Ψάχνοντας τη..ζωή

Ο αναζητητής κοντοστάθηκε μπροστά στο πληκτρολόγιο για μια στιγμή. Είχε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο στα ταξίδια και στο διάβασμα όλων αυτών που τον ενδιέφεραν, σα να επιθυμούσε διακαώς να χαρτογραφήσει το Μεγάλο Λαβύρινθο και να φωτίσει κάθε σκοτεινή και παράξενη και ανεξήγητη γωνία και διαδρομή. Ανακαλύπτοντας τις εξόδους για "αλλού", που ήξερε ότι επιτελούσαν κι αμφίδρομο ρόλο: αποτελούσαν και εισόδους του Μυστηρίου στο δικό του κόσμο, που ήξερε ότι και αυτός ήταν στην ουσία ένα ανεξερεύνητο μέρος! Το οποίο έβριθε από μυστήρια και μυστικά που δεν αποκάλυπταν εύκολα τα μυστικά τους! Τι μπέρδεμα αλήθεια! Αλλά μήπως αυτό δεν είναι και το πιο γοητευτικό, παρά τους κινδύνους που εγκυμονεί; Να ακολουθήσεις τα βήματα που οδηγούν έξω από τις δημοφιλείς διαδρομές και συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς ή οδηγούς. Να τραβήξεις τα πέπλα, να κοιτάξεις κάτω από την επιφάνεια, να διαβάσεις σωστά τα σύμβολα και να ακολουθήσεις τη ροή τους μέσα στο χωρόχρονο. Και έξω από αυτόν. Αλλά..

Ο αναζητητής ένωθε πως κάτι του έλειπε, σαν κάτι να είχε ξεχάσει στην επίπονη, μοναχική και συχνά επώδυνη πορεία.
Γι'αυτό και στράφηκε στο πληκτρολόγιο, μη ικανοποιούμενος από όλες τις ερμηνείες και προσεγγίσεις που είχαν να του προσφέρουν όλοι οι συμβατικοί κι αντισυμβατικοί και ευφυείς άνθρωποι που γνώρισε στα ταξίδια του και οι σοφοί, οι παράξενοι, οι αγωνιστές, οι με το δικό τους μοναδικό τρόπο συνηθισμένοι και οι άγιοι άνθρωποι με τους οποίους συνδιαλεγόταν μέσα από αγαπημένες σελίδες. Μέσα από τη μόνη αθανασία που ένιωθε ότι υπάρχει για τα ανθρώπινα πλάσματα, όσες υπερβάσεις κι αν πέτυχαν στη ζωή τους, όσο εξελιγμένα και αν είχαν καταφέρει να γίνουν: το έργο, τα μηνύματα που άφησαν πίσω τους και οι αφηγήσεις που παρέδωσαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη σε αυτούς που θα έρχονταν.

Κι έτσι, αν και δεν είχε τις καλύτερες σχέσεις με το πληκτρολόγιο -πάντα το αντιμετώπιζε ως αναγκαίο κακό, ως εργαλείο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει χωρίς να το θεοποιήσει στην πορεία των αναζητήσεών του- εντούτοις πληκτρολόγησε τη φράση διστακτικά:
"τι είναι ζωή;"
Ήταν περίεργος να συλλέξει τις απαντήσεις της Αχανούς Βάσης Δεδομένων.

Μα και πάλι, πέρα από κάποιες ρήσεις και αποφθέγματα και γνωμικά που ήδη γνώριζε, πέρα από τίτλους τραγουδιών και ταινιών που περιείχαν τον όρο "ζωή" και έτσι θυμήθηκε και μια ιταλική ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι που του είχε αφήσει μια γλυκόπικρη αίσθηση και πέρα από ονόματα επώνυμων και διάσημων θηλυκών -από μοντέλα και ηθοποιούς έως "γυναίκες των γραμμάτων" με το όνομα "Ζωή"- δεν βρήκε κάτι να τον καλύπτει.

Ο αναζητητής σηκώθηκε από την καρέκλα με μια διάθεση που ακροβατούσε ανάμεσα στη δυσάρεστη αίσθηση του εξερευνητή που έχει ανακαλύψει πολλούς θησαυρούς αλλά έχει χάσει κάτι προσωπικό με την υποψία ανεκτίμητης αξίας. Και του ταξιδευτή που έχει ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη -και η αλήθεια είναι ότι είχε βρεθεί σε πολλά γεωγραφικά μήκη και πλάτη για να αφουγκραστεί τους παλμούς του κόσμου και να αδράξει τις διαφορετικές δονήσεις των ενοίκων του- αλλά ποτέ δεν μπορούσε να πει ότι δεν καιγόταν από τη λαχτάρα να βιώσει ακόμη πιο πολλά ερεθίσματα και να μάθει μυριάδες άλλα πράγματα.. Κι ας είχε ταξιδέψει τόσο όσο λίγοι άνθρωποι είχαν αρπάξει την ευκαιρία -ο αναζητητής δεν πίστευε στην τύχη παρά μόνο στις επλογές που δημιουργούν ευκαιρίες και προοπτικές- κι ας είχε διαβάσει βιβλιοθήκες ολόκληρες.

Γι'αυτό και τώρα ένιωθε κάπως εκνευριστικά αμήχανος. Αν κάποιος τον ρωτούσε τι σημαίνει ζωή, θα δυσκολευόταν έως και θα αδυνατούσε να δώσει μια καλή ή έστω και διπλωματική απάντηση για να καλύψει τη δυσκολία του. Άλλωστε ποτέ δεν του άρεσαν οι διπλωματικές απαντήσες, τις θεωρούσε χυδαιότητα που ταίριαζε σε ευτελείς και ανάξιους εμπιστοσύνης ανθρώπους, όπως οι επαγγελματίες πολιτικοί ή οι δικηγόροι. Αλλά και πάλι δεν θα μπορούσε να αποφύγει να απαντήσει ή μήπως αυτό θα ήταν απόδειξη διπλωματικής υπεκφυγής σε μια τόσο απλή ερώτηση; ή μήπως ήταν Η Ερώτηση; η πιο δύσκολη ν'απαντηθεί;
Καθώς όλοι ή έστω πολλοί με στοιχειώδη ευφυία και γνώσεις και εμπειρίες θα μπορούσαν να πουν κάποια πράγματα, ανάλογα και με την υποκειμενική "οπτική τους γωνία", για το "τι δεν είναι ζωή", αλλά στην ερώτηση "τι είναι τελικά ζωή..;"
Υπάρχει μια αντικειμενική απάντηση σε αυτό; Και ποιος ορίζει τι είναι αντικειμενικό όταν ο καθένας βιώνει την πραγματικότητα μέσα από το δικό του.."σπασμένο κομμάτι" του "καθρέφτη", που ποτέ δεν συγκολλείται γιατί ή είναι παρα πολλά τα κομματάκια ή κάποια απαραίτητα μέρη έχουν χαθεί σα να μη θέλουν να..βρεθούν!

Και τότε το χτύπημα του τηλεφώνου τον τράβηξε βίαια έξω από τον προσωπικό λαβύρινθο των σκέψεών του.
-Παρακαλώ;
-Έλα θείε! ακούστηκε η φωνή του 9χρονου ανηψιού του, που τόσο λάτρευε, σα να ταν δικό του παιδί.
-Τι κάνεις αγορίνα μου;
Ο αναζητητής ένιωσε τις αχτίδες από το ακουστικό να φωτίζουν το μοναχικό δωμάτιό του μαζί με αυτόν. Ο ίδιος είχε επιλέξει να μην κάνει οικογένεια, γιατί είχε αποφασίσει πως ήθελε όσο γινόταν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τις αναζητήσεις του κι εξάλλου ίσως να παραήταν παράξενος για να μπορέσει να στεριώσει με μία σύντροφο.
-Λέω να με φέρει ο μπαμπάς από το σπίτι σου να δούμε καμιά ταινία από αυτές τις πολλές και καλές που έχεις και μετά να μου πεις καμιά από τις περίεργες αλλά τόσο ωραίες ιστορίες που ξέρεις να λες!
-Θα το'θελα πολύ αγόρι μου, αλλά ξέρεις είμαι λίγο κουρασμένος σήμερα και..
Η φωνή του μικρού ακούστηκε βουτηγμένη στο παράπονο και δονούμενη την ίδια στιγμή από εκείνη την ακατανίκητη αύρα που εκπέμπουν τα παιδιά και λέγεται "δεν σηκώνω όχι για απάντηση":
- Αμάν βρε θείε! Έχω τόσο πολύ καιρό να σε δω και μου χεις λείψει! Εσύ δεν έλεγες ότι οι πιο ωραίες στιγμές είναι αυτές που οι άνθρωποι που αγαπούνται είναι μαζί; Ε, λοιπόν θέλω να με πάρεις και μια αγκαλίτσα, γιατί.. η ζωή είναι μια αγκαλιά! Ωπ! Δεν ξέρω πάλι πως μου'ρθε αυτό! Μάλλον εσύ φταις με όλα αυτά που μου λες και μ'αρέσει ν'ακούω.

Το ακουστικό έπεσε από το χέρι του αναζητητή! Καθώς ένιωσε εκείνη τη στιγμή ο πιο θαλασσοπνιγμένος άνθρωπος του κόσμου. Και την ίδια στιγμή ο πιο τυχερός..

Ο Ένοικος...