Ας απαλλαχτούμε από την τυραννία της τυχαιότητας και ν'αγκαλιάσουμε τη Δράση και την υπευθυνότητα που αυτή συνεπάγεται

-αναδημοσίευση παλιότερου κειμένου -

Λέξεις και εκφράσεις όπως "καλότυχος" και αντίθετα, "ήταν γραφτό να συμβεί", "τον καταράστηκε η μοίρα" ή "γαμω την τυχη μου", μου μοιάζουν τόσο κενές ουσίας όσο και άδεια κελύφη κοχυλιών. Που τα παρασύρουν τα ρεύματα αφηρημένων εννοιών και συλλήψεων -όπως έχει καταντήσει η ελευθερία στις σύγχρονες "πολιτισμένες" αντιλήψεις- και τα ξεβράζουν σε αχανείς παραλίες αυταπάτης. Και ατέρμονης μοιρολατρίας. Που ζέχνει παθητικότητα και νοσηρή στωικότητα, για ν'αναπαράγεται η εμπορευματική εξουσία της οικονομίας πάνω στη φύση και τον άνθρωπο. Σύμφωνα και με το Νίτσε, η τυχαιότητα δεν υπάρχει και το τυχαίο είσαι εσύ ο ίδιος που συμβαίνεις σε σένα τον ίδιο!

Δηλ. οι δράσεις και μη-δράσεις σου, οι επιλογές σου ή η αδυναμία επιλογών, η κίνηση ή στατικότητά σου, οι διαστρεβλωμένες οπτικές ή οι καθαρές ματιές σου. Ίσως αυτό σημαίνει ότι φράσεις όπως "ο παράγοντας τύχη" και λέξεις σαν το "μοιραίο", που παρερμηνεύουν με στρεβλή αντίληψη την πραγματικότητά μας και την αλυσοδένουν στο συμβιβασμό και την εθελοντική παραίτηση, καλό θα ήταν να αντικατασταθούν. Και στη γλώσσα και στη συνείδηση. Από άλλες πιο πραγματικές έννοιες: η διάθεση να γυρεύεις αυτό που θες και η αναγνώριση των ευθυνών για ό,τι σου συμβαίνει ή προκαλείς με τη δράση σου και την αντίδραση που επιφέρει.

 Κι ας μη ξεχνάμε πως αυτό που φαίνεται ως σωστό σε κάποιον, τόσο για τον εαυτό του όσο και για λογαριασμό των άλλων, μπορεί στην πραγματικότητα να είναι και να αποδειχτεί τελείως λάθος έως ολέθριο. Και για τον εαυτό και για τον άλλο. Όμως στο απρόβλεπτο ταξίδι της ζωής και στην αναζήτηση της πολύτιμης αυτοεπίγνωσης για αυτόν που συνειδητοποιεί αυτή την πολυτιμότητα, στα πλαίσια και πλέγματα των αλληλοεπιδράσεων και της ανταλλαγής ενεργειών, αστοχίες και λανθασμένες εκτιμήσεις συμβαίνουν. Μέσα σε αυτό το τεράστιο δονητικό δίκτυο σχέσεων μεταξύ ατόμων και κοινωνιών, μικρών και μεγάλων αποφάσεων κι εφαρμογών τους που λαμβάνουν χώρα και διαμορφώνουν κάθε αέναη στιγμή την πραγματικότητα!  Πόσο σημαντικό είναι λοιπόν τα γινόμενα "που ουκ απογίγνονται"- να αποτελούν και μάθηση! Κι ευκαιρίες για νοηματοδότηση εκ νέου των εννοιών. Με διάθεση όχι για ανέξοδη κι εύκολη κριτική του εαυτού και των άλλων, αλλά για ειλικρινή προσπάθεια κατανόησης και του μεν και των δε. Με απαραίτητη προϋπόθεση την αναγνώριση κι ανάληψη προσωπικών ευθυνών. Είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα, είτε για ομάδες ατόμων, είτε για λαούς ολόκληρους...

Κι αυτό σημαίνει συναισθηματική και πνευματική ωριμότητα. Που οδηγεί στη χειραφέτηση, όχι ως αγχώδη ηθική υποχρέωση κι ως απόρροια καθήκοντος βεβαρυμένου ιδεολογικά, δηλαδή στρατευμένου. Άρα στον ξεπεσμό σε νέο κύκλο παρανοήσεων κι αδιαλλαξίας. Αλλά χειραφέτηση στενά δεμένης με την επίγνωση της ανθρώπινης φύσης και των δυνατοτήτων της και με τη δημιουργική χαρά της ζωής. Άρα και χάραξη της ρότας προς έναν άλλο κόσμο, άτμητων υποστάσεων που συνέχουν αυτόνομα και διαρκώς εξελισσόμενα σύνολα.

 Όπου πρωταρχικό τους μέλημα θα αποτελεί η απόλαυση των δώρων της ζωής σε συνεργασία με τη φύση και σε αρμονία με την ανθρώπινη φύση που ολοκληρώνεται μέσα στο φυσικό της περιβάλλον. Και όχι -όπως συμβαίνει με τούτο τον παλιό πια κόσμο- το κύλισμα στη μνησικακία εναντίον της ζωής, στη μισαλλοδοξία και τις προκαταλήψεις, στην κυριαρχία φαντασιακών σημασιών επί των κοινωνιών και στη συναισθηματική αναπηρία..

Ο Ένοικος...