Συμπέρασμα: Καυλώνω άρα υπάρχω!

Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η ατάκα από μια ξεχωριστή ταινία που είχα την τύχη να βρω σ'ένα βιντεοκλάμπ ψάχνοντας για κάτι άλλο, όπως συμβαίνει συνήθως με τα πιο ωραία και με ιδιαίτερο νόημα πράγματα. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν "υπάρχουν δυο ειδών άρρωστοι: αυτοί που υποφέρουν από έλλειψη ζωής και αυτοί που υποφέρουν από υπεραφθονία ζωής"..!

Όπως και να'χει, και στις δυο περιπτώσεις, έχεις να κάνεις με μια νοσηρή κατάσταση. Και θα μπορούσα να σκεφτώ και άλλες "παθολογικές" κατηγορίες. Για παράδειγμα, υπάρχουν και αυτοί που πάσχουν (και τις περισσότερες φορές δεν το γνωρίζουν ή αρνούνται να το αναγνωρίσουν) από έλλειψη ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας, φαντασίας και έμπνευσης που γεννιέται από αυτήν, δημιουργικής χαράς της ζωής, ισορροπημένης ερωτικής ζωής...Ή από υπεραφθονία εγωισμού, απληστίας, αμετροέπειας, βλακείας που εναλάσσεται με κακία...

Συμφωνώ με όσους έχουν επισημάνει ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μας υποφέρουν στην πλειονότητά τους από έλλειψη αισθητικής και είναι βαθιά αντιερωτικές και παγιδευμένες στις απόλυτες ερμηνείες τους. Και ας πασχίζουν να αποδείξουν μέσα από σπασμωδικές εκδηλώσεις και μεθοδεύσεις ότι ισχύει το αντίθετο, ότι έχουν απελευθερωθεί τάχα μου από τα δεσμά του συντηρητισμού και του παρωχημένου. Πέφτοντας στον λάκκο που οι ίδιες, ή έστω οι "ιθύνοντες νόες" τους, σκάβουν για να καταχωνιάσουν το παλιό και "αρτηριοσκληρωτικό", το μη λειτουργικό, το ασύμβατο με τις νέες αντιλήψεις. Σημαντική εδώ είναι πιστεύω η αναζήτηση και (επαν)ανακάλυψη αυτής της αυθεντικής ηδονής που αναζητούσαν οι Επικούρειοι, αυτής της ηδονής που πραγματικά απελευθερώνει τον άνθρωπο απ'όλες τις αγκυλώσεις, τις φοβίες, τα τραύματα, τις ενεργειακές εμπλοκές, τις στρεβλές και νοσηρές συνήθειες. Κι αυτά δεν έχουν βέβαια να κάνουν μόνο με τη σεξουαλική ζωή του ανθρώπου.
 Αυτά ισχύουν σαφώς και σε πολιτικό επίπεδο, καθώς τα πάντα (ή σχεδόν τα περισσότερα) είναι θέματα που διευθετούνται και οργανώνονται μέσα από πολιτικές θεωρήσεις, επιλογές, πράξεις. Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Για να μεταφέρουμε λοιπόν αυτό το είδος της αφυπνιστικής και απελευθερωτικής ηδονής στη δημιουργία μιας πνευματικής κατάστασης και πολιτικοκοινωνικής συνθήκης ριζικά και κατηγορηματικά ανθρωποκεντρικής, θα την αποκαλέσουμε  "καύλα"!
 Ναι! Η καύλα τού να παίρνεις με θάρρος, υπευθυνότητα και σεβασμό (για τη δική σου και του Άλλου) τη ζωή σου στα χέρια σου! Η καύλα τού να φτιάχνεις μαζί με τους συνανθρώπους σου τους νόμους σου, κι ας είναι και άγραφοι κι άρα πολύ πιο σεβαστοί μεταξύ ελεύθερων υπάρξεων, εσωτερικά και εξωτερικά. Η καύλα τού να επιλέγεις ετούτο ή εκείνο ανάλογα με το αν τα κριτήρια "μιλάνε" στην καρδιά σου. Η καύλα τού να οργανώνεις τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς, μαθαίνοντας από τα λάθη σου, με το να συμφιλιωθείς με τις αναποδιές και τα "στραβά" της ζωής σου, ώστε να τα αφήσεις οριστικά πίσω σου σαν ξορκισμένα φαντάσματα. Η καύλα τού να έχεις τις μπογιές και τα πινέλα σαν καλλιτέχνης που ζωγραφίζει τον κόσμο στα δικά του αγαπημένα χρώματα, για να εισχωρήσει μέσα του. Η καύλα τού να αυτοκυβερνάσαι, να αυτοδιαχειρίζεσαι, να αυτοοργανώνεσαι, να αυτοεξυπηρετείσαι. Η καύλα τού να μη φοβάσαι τίποτα, να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις τίποτα που προέρχεται μέσα από τα τραγούδια των Σειρήνων, διακηρύξεις σωτήρων, υποσχέσεις κυφήνων. Η καύλα τού να πετυχαίνεις το σκοπό σου γιατί συνεχίζεις την προσπάθεια και μετά την αποτυχία. Η καύλα τού να μην εξαρτάσαι από προκαταλήψεις και θέσφατες, παντός τύπου και -ισμού, βεβαιότητες. Και η καύλα τού να μη φοβάσαι να διασχίσεις ερήμους για να βγεις κάποια στιγμή από μέσα τους.

Οπότε, ας μου επιταπεί να "πειράξω" μια διάσημη ρήση, πάνω στην οποία έχουν ιδρυθεί και σχολές και χτιστεί και καριέρες και να το θέσω κάπως έτσι, με τον (αδιάφορό μου) κίνδυνο να χαρακτηριστώ αθυρόστομος ή ασεβής:
 Καυλώνω άρα υπάρχω!

ανιχνευτής