Niggers are not scared of revolution

(για τα εξεγερσιακά γεγονότα στη Βαλτιμόρη)

Αυτό που συμβαίνει στις Η.Π.Α τα τελευταία χρόνια αναδεικνύει μια έντονη κινητικότητα στις κοινότητες των από κάτω, η οποία ορισμένες φορές αποκτά και έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Οι δολοφονίες νεαρών αφροαμερικανών από μπάτσους στην Αμερική σε καμία περίπτωση δεν είναι καινούργιο φαινόμενο και θα ήταν αφελής αν κάποιος πίστευε ακόμα και ότι έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα. Αυτό που με κάποιον τρόπο τείνει να διαφοροποιηθεί είναι η παθητικότητα και η αποδοχή μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Και πιο συγκεκριμένα, μεγάλου μέρους των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας.

Ο 25χρονος αφροαμερικανός Freddie Gray, συλλαμβάνεται στις 12 Απριλίου και μεταφέρεται με βίαιο τρόπο στο αστυνομικό τμήμα της Βαλτιμόρης. Στις 19 του μήνα πεθαίνει στην εντατική μετά από συντριπτικό κάταγμα στη σπονδυλική στήλη, για το οποίο δεν του είχε παραχθεί καμία ιατρική φροντίδα. Ο θάνατός του, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων από την “αυθαιρεσία” της κρατικής καταστολής μαζί με τους Oscar Grant, Eric Garner, Michael Brown και πολλούς άλλους που δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους.

Ακολουθούν μαζικές διαδηλώσεις, βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, τραυματισμοί διαδηλωτών και μπάτσων.
Πυρπολούνται αστυνομικά οχήματα, δημόσια κτήρια και καταστήματα  αφού έχουν πρώτα απαλλωτριωθεί. Η καταναλωτική συνέχεια μπλοκάρεται για λίγο στη πόλη της Βαλτιμόρης και η ομορφιά της φλόγας φωτίζει αυτά που για καιρό έμεναν ανείπωτα. Την ίδια στιγμή τρομάζει αυτούς που επέβαλλαν την ασφυξία. Οι αρχές κυρήσσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης, επιβάλλουν απαγόρευση κυκλοφορίας, κατεβάζουν την εθνοφρουρά και χιλιάδες μπάτσων. Από το I can’t breathe στο Black lives Matter…

Συστρατευμένοι με τις δυνάμεις καταστολής και τα ΜΜΕ διεθνώς – στο γνωστό και γραφικό τους ρόλο – μαζί και οι θεσμικοί φορείς της χώρας. Η δήμαρχος της Βαλτιμόρης – μαύρη και αυτή – Stephanie Rawlings-Blake αφού πρώτα κάνει επίκλυση στις ειρηνικές διαδηλώσεις που χαρακτηρίζουν την ιστορία της Βαλτιμόρης τόνισε ότι δεν θα αφήσει μερικούς αλήτες να καταστρέψουν όσα έχουν καταφέρει τόσα χρόνια οι άνθρωποι αυτής της πόλης. Φαίνεται βέβαια να “αγνοεί” και η ίδια τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Martin Luther King το 1968 και στην πόλη της Βαλτιμόρης με αρκετούς νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και συλλήψεις. Και σίγουρα δεν ήταν οι μόνες σε όλη τη πορεία για την ελευθερία των μαύρων στην Αμερική. Σε μία Αμερική βέβαια, που πλέον έχει μαύρο πρόεδρο!

Και κάπου εδώ είναι που τα παράδοξα φαίνεται να ξεδιαλύνονται με μια πιο διεισδυτική ματιά...

Αν οι δυτικές κοινωνίες μπορούν και καυχιούνται για τα “ίσα δικαιώματα”, τις “ίσες ευκαιρίες” και τα “ανθρώπινα δικαιώματα”, την ίδια στιγμή οι θεσμοποιημένες διακρίσεις δημιουργούν το ανάλογο αντίβαρο για ένα απάνθρωπο σύστημα εκμετάλλευσης. Έτσι, ο οικουμενισμός αφορά αυτούς που θα ονομάζαμε “στελέχη του συστήματος” όπου έχουν δηλαδή στους θεσμούς ρόλους ηγετικούς και εποπτικούς, με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία και επαρκή απόδοση της καπιταλιστικής οικονομίας. Ενώ από την άλλη μεριά, ο ρατσισμός, ο σεξισμός και μία σειρά από κυρίαρχες νόρμες “περικλείουν” τους αποκλεισμένους και νομιμοποιούν και επιβάλλουν την ένταξή τους στις χαμηλότερες κοινωνικές βαθμίδες. Εκεί όπου ο στιγματισμός, η εγκληματοποίηση και η περιθωριοποίηση σε κάνουν πιο έκθετο/η σε κάθε είδους “αυθαιρεσία”. Ενώ παράλληλα με την “φυσικοποιημένη” τους διάσταση οι Λόγοι αυτοί κάνουν πιο εύπεπτη την ένταξη στις βαθμίδες αυτές.

Αυτή η “πεπτική” λειτουργία του συστήματος είναι που διαταράσσεται με τις εξεγερσιακές στιγμές που λαμβάνουν χώρα στις Η.Π.Α και είναι η ταξική υφή που διαφαίνεται στις κινητοποιήσεις αυτές. 

                                                     Aριστερά: Βαλτιμόρη 1968

Δεξιά:Βαλτιμόρη 2015

Και αν το Ferguson ήταν ένα προάστιο, η Βαλτιμόρη είναι στον “προαύλειο χώρο” της αμερικανικής πρωτεύουσας και οι κινήσεις αυτές ξεφεύγουν από τα στενά όρια της οργής και μόνο για τις δολοφονίες. Και αν τώρα μιλάμε για τις Η.Π.Α, μερικά χρόνια πριν τα βλέμματά μας ήταν στραμένα στις χώρες του μαγκρέμπ, ενώ ακόμα πιο πρίν η λατινική αμερική βρισκόταν σε κίνηση.

Στη ρευστή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης, όλοι εμείς χρειάζεται να δημιουργήσουμε τις δικές μας ρηγματώσεις, τις δικές μας διασυνδέσεις, ριζώματα και εδαφοποιήσεις ενάντια σε ένα νέο φιλελευθερισμό που αναδύεται με ολοκληρωτικό πρόσωπο. Να διαρρήξουμε την αποσπασματικότητα και τον καπιταλιστικό ατομικισμό για έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης.

το διαβάσαμε στον ΘΕΡΣΙΤΗ, ΧΩΡΟ ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ