωρηθούν σε καταλόγους και για να προωθηθούν στις νέες φάμπρικες της μεταμοντέρνας δουλείας;
Δεν είμαστε δεσμευμένοι από τους κώδικες, τις εμμονές, την τυπολατρεία και την ομερτά μπροστά στις αγκυλώσεις και τις παρακρούσεις, καμίας κοινότητας ή συλλογικότητας.
Δεν νιώθουμε ούτε γηγενείς, ούτε καουμπόιδες, ούτε καν Ινδιάνοι που άνοιξαν καζίνο στις αμερικανικές ερήμους για να κερδίσουν λίγη από την εύννοια του "πράσινου θεού" και να γίνουν όμοιοι με τους λευκούς κατακτητές.
Δεν αναζητούμε καμιά Εδέμ. Δεν πιστεύουμε σε παραδείσους τεχνητούς, προτιμούμε να τους δημιουργούμε οι ίδιοι, με τα δικά μας χρώματα και πινέλα. Εκεί όπου μας εμπνέει πιο πολύ, όσο μακριά ή κοντά κι αν είναι, κι ας ψάχνουν ο "φύλακας στο κατώφλι" (να δώσουμε και μια εσωτεριστική χροιά στο λόγο μας), οι συνοριοφύλακες και οι ιθύνοντες νόες του διαχρονικού "μεγάλου κόλπου" να βρουν πώς βγήκαμε και πού μπήκαμε και τι μη προβλέψιμο και μη αναμενόμενο εκ των προτέρων θα στήσουμε κάτω από την μύτη τους...
Δεν θέλουμε καμιά καλύτερη ζωή μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι έμποροι και οι γραμματείς και οι μάνατζερ, όλοι αυτοί με κύρος και ψυχοπάθεια, που ευτέλισαν κάθε έννοια ζωής και αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Δεν αποδεχόμαστε καμία κόλαση που δημιουργούν οι επίγειοι θεΐσκοι,οι οποίοι παίζουν τον κόσμο στα ζάρια (τους) και μετά νίπτουν τας χείρας. Αλλά αν μας πετάξουν μέσα στην κόλαση θα τους χαλάσουμε την απόλυτα προβλέψιμη πιάτσα τους, θα πουλήσουμε με τον τρόπο μας ακριβά το πάμφθηνο γι'αυτούς τομάρι μας, γιατί ξέρουμε πως, αν δεν είναι ήδη, σύντομα όλος ο κόσμος θα μετατραπεί σ'έναν κρανίου τόπο, μια κολασμένη παγκόσμια φυλακή, όπου πίσω από τα τείχη οι κρατούμενοι θα πλακώνονται και θα σφάζονται συχνά μεταξύ τους και οι διευθυντάδες από τις VIP θέσεις από απόσταση θα το διασκεδάζουν τρελά.

Δεν ανήκουμε ούτε καν στον σε σύγχυση εαυτό μας, αν δεν απαλλαγούμε πρώτα από τα πολλά παραπανίσια διανοητικά κιλά, αν δεν ξηλώσουμε όλα τα ράμματα από τα κορμιά και τις καρδιές μας και δεν τον αντικρίσουμε να λάμπει πρωτόγονος, γυμνός και απαλλαγμένος από όλα τα σύγχρονα πολιτισμικά, σκοταδιστικά και παραληρηματικά μέχρι θανάτου "φτιασίδια".

Όλη η γη είναι ένα καράβι σκλάβων υπό τις διαταγές καπετάνιων του παράλογου, του αφύσικου, του κτηνώδους, του εκ του πονηρού. Κι όταν οι σκλάβοι πληθύνουν και βαρύνουν το σκαρί, πετιούνται αλυσοδεμένοι στα αφρισμένα νερά. Κι αν βρεθεί κάποιος να τους προειδοποιήσει, τότε γεμάτοι οργή απευθύνονται στους δεσμοφύλακες για να τον "επαναφέρουν στα σύγκαλά του" ή τον κάνουν να σωπάσει οι ίδιοι.

Προτιμούμε να βολοδέρνουμε πάνω στις αυτοσχέδιες σανίδες μας μέσα στην ανασφάλεια και απεραντοσύνη των ωκεανών παρά να τους επιτρέψουμε να μας επιβιβάσουν στις γαλέρες τους.
Κι επιθυμούμε να πετάξουμε πάνω από αυτό το βούρκο που δεν θέλουμε να μας αναλογεί κανένα κομμάτι του...
 
"Το να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά μπορεί να είναι πέταγμα" ΡΟΜΠΕΡΤ Κ. ΧΩΛ

ανιχνευτής

Επίσης: Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου