Σε αυτή την απέραντη κοινωνία θεάματος ο άνθρωπος καταντάει σκιά του εαυτού του.

" Στο μέτρο που η κοινωνία ονειρεύεται την αναγκαιότητα, γίνεται αναγκαίο το όνειρο. Το θέαμα είναι ο εφιάλτης της αλυσοδεμένης σύγχρονης κοινωνίας, που σε τελευταία ανάλυση εκφράζει μόνο την επιθυμία της να κοιμηθεί. Το θέαμα είναι ο φύλακας του ύπνου αυτού.

Εκεί όπου ο πραγματικός κόσμος μετατρέπεται σε απλές εικόνες, οι απλές εικόνες γίνονται όντα πραγματικά, καθώς και τ'αποτελεσματικά κίνητρα μιας υπνωτισμένης συμπεριφοράς.

Ο θεμελιακά ταυτολογικός χαρακτήρας του θεάματος είναι απόρροια του απλού γεγονότος ότι τα μέσα του αποτελούν συνάμα και το σκοπό του. Είναι ο ήλιος που δε βασιλεύει ποτέστην επικράτεια της αυτοκρατορίας της σύγχρονης παθητικότητας.Φωτίζει όλη την επιφάνεια του κόσμου και κολυμπά απεριόριστα μες στη δόξα του.

Το θέαμα υποτάσσει τους ζωντανούς ανθρώπους, στο βαθμό που τους έχει υποτάξει πλήρως η οικονομία. Δεν είναι τίποτ'άλλο από την οικονομία που αναπτύσσεται για τον εαυτό της.

Στη ρίζα του θεάματος βρίσκεται η πιο παλιά κοινωνική εξειδίκευση, η εξειδίκευση της εξουσίας. Το θέαμα, κατά συνέπεια είναι μια εξειδικευμένη δραστηριότητα που μιλά εξ ονόματος όλων των άλλων. Είναι ο διπλωματικός εκπρόσωπος της ιεραρχικής κοινωνίας, ο διαπιστευμένος σε αυτή την ίδια, όπου κάθε άλλος λόγος απαγορεύεται. Το πιο μοντέρνο είναι, μες στο θέαμα, και το πιο αρχαϊκό.

Το θέαμα είναι η αγόρευση της τωρινής τάξης πραγμάτων με θέμα τον ίδιο της τον εαυτό, που δεν επιτρέπει παρέμβαση, ο εγκωμιαστικός της μονόλογος. "

Τα παραπάνω ήταν επιλεγμένα αποσπάσματα από το μνημειώδες βιβλίο του Γκυ Ντεμπόρ "Η κοινωνία του θεάματος", Εκδοτική Θεσσαλονίκης.
Το βιβλίο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1967 στη Γαλλία και φυσικά παραμένει πάντα επίκαιρο. Σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ.
Να επισημάνω κι εγώ ότι η απέραντη αυτή κυριαρχία της "θεαματικής εκτόνωσης", των καταιγιστικών εικόνων και των συνοδευτικών ήχων που ερεθίζουν τα κατώτερα συναισθήματα των ανθρώπων, του ηθελημένου κιτς και της προώθησης της αποδοχής φαντασιακών σημασιών ως κάτι το πραγματικό, της επελαύνουσας α-νοησίας μέσω του θεάματος, της στομφώδους κενότητας, της οφθαλμολαγνείας και του πιο γλοιώδη μιμητισμού, της τροφοδότησης ενός παντελώς ανούσιου σταρ σύστεμ, αποτελούν πολύ σημαντικά εργαλεία κατασκευής χειραγωγούμενων υπηκόων και παθητικών υποτακτικών.
 Σε αυτή την απέραντη κοινωνία θεάματος ο άνθρωπος καταντάει σκιά του εαυτού του. Αυτού που θα μπορούσε να γίνει. Αυτού που θα διαμόρφωνε την πραγματικότητα ανάλογα με τις αληθινές του ανάγκες και τις ικανότητες και τα ταλέντα του. Και δεν θα επέτρεπε σε μια ξένη προς αυτόν πραγματικότητα να τον υπνωτίσει. Και να τον καταπιεί.

Τέλος, παραπέμπουμε σε κάποια δικά μας παρεμφερή κείμενα:
Στις κοινωνίες των "συνενώσεων του πλούτου" δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, υπάρχει όμως εκτόνωση των μαζών σε "θεαματικές αρένες"..
 Της ζωής δεν της αξίζει να είναι ταινία και μάλιστα αρρωστημένη!

 ανιχνευτής