Η ζωή μας είναι..

"Ψήφιζε και μη ερεύνα" Σύνθημα σε τοίχο.

Η ζωή μας είναι μια φορολογική δήλωση.
 Πόσα έχεις; Πού τα βρήκες; Μήπως είσαι έντιμος εργαζόμενος στο χρηματοπιστωτικών επιστατών τσιφλίκι μας που αποκαλείται αγορά εργασίας και τολμάς να κάνεις όνειρα για κουμπαράδες ή ξελάσπωμα από τις χειροπέδες ατέλευτων ανακυκλούμενων χρωστούμενων; Μήπως είσαι απατεωνάκος, τολμώντας να αντιγράφεις εμάς τους ευυπόληπτους μεγαλοαπατεώνες; Μήπως έχεις δικό σου οίκημα όπου τολμάς να κατοικείς, έχοντάς το χιλιοπληρωμένο και το κρύβεις τώρα που η κινούμενη άμμος στην οποία βουλιάξαμε την οικονομία ζητά να ταϊστεί με το τελευταίο σου καταφύγιο; Μην σε απασχολεί το γεγονός της ύπαρξης βιλών με γήπεδα τένις και πισίνες, σκαφών, πολυτελών εξοχικών και οχημάτων, oφ σορ εταιρειών και αδύνατων να εξηγηθούν με διαφανείς διαδικασίες καταθέσεων στην κατοχή μας. Εμείς είμαστε το φοροεισπραχικό κράτος και οι συνεργάτες-κουμπάροι του, που στα δύσκολα επιστρατεύουμε το alter ego μας του παρακράτος και των μπράβων επί πληρωμή. Κι  εσύ το φορολογούμενο έρμαιο των δικών μας νόμων. Που βέβαια δεν αφορούν εμάς.

Η ζωή μας είναι μια βαριανασαίνουσα αγωνία.

 Το μεροκάματο δεν φτάνει, αντίθετα με τα πάντα στην ώρα τους κερατιάτικα των χρεωστικών και των όλο και πιο ακριβοθώρητων "δημόσιων αγαθών" για τους κορβανάδες των πληβείων. Οι δουλειές μοιάζουν με μαγικές εικόνες που μέσα τους ψάχνεις να τις εντοπίσεις κι αν τα καταφέρεις μεταμορφώνονται σε πολύωρα καταναγκαστικά έργα, με βάρδιες ώστε να απορροφούν διαρκώς καινούργιους έγκλειστους στο Μεγάλο Ίδρυμα της Ανάπτυξης, ξερνώντας στα αζήτητα τους με συνοπτικές διαδικασίες στιμμένους μισθωτούς δουλοπάροικους. Και αμείβοντας με προσβολές, απειλές και χαρτζιλίκι παιδιών που λιποθυμούν από τον υποσιτισμό σε αυλές δημόσιων εκπαιδευτηρίων. Κι από πάνω να φοβάσαι μήπως σου πέσει και ο ουρανός στο κεφάλι, ανατιναγμένος και αυτός από επικίνδυνους τρομοκράτες σ'έναν πόλεμο όπου οι δύο πλευρές αναπτύσσουν αθέατες από την "κοινή γνώμη", στενές σχέσεις κηδεμόνων και βλασταριών. Και μήπως τα γεράκια του πολέμου "ρίξουν τον κύβο" και καταλήξουν στην "αναπόφευκτη απόφαση" ενός νέου ολοκληρωτικού πολέμου στον γεμάτο ανεπούλωτες πληγές πλανήτη. Εχθροί πάντα υπάρχουν ή δημιουργούνται και η παραπαίουσα οικονομία βρίσκει την ευκαιρία να κάνει restart, υποσχόμενη νέες ελπίδες μέσα από νέες στάχτες και ατέρμονο θρήνο.

Η ζωή μας είναι ένα έλειμμα ερωτήσεων. Και προσωπικής μελέτης κι έρευνας.
 Που θα έπρεπε να θέτουμε. Δραπετεύοντας από εξαρτημένα αντανακλαστικά και "δικαιώματα στην οχλαγωγία" και τη ροή ρευμάτων και τις διαβεβαιώσεις αρμοδίων, ειδικών και σωτήρων. Και φτύνοντας με περιφρόνηση ρητορείες κι ερμηνείες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την ευθικρισία ενός ανεξάρτητου ατόμου. Γυρεύοντας τις κατάλληλες, απελευθερωτικές απαντήσεις. Από τη στενοκεφαλιά και την ιδεοληψία κι από κάθε είδους αυθαιρεσίες, αληθινές συνωμοσίες, τυραννικά δεσμά και τυραννίσκους.

 Η ζωή μας είναι μια 
 άγευστη, άοσμη, άχρωμη, ανούσια, απαίδευτη, ασύμμετρη, ανιστόρητη, ασθμαίνουσα φοβίες και καταθλιπτικές επιδημίες, αλληλοσπαρασσόμενη, ασταθής και κλυδωνιζόμενη μονίμως
παράταση χρόνου. 
Δανεικού.
Από τις τράπεζες, τους εργοδότες, τους κοινωνικούς και πνευματικούς ταγούς, τους θρησκευτικούς και κοσμικούς τρομοκράτες. Μέχρι το αναπόφευκτο πρόωρο ή αργό μα βασανιστικό τέλος της.

Να τη χαιρόμαστε λοιπόν.

Αλλά αν αυτός ο κόσμος χρειάζεται και κατασκευάζει νέους ήρωες για να πλέξει τα καινούργια άλλοθι της πτώσης του ανθρώπου στην αυταπάτη και τη σύγχυση-γέννημα φαντασιόπληκτων σημασιών, δεν μας μένει παρά να γίνουμε οι αντι-ήρωές του. Χαλώντας τις κυρίαρχες αφηγήσεις και χαράσσοντας τη δική μας ρότα προς μια νέα γη πάνω στη γη.

Ο Ένοικος...