αν σού'παιζαν, αγάπη μου, ένα τραγούδι/κι αν σού'δινα εγώ μιάν ανέμη
/θά'γνεθες για την καρδιά μου και τη μοναξιά μου;/θά'γνεθες για την αγάπη μου;
αν για σένα απαρνιόμουν την περηφάνεια μου όλη/και μοναχά για το τώρα σ' αγαπούσα/θά'κρυβες τους φόβους μου δίχως ποτέ να μου πεις/αύριο πρέπει να φύγω;
παντού βροχή υπάρχει αγάπη μου/παντού φόβος υπάρχει
Tim Buckley - Phantasmagoria In Two
Θυμάμαι ότι κάπου κάποτε είχα ακούσει κάτι που μου έκανε εντύπωση και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πως το τρομακτικό με τον έρωτα είναι ότι δεν σου ανήκει αλλά ότι του ανήκεις εσύ ολοκληρωτικά.
Πράγματι είναι τρομακτικό κάτι τέτοιο: το να ανήκεις ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο, σε μια ιδεολογία, σε μια φαντασίωση, στις παρορμήσεις σου, στις εμμονές σου. Όπως και το να είσαι ολοκληρωτικός κτήτορας. Αυτό εμπεριέχει σαφώς υπερμεγενθυμένο το στοιχείο του περιορισμού. Και όπως όταν περιορίζεις τον εαυτό σου είναι ένα είδος αυτοκτονίας, έτσι και το να περιορίζεις κάποιον άλλο αποτελεί ένα είδος...φόνου!
Και βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε ομόλογα μήτε μετοχές για να επενδύεις συναισθηματικά και με μεσσιανική προσμονή πάνω τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πτώση του εαυτού, της αυτονομίας του, του ξεδιπλώματος των δυνατοτήτων, από αυτή!
Ειδικά αν λειτουργείς έτσι με τους...πολιτικούς. Τι θα πει είσαι λάτρης κάποιου από δαύτους, όση σπουδαιότητα και αν του αποδίδεις; Πολύ χειρότερα όταν εκείνος αποδίδει σπουδαιότητα στην αφεντιά του, αυτό είναι ένα κραυγαλέο σημάδι χυδαιότητας! Άλλωστε το στοιχείο του Έρωτα απουσιάζει παντελώς από τις δονήσεις που εκπέμπουν και τις πομπώδεις μάσκες που υιοθετούν οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες. Σε συντριπτική πλειοψηφία.
Πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το στοιχείο του Έρωτα; Χμ!
Το να βλέπεις, ας πούμε, μια όμορφη κοπέλα, που συνδυάζει το ευγενικό παρουσιαστικό με μετάξι βγαλμένο από χίλιες και μία ανατολίτικες νύχτες ή με τα "μπουμπούκια αγριοτριανταφυλλιάς και το νέκταρ της μέλισσας πάνω σε κορμί ελαφίσιο" (να θυμηθούμε εδώ τον Τομ Ρόμπινς στον "Τρυποκάρυδό" του), είναι μία μαγική και ξεχωριστή και ξέχειλη από τις δονήσεις και την αισθητική του Έρωτα στιγμή. Που αρκεί για να σε γεμίσει διάθεση να αρχίσεις ή να συνεχίσεις τη μέρα σου, ακόμη κι αν δεν της μιλήσεις ποτέ και δεν μάθεις ποτέ το όνομά της, καθώς την παρακολουθείς μαγεμένος να περπατάει στο δρόμο ή να κινείται μέσα στο ίδιο λεωφορείο που πήρες κι εσύ για να πας όπου πηγαίνεις.
Αλλά και σε αυτά τα λόγια από την ταινία " American Beauty "(1999), όπου ο Έρωτας μιλάει με την ιδιαίτερη ποιητική του έκφραση, μέσα από το μελαγχολικό πρόσωπο του έφηβου ήρωα:" Θες να δεις το πιο όμορφο πράγμα που έχω ποτέ κινηματογραφήσει; Ήταν μια από εκείνες τις μέρες όταν απέχει ένα λεπτό πριν χιονίσει και υπάρχει αυτός ο ηλεκτρισμός στον αέρα, που σχεδόν μπορείς να τον ακούσεις. Κι αυτή η πλαστική σακούλα έμοιαζε σα να χόρευε μαζί μου. Σαν ένα μικρό παιδί που με ικετεύει να παίξω μαζί του. Για δεκαπέντε λεπτά. Κι αυτή ήταν η μέρα που κατάλαβα ότι υπάρχει μια ολόκληρη ζωή πίσω από τα πράγματα και...αυτή η απίστευτη πηγαία δύναμη που ήθελε να ξέρω πως δεν υπάρχει πια λόγος να φοβάμαι. Ποτέ. Το βίντεο είναι φτωχή δικαιολογία, το ξέρω. Αλλά με βοηθάει να θυμάμαι. Και το έχω ανάγκη να θυμάμαι. Μερικές φορές υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο που νιώθω ότι δεν μπορώ να την αντέξω και η καρδιά μου είναι σα να αρχίζει να φυλακίζεται..."( " Υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο, που μερικές φορές νιώθεις σα να μη μπορείς να την αντέξεις!")
Ή σε κάτι τέτοια στιχάκια: Αδράττοντας ένα αστέρι
Και όπως έχει γραφτεί εδώ μέσα, κανενός (ακόμα και του υποτιθέμενου "συντρόφου" της ζωής μας) δεν πρέπει να του επιτραπεί να μας αφαιρέσει τον Έρωτα και την απελευθερωτική αισθητική του από τις ζωές μας.
Ναι;
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν άφοβα και χωρίς ιδιοκτησιακές βλέψεις τα βήματά του και την ελευθερία της έκφρασης και των κινήσεών του (αυτό όμως δεν μεταφράζεται σε ασυδοσία με την υποκρισία που τη συνοδεύει) στο χορό της Ύπαρξης...
Σε τούτους ειδικά τους χαλεπούς, πλαστικοποιημένους, απατεώνες και βαθιά αντιερωτικούς καιρούς.
/θά'γνεθες για την καρδιά μου και τη μοναξιά μου;/θά'γνεθες για την αγάπη μου;
αν για σένα απαρνιόμουν την περηφάνεια μου όλη/και μοναχά για το τώρα σ' αγαπούσα/θά'κρυβες τους φόβους μου δίχως ποτέ να μου πεις/αύριο πρέπει να φύγω;
παντού βροχή υπάρχει αγάπη μου/παντού φόβος υπάρχει
Tim Buckley - Phantasmagoria In Two
Θυμάμαι ότι κάπου κάποτε είχα ακούσει κάτι που μου έκανε εντύπωση και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πως το τρομακτικό με τον έρωτα είναι ότι δεν σου ανήκει αλλά ότι του ανήκεις εσύ ολοκληρωτικά.
Πράγματι είναι τρομακτικό κάτι τέτοιο: το να ανήκεις ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο, σε μια ιδεολογία, σε μια φαντασίωση, στις παρορμήσεις σου, στις εμμονές σου. Όπως και το να είσαι ολοκληρωτικός κτήτορας. Αυτό εμπεριέχει σαφώς υπερμεγενθυμένο το στοιχείο του περιορισμού. Και όπως όταν περιορίζεις τον εαυτό σου είναι ένα είδος αυτοκτονίας, έτσι και το να περιορίζεις κάποιον άλλο αποτελεί ένα είδος...φόνου!
Και βέβαια, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε ομόλογα μήτε μετοχές για να επενδύεις συναισθηματικά και με μεσσιανική προσμονή πάνω τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πτώση του εαυτού, της αυτονομίας του, του ξεδιπλώματος των δυνατοτήτων, από αυτή!
Ειδικά αν λειτουργείς έτσι με τους...πολιτικούς. Τι θα πει είσαι λάτρης κάποιου από δαύτους, όση σπουδαιότητα και αν του αποδίδεις; Πολύ χειρότερα όταν εκείνος αποδίδει σπουδαιότητα στην αφεντιά του, αυτό είναι ένα κραυγαλέο σημάδι χυδαιότητας! Άλλωστε το στοιχείο του Έρωτα απουσιάζει παντελώς από τις δονήσεις που εκπέμπουν και τις πομπώδεις μάσκες που υιοθετούν οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες. Σε συντριπτική πλειοψηφία.
Πώς αντιλαμβάνομαι εγώ το στοιχείο του Έρωτα; Χμ!
Το να βλέπεις, ας πούμε, μια όμορφη κοπέλα, που συνδυάζει το ευγενικό παρουσιαστικό με μετάξι βγαλμένο από χίλιες και μία ανατολίτικες νύχτες ή με τα "μπουμπούκια αγριοτριανταφυλλιάς και το νέκταρ της μέλισσας πάνω σε κορμί ελαφίσιο" (να θυμηθούμε εδώ τον Τομ Ρόμπινς στον "Τρυποκάρυδό" του), είναι μία μαγική και ξεχωριστή και ξέχειλη από τις δονήσεις και την αισθητική του Έρωτα στιγμή. Που αρκεί για να σε γεμίσει διάθεση να αρχίσεις ή να συνεχίσεις τη μέρα σου, ακόμη κι αν δεν της μιλήσεις ποτέ και δεν μάθεις ποτέ το όνομά της, καθώς την παρακολουθείς μαγεμένος να περπατάει στο δρόμο ή να κινείται μέσα στο ίδιο λεωφορείο που πήρες κι εσύ για να πας όπου πηγαίνεις.
Αλλά και σε αυτά τα λόγια από την ταινία " American Beauty "(1999), όπου ο Έρωτας μιλάει με την ιδιαίτερη ποιητική του έκφραση, μέσα από το μελαγχολικό πρόσωπο του έφηβου ήρωα:" Θες να δεις το πιο όμορφο πράγμα που έχω ποτέ κινηματογραφήσει; Ήταν μια από εκείνες τις μέρες όταν απέχει ένα λεπτό πριν χιονίσει και υπάρχει αυτός ο ηλεκτρισμός στον αέρα, που σχεδόν μπορείς να τον ακούσεις. Κι αυτή η πλαστική σακούλα έμοιαζε σα να χόρευε μαζί μου. Σαν ένα μικρό παιδί που με ικετεύει να παίξω μαζί του. Για δεκαπέντε λεπτά. Κι αυτή ήταν η μέρα που κατάλαβα ότι υπάρχει μια ολόκληρη ζωή πίσω από τα πράγματα και...αυτή η απίστευτη πηγαία δύναμη που ήθελε να ξέρω πως δεν υπάρχει πια λόγος να φοβάμαι. Ποτέ. Το βίντεο είναι φτωχή δικαιολογία, το ξέρω. Αλλά με βοηθάει να θυμάμαι. Και το έχω ανάγκη να θυμάμαι. Μερικές φορές υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο που νιώθω ότι δεν μπορώ να την αντέξω και η καρδιά μου είναι σα να αρχίζει να φυλακίζεται..."( " Υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο, που μερικές φορές νιώθεις σα να μη μπορείς να την αντέξεις!")
Ή σε κάτι τέτοια στιχάκια: Αδράττοντας ένα αστέρι
Και όπως έχει γραφτεί εδώ μέσα, κανενός (ακόμα και του υποτιθέμενου "συντρόφου" της ζωής μας) δεν πρέπει να του επιτραπεί να μας αφαιρέσει τον Έρωτα και την απελευθερωτική αισθητική του από τις ζωές μας.
Ναι;
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν άφοβα και χωρίς ιδιοκτησιακές βλέψεις τα βήματά του και την ελευθερία της έκφρασης και των κινήσεών του (αυτό όμως δεν μεταφράζεται σε ασυδοσία με την υποκρισία που τη συνοδεύει) στο χορό της Ύπαρξης...
Σε τούτους ειδικά τους χαλεπούς, πλαστικοποιημένους, απατεώνες και βαθιά αντιερωτικούς καιρούς.
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου